Standaryzacja uli we Francji

standaryzacja uli we Francji - podjęta w 1891 na Kongresie w Paryżu próba ujednolicenia wymiarów ramki opartych na dziesiętnym układzie: na plastrze 10000 komórek, przestrzeń użytkowa 12 dm². Ustalono dwa zasadnicze wymiary wewnętrzne dla trzech systemów ramki: 1. 40x30 cm - ramka Dadanta-kongresowa w nawiązaniu do ula Dadanta-Blatta francuskiego, 2. 30x40 cm - w nawiązaniu do popularnego wówczas ula Layensa oraz 3. 35x35 cm - ramka kongresowa francuska, będąca modyfikacją zapożyczonej z ula Voirnota. Z tych trzech systemów jedynie ramka ostatnia, zwana także kongresową Voirnota, zyskała większe uznanie, przetrwała pierwszą wojnę światową, w okresie międzywojennym jednak nielicznie reprezentowana wśród innych systemów, przede wszystkim Layensa, Voirnota, Dadanta-Blatta oraz sporego udziału uli nierozbieralnych. Po drugiej wojnie światowej w latach siedemdziesiątych wśród 90% uli rozbieralnych znaczny udział przypadł ulom Dadanta-Blatta (10 i 12 ramkowe) i Langstrotha, mniejszy Voirnota (10 ramek).