Ul Weina

ul Weina - w 1874 prezentowany na wystawie w Kaliszu później w Warszawie ul książkowy rodzimej konstrukcji M. Weina, o ścianach ze słomy wprasowanej między drewnianymi listwami grubości 36 mm, frontowej i bocznych złączonych na stałe z dnem i powałą, tylnej na zawiasach otwieranej ku dołowi, przykrywany ruchomym dwuspadowym daszkiem. Wewnątrz podzielony na 3 komory wsuwanymi deskami odgrodowymi, z wyciętymi dla komunikacji otworami, zamykanymi szyberkiem. Każda z komór zaopatrzona w wylot we frontowej ścianie, dla bocznych wyrobiony tuż przy dennicy, dla środkowej w połowie wysokości ściany. W trzech komorach mieści się ogółem 18 ramek o wymiarach 225x338 mm (w świetle 215x324 mm), ustawianych na ruchomym ruszcie prostopadle do wylotu, w odstępach regulowanych od przodu drucianymi grabkami przymocowanymi do ściany dwoma rzędami, od tyłu na dole gwoździkami wbitymi w listwę rusztu, od góry zaś ruchomymi zatyczkami przetykanymi przez powałę. Nad ramkami wolna na 6 mm przestrzeń ułatwiająca przechodzenie pszczołom. Kilkucentymetrowa wolna przestrzeń pod ramkami służyła do oczyszczania i wsuwania podkarmiaczki. Dostęp do każdej ramki był możliwy po otwarciu tylnej ściany, która mogła służyć wtedy jako stół do pracy. Wolną przestrzeń między tą ścianą a ramkami wykorzystywano na zimowe ocieplenie gniazda słomą, latem zaś ustawiano tam na płask plastry po dwa w każdej komorze. Komory od tyłu zamykano zatworkami, często z szybami do wglądu. W powale i podłodze wyrabiano 3 otwory prowadzące do komór, zamykane drewnianymi szpuntami, otwory służyły do wentylacji, podkarmiania, poddawania matek albo łączenia rodzin po ustawieniu na sobie uli. Pod daszkiem zimą mieściło się ocieplenie.