Ul Sträuliego

ul Sträuliego - zwany także ulem Dadanta-Albertiego(-Sträuliego), jako że jego budowniczy pastor Sträuli (Szwajcaria) oparł się na rozwiązaniach Dadanta (ramka) i Albertiego (ule książkowe). Prosty, z pojedynczych desek, o zabudowie zimne świetny do pawilonów ul, składa się z korpusu gniazdowego, otwartego od góry i dostępnego z tyłu, nadstawki (dwóch) na półramki tzw. szuflady i powały (przykrywy) z otworem w środku na podkarmiaczkę (balon turyński). Ramki gniazdowe o wymiarach 43,5x30 cm (wewnątrz 42x27 cm) w liczbie 9 (dawniej 13) wypełniają korpus, przysłonięte od drzwi ula tzw. okienkiem, ustawiane na ruszcie z trzech poprzecznych sztabek metalowych, uformowanych od ściany wylotowej i okienka w postaci grabi zapewniających odstępy między plastrami i pionowe ich położenie, natomiast ramki nadstawkowe wysokości 16 cm są zawieszane na felcach szuflady. Sztabki rusztu zaokrąglone, 8 mm grube, opierają się na 3 listwach podłużnych przymocowanych do dennicy przy ścianach bocznych i w środku, grubości 20 mm. Po obu stronach gniazda umieszcza się deski zatworowe, które służą do regulowania jego pojemności. Dodatkowe wyposażenie ula stanowi pozioma krata odgrodowa i ewentualnie płyta z przegonką. Nadstawki są zaopatrzone od tyłu w uchwyty, ułatwiające dźwignięcie ich do góry i przesuwanie. Skonstruowany u progu XX w., dość daleko znany do drugiej wojny światowej, przede wszystkim w Austrii i Jugosławii.