Ul Gravenhorsta

ul Gravenhorsta – opisany w 1865 ul pomysłu Ch.J.H. Gravenhorsta, będący gruntowną przeróbką kószki lüneburskiej poprzez wprowadzenie ruchomych plastrów, bez stałego dna, szyty ze słomy techniką spiralną na planie czworoboku, zwieńczony kolebkowym sklepieniem, dostępny od spodu po przewróceniu na głowę, o wysokości w świetle 42 cm, szerokości 24 cm i długości 56 cm, mieści 16 plastrów (późniejsza wersja także na 12, 9 i 8 plastrów) w zaokrąglonych łukowato ramkach, osadzonych w umocowanej w sklepieniu tak zwanej pile – listwie 10 mm grubości i 22 lub 8 mm wysokości, najeżonej zębatymi nacięciami lub klamerkami z drutu (odstęp między środkiem plastrów 36 mm), u dołu zaś bocznych ramion przyszpilonych do słomianych ścian 8 cm długą igłą drucianą (ramka Gravenhorsta). Wyloty wyrabiano w ścianie dłuższej, dwa – górny i dolny, albo tzy: główny 5-8 cm długi i 1 cm wysoko po prawej stronie 10-15 cm ponad podłogą, drugi po lewej stronie o połowę krótszy (4 cm) i trzeci podobnych rozmiarów po środku ściany w głowie, gdzie bierze początek sklepienie. Przewidziano oddzielanie w ulu części gniazdowej od magazynowej przy pomocy pionowej deski odgrodowej z wycięciami po bokach dla przechodzenia pszczół lub z otworami w środku, zamykanymi w przypadku dzielenia rodziny, gdyż stwarzano i takie możliwości.