Ule orientalne
Z ApisWiki.PL
(Różnice między wersjami)
(Utworzył nową stronę „'''ule orientalne''' - grupa uli ceramicznych, formowanych z gliny, wypalanych i nie wypalanych, w większości nierozbieralnych, używanych od czas...”) |
m |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | '''ule orientalne''' - grupa [[ule ceramiczne|uli ceramicznych]], formowanych z gliny, wypalanych i nie wypalanych, w większości nierozbieralnych, używanych od czasów starożytnych na Bliskim Wschodzie, północnym pobrzeżu Afryki, Krecie, Cyprze i w Grecji, na wschodzie sięgająca Pakistanu poprzez Syrię, Irak, Iran i Afganistan. Mają one różną postać, najczęściej są to rury otwarte z obu stron, z zamykającymi je deklami z wylotem, układane poziomo przeważnie w kilkuwarstwową pryzmę, chronioną prowizorycznym zadaszeniem ([[ul ceramiczny leżak]]) lub stojące pojedynczo ([[ul ceramiczny stojak]]), albo też są w kształcie naczyń (garnki) lub jako tzw. [[ | + | '''ule orientalne''' - grupa [[ule ceramiczne|uli ceramicznych]], formowanych z gliny, wypalanych i nie wypalanych, w większości nierozbieralnych, używanych od czasów starożytnych na Bliskim Wschodzie, północnym pobrzeżu Afryki, Krecie, Cyprze i w Grecji, na wschodzie sięgająca Pakistanu poprzez Syrię, Irak, Iran i Afganistan. Mają one różną postać, najczęściej są to rury otwarte z obu stron, z zamykającymi je deklami z wylotem, układane poziomo przeważnie w kilkuwarstwową pryzmę, chronioną prowizorycznym zadaszeniem ([[ul ceramiczny leżak]]) lub stojące pojedynczo ([[ul ceramiczny stojak]]), albo też są w kształcie naczyń (garnki) lub jako tzw. [[vraski]], które mają snozy. W gorącym klimacie zasięgu tych uli popularne są także [[ule niszowe]]. |
{{DEFAULTSORT:ule orientalne}} | {{DEFAULTSORT:ule orientalne}} | ||
[[Category:Mieszkania pszczoły]] | [[Category:Mieszkania pszczoły]] | ||
[[Category:Konstrukcje uli|orientalne ule]] | [[Category:Konstrukcje uli|orientalne ule]] | ||
Aktualna wersja na dzień 14:20, 19 gru 2012
ule orientalne - grupa uli ceramicznych, formowanych z gliny, wypalanych i nie wypalanych, w większości nierozbieralnych, używanych od czasów starożytnych na Bliskim Wschodzie, północnym pobrzeżu Afryki, Krecie, Cyprze i w Grecji, na wschodzie sięgająca Pakistanu poprzez Syrię, Irak, Iran i Afganistan. Mają one różną postać, najczęściej są to rury otwarte z obu stron, z zamykającymi je deklami z wylotem, układane poziomo przeważnie w kilkuwarstwową pryzmę, chronioną prowizorycznym zadaszeniem (ul ceramiczny leżak) lub stojące pojedynczo (ul ceramiczny stojak), albo też są w kształcie naczyń (garnki) lub jako tzw. vraski, które mają snozy. W gorącym klimacie zasięgu tych uli popularne są także ule niszowe.
