Prawo bartne

prawo bartne - w dawnej Polsce zespół przepisów prawnych obejmujący bartnictwo, zwane także przynajmniej w Jedlni prawem obelnym. Normowało stosunki między bartnikami, określało ich obowiązki i regulowało strukturę organizacyjną, ustrojową, sądowniczą i biurokratyczną w zakresie spraw spadkowych, karnych i prowadzenia ksiąg bartnych. Początkowo funkcjonowało jako zwyczajowe, oparte na obyczajach i praktyce, później zostało ujęte w ogólnych ustawach pisanych, w statucie wiślickim (1347), w statucie wartskim (1423), w statucie warszawskim (1401) i innych. Powstawały także zbiory praw dla większych ośrodków bartnych, jak starostwa przasnyskiego z 1559 wydane przez starostę Niszczyckiego i dla starostwa łomżyńskiego z 1616 opracowane przez Skrodzkiego, oraz jako ordynacje bartne o lokalnym znaczeniu wydawane dla kompleksów dóbr, jak ordynacja Pileckich dla Łańcuta, Kańczugi i Tyczyna z 1477, czy dla Jedlni i okolic z 1661-62.