Ule zatworowe

ule zatworowe - termin popularny w pierwszej połowie XIX wieku oznaczający ule wyrabiane z cieńszych kawałków pni drzew (lipy, topoli, osiki, brzostu, wierzby) na podobieństwo kłód ale o wydrążeniu wnętrz w kształcie walca, dostępnym od góry (główczak) lub spodu (denczak) po odjęciu przykrywy lub dna zamykających otwór. Z boku był wycinany długi wąski otwór zamykany zatworem (dłużyca, zakrywa), często składającym się z dwóch kawałków deski. Wylot wyrabiano bądź w górnej części zatworu, bądź wiercono z innej strony pnia; zaleszczenie w postaci szczebli drewnianych dawano na krzyż. Wysokość tych uli, znanych potocznie jako bartniaczki lub dziuplanki nie przekraczała 120 cm, średnica wynosiła od 30 do 45 cm, grubość ścian 1,2-5 cm.