Ul bliźniak Molickiego

ul bliźniak Molickiego - wynaleziony i doskonalony przed pierwszą wojną światową przez F. Molickiego ul mieszczący dwie rodziny pszczele, budowany w postaci skrzyni z dnem, drewnianej (podwójne ściany, 10 cm) lub ze słomy, wewnątrz podzielonej wzdłuż ścianką (15 mm). Wymiary wewnętrzne pojedynczego przedziału: wysokość 90 cm, szerokość 24 cm (½ szerokości ula + 15 mm ścianka działowa) oraz długości 64,5 cm, jego ściany wewnątrz są obudowane klockami i listewkami, na których około 30 cm od dna układa się 18 snozów (długości 24 cm), a nad nimi ustawia się 18 ramek o szerokości 227 mm i wysokości 500 mm (pierwsza wersja 400 mm), nad ramkami przychodzi powała grubości 10 cm, po jej odjęciu można ustawiać nadstawkę (wystaje nad kołnierz ula) na również stojących z reguły 12 półramek 227x250 mm o plastrach pogrubionych. Całość nakrywa się dwuspadowym daszkiem składanym. Odstępy pomiędzy ramkami (i snozami) regulują powbijane w beleczki gwoździki. Otwór wylotowy wyborowano po środku ściany (zabudowa zimna) na poziomie snozów (45-50 cm poniżej powały), średnicy 45 mm, zmniejszany zasuwką, pod nim mostek na zawiasach. Przewidziano i drugi wylot w części snozowej ula tuż pod wylotem głównym. W obsłudze ula część ramkową i snozową traktowano jako gniazdo do wychowu czerwiu, zaś po miód sięgano do nadstawki, którą w miarę potrzeby wymieniano, ale także nie stroniono od ograniczania matki tylko do części snozowej przy użyciu poziomej kraty odgrodowej, co umożliwiało wirowanie miodu z plastrów gniazdowych, problem polegał jednak na tym by starczyło go rodzinie pszczelej na okres zimy.