Ul poznański
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''ul poznański''', '''ul Snowadzkiego''' - skonstruowany w 1914 przez [[Grzegorz Snowadzki|G. Snowadzkiego]] stojak szafkowy obliczony wymiarami ramki i urządzeniem na warunki klimatyczno-pożytkowe Wielkopolski. Z przodu i boków ściany podwójne ocieplane, z tyłu drzwiczki, dno i pułap z desek grubości 25 mm, ograniczają część użytkową o wymiarach 30 cm szerokości, 85 cm wysokości i 42-50 głębokości (10 lub 12 ramek), podzieloną poziomo nabitymi na ścianach bocznych w równych odstępach 5 listwami, służących do zawieszania ramek. Trzy dolne kondygnacje zajmuje gniazdo (przestrzeń podramkowa 29 mm), dwie górne oddzielone od niego deską lub kratą - magazyn miodowy. W gnieździe stosuje się ramki o wymiarach 290x314 mm tzw. całkowite, które wysokością zajmują dwie kondygnacje, 2 i 3, w magazynie miodowym w każdej kondygnacji (4 i 5) ramki o połowę mniejsze, wysokości 290x154 mm ([[ramka Snowadzkiego]]). Każda kondygnacja jest zastawiana od tyłu oddzielnym okienkiem-zatworem, poza 2 i 3 kondygnacją, które mają okienko wspólne. Wyloty 120x15 mm w liczbie 3 umieszczone są w przedniej ścianie (zabudowa ciepła) na wysokości 1 cm i 18,5 cm od dna ula oraz 17 cm pod pułapem. W technologii pasiecznej szczególną rolę odgrywa najniższa 1 kondygnacja, przydaje się ona wiosną do poszerzania gniazda, które zimą zajmuje 2 i 3 kondygnację, następnie do budowy plastrów (magazynowych), czerwienia matek i gromadzenia miodu (późnym latem), a przede wszystkim uśmierzania nastrojów rojowych, na okres zaś zimy do ocieplania dna ula i urządzania wewnętrznej werandki, która przy zamkniętym górnym wylocie pośredniczy w wymianie powietrza chroniąc pszczoły przed niepogodą. Zabieg takiego zimowego przygotowania jest prosty: okienko dosuwa się do wylotowej ściany na odstęp 4 cm, a do okienka z wierzchu kondygnacji pod gniazdem dosuwa się arkusz tektury jako wkładkę dennicową, przestrzeń pod wkładką wypełnia się materiałem ocieplającym. Rodziny zimują także dobrze, gdy w najniższej kondygnacji pozostawimy plastry starej woszczyny. | '''ul poznański''', '''ul Snowadzkiego''' - skonstruowany w 1914 przez [[Grzegorz Snowadzki|G. Snowadzkiego]] stojak szafkowy obliczony wymiarami ramki i urządzeniem na warunki klimatyczno-pożytkowe Wielkopolski. Z przodu i boków ściany podwójne ocieplane, z tyłu drzwiczki, dno i pułap z desek grubości 25 mm, ograniczają część użytkową o wymiarach 30 cm szerokości, 85 cm wysokości i 42-50 głębokości (10 lub 12 ramek), podzieloną poziomo nabitymi na ścianach bocznych w równych odstępach 5 listwami, służących do zawieszania ramek. Trzy dolne kondygnacje zajmuje gniazdo (przestrzeń podramkowa 29 mm), dwie górne oddzielone od niego deską lub kratą - magazyn miodowy. W gnieździe stosuje się ramki o wymiarach 290x314 mm tzw. całkowite, które wysokością zajmują dwie kondygnacje, 2 i 3, w magazynie miodowym w każdej kondygnacji (4 i 5) ramki o połowę mniejsze, wysokości 290x154 mm ([[ramka Snowadzkiego]]). Każda kondygnacja jest zastawiana od tyłu oddzielnym okienkiem-zatworem, poza 2 i 3 kondygnacją, które mają okienko wspólne. Wyloty 120x15 mm w liczbie 3 umieszczone są w przedniej ścianie (zabudowa ciepła) na wysokości 1 cm i 18,5 cm od dna ula oraz 17 cm pod pułapem. W technologii pasiecznej szczególną rolę odgrywa najniższa 1 kondygnacja, przydaje się ona wiosną do poszerzania gniazda, które zimą zajmuje 2 i 3 kondygnację, następnie do budowy plastrów (magazynowych), czerwienia matek i gromadzenia miodu (późnym latem), a przede wszystkim uśmierzania nastrojów rojowych, na okres zaś zimy do ocieplania dna ula i urządzania wewnętrznej werandki, która przy zamkniętym górnym wylocie pośredniczy w wymianie powietrza chroniąc pszczoły przed niepogodą. Zabieg takiego zimowego przygotowania jest prosty: okienko dosuwa się do wylotowej ściany na odstęp 4 cm, a do okienka z wierzchu kondygnacji pod gniazdem dosuwa się arkusz tektury jako wkładkę dennicową, przestrzeń pod wkładką wypełnia się materiałem ocieplającym. Rodziny zimują także dobrze, gdy w najniższej kondygnacji pozostawimy plastry starej woszczyny. | ||
| + | |||
| + | == Źródła == | ||
| + | *Snowadzki G.: „Ul Poznański” i zastósowanie go w praktyce. (Ciąg dalszy.). ''Bartnik Wielkopolski'' 1920, 1 (1-2):5-9. Dowolny przekład z j. niem. A. Chełmiński. | ||
| + | *Snowadzki G.: „Ul Poznański” i zastosowanie go w praktyce. (Ciąg dalszy.). ''Bartnik Wielkopolski'' 1920, 1 (5-7):37-39. Dowolny przekład z j. niem. A. Chełmiński. | ||
| + | *Snowadzki G.: „Ul Poznański” i zastosowanie go w praktyce. (Ciąg dalszy.). ''Bartnik Wielkopolski'' 1920, 1(8-11):50-54. Dowolny przekład z j. niem. A. Chełmiński. | ||
| + | *Snowadzki G.: Ul Poznański. (Dokończenie.). ''Bartnik Wielkopolski'' 1921, 2 (8-10):45-46. Przekład z j. niem. A. Chełmiński. | ||
{{DEFAULTSORT:ul poznanski}} | {{DEFAULTSORT:ul poznanski}} | ||
[[Category:Mieszkania pszczoły]] | [[Category:Mieszkania pszczoły]] | ||
[[Category:Konstrukcje uli|poznanski ul]] | [[Category:Konstrukcje uli|poznanski ul]] | ||
Wersja z 21:34, 13 mar 2015
ul poznański, ul Snowadzkiego - skonstruowany w 1914 przez G. Snowadzkiego stojak szafkowy obliczony wymiarami ramki i urządzeniem na warunki klimatyczno-pożytkowe Wielkopolski. Z przodu i boków ściany podwójne ocieplane, z tyłu drzwiczki, dno i pułap z desek grubości 25 mm, ograniczają część użytkową o wymiarach 30 cm szerokości, 85 cm wysokości i 42-50 głębokości (10 lub 12 ramek), podzieloną poziomo nabitymi na ścianach bocznych w równych odstępach 5 listwami, służących do zawieszania ramek. Trzy dolne kondygnacje zajmuje gniazdo (przestrzeń podramkowa 29 mm), dwie górne oddzielone od niego deską lub kratą - magazyn miodowy. W gnieździe stosuje się ramki o wymiarach 290x314 mm tzw. całkowite, które wysokością zajmują dwie kondygnacje, 2 i 3, w magazynie miodowym w każdej kondygnacji (4 i 5) ramki o połowę mniejsze, wysokości 290x154 mm (ramka Snowadzkiego). Każda kondygnacja jest zastawiana od tyłu oddzielnym okienkiem-zatworem, poza 2 i 3 kondygnacją, które mają okienko wspólne. Wyloty 120x15 mm w liczbie 3 umieszczone są w przedniej ścianie (zabudowa ciepła) na wysokości 1 cm i 18,5 cm od dna ula oraz 17 cm pod pułapem. W technologii pasiecznej szczególną rolę odgrywa najniższa 1 kondygnacja, przydaje się ona wiosną do poszerzania gniazda, które zimą zajmuje 2 i 3 kondygnację, następnie do budowy plastrów (magazynowych), czerwienia matek i gromadzenia miodu (późnym latem), a przede wszystkim uśmierzania nastrojów rojowych, na okres zaś zimy do ocieplania dna ula i urządzania wewnętrznej werandki, która przy zamkniętym górnym wylocie pośredniczy w wymianie powietrza chroniąc pszczoły przed niepogodą. Zabieg takiego zimowego przygotowania jest prosty: okienko dosuwa się do wylotowej ściany na odstęp 4 cm, a do okienka z wierzchu kondygnacji pod gniazdem dosuwa się arkusz tektury jako wkładkę dennicową, przestrzeń pod wkładką wypełnia się materiałem ocieplającym. Rodziny zimują także dobrze, gdy w najniższej kondygnacji pozostawimy plastry starej woszczyny.
Źródła
- Snowadzki G.: „Ul Poznański” i zastósowanie go w praktyce. (Ciąg dalszy.). Bartnik Wielkopolski 1920, 1 (1-2):5-9. Dowolny przekład z j. niem. A. Chełmiński.
- Snowadzki G.: „Ul Poznański” i zastosowanie go w praktyce. (Ciąg dalszy.). Bartnik Wielkopolski 1920, 1 (5-7):37-39. Dowolny przekład z j. niem. A. Chełmiński.
- Snowadzki G.: „Ul Poznański” i zastosowanie go w praktyce. (Ciąg dalszy.). Bartnik Wielkopolski 1920, 1(8-11):50-54. Dowolny przekład z j. niem. A. Chełmiński.
- Snowadzki G.: Ul Poznański. (Dokończenie.). Bartnik Wielkopolski 1921, 2 (8-10):45-46. Przekład z j. niem. A. Chełmiński.
