Standaryzacja uli we Włoszech

standaryzacja uli we Włoszech - próba ujednolicenia konstrukcji uli podjęta w 1932 na kongresie pszczelarzy włoskich w Brescia. Uznano ramkę systemu Dadanta-Blatta 435x300 mm godną uagi, pomijając szczegóły konstrukcyjne budowy uli, by nie krępować pod tym względem pomysłowości pszczelarzy. Ramkę tego systemu stosowano w ulu Dadanta-Blatta włoskim, uzyskała ona uznanie pszczelarzy włoskich, kosztem innych systemów. Pierwsze rozbieralne ule ramowe zaprowadzono we Włoszech w 1860, obsługiwane od tyłu, pochodzenia niemieckiego (ul Berlepscha) oraz rodzimej konstrukcji (ul Sartoriego). W 1885 wprowadzono ule amerykańskie dostępne od góry, systemu Dadanta (448x300 mm), Langstrotha (448x232 mm) oraz Dadanta-Blatta (435x300 mm), a także francuskiej konstrukcji Layensa (330x410 mm) i Voirnota (350x360 mm). W 1915 w użytkowaniu było po połowie uli dostępnych z boku i dostępnych z góry, a w latach trzydziestych udział tych pierwszych zmalał do 10%.