Trutowiska w Polsce

Pierwsze trutowisko na terenie Polski powstało w 1943 w Dąbrowie Leśnej (Lublin), gdy pszczelarze związków regionalnych podjęli selekcję miejscowej pszczoły miodnej unikając w ten sposób narzuconego przez okupanta importu z Niemiec matek pszczelich linii Nigra, dość wątpliwej wartości; wkrótce po zainicjowaniu w 1946 hodowli strefowej funkcjonowało już ich cztery o uznanym statusie: w Gołębiu, Puszczy Niepołomickiej, w Mokrzu (dawniej w Paczkowie) i w Krynicy Morskiej, później przybywało więcej - 10-krotny wzrost ich liczby do przesilenia w latach siedemdziesiątych, gdy ten sposób kontroli doboru trutni stopniowo tracił na znaczeniu, wypierany przez sztuczne unasienianie matek pszczelich, których udział w połowie lat osiemdziesiątych przekraczał już 50%, a w 10 lat później sięgał z nawiązką 80%; w praktycznym odczuciu ten trend wynikał z przesłanek technicznych (trudności urządzania trutowisk), jakkolwiek istotniejsze byłyby tu racje hodowlane, gdy uwzględni się jakość trutowisk; daleko im było do standardu, w którym przyjmuje się 9 km jako promień izolacji przestrzennej, tylko 2 trutowiska z 39 rejestrowanych w Polsce w połowie lat siedemdziesiątych spełniało ten warunek, jeżeli wyłączy się 3 trutowiska górskie i jedno na Mierzei Wiślanej, do których nie jest właściwe to kryterium, pozostałe 33 trutowiska, zlokalizowane na równinach, promieniem izolacji różniły się bardzo między sobą: 7 km - 4, 6 km - 5, 5 km - 16, 4 km -3, do 3 km - 5; należy nadmienić, że to jest obraz trutowisk po zabiegach oczyszczających pas izolacji z obcych rojów pszczelich (wywożeni okresowe pasiek) lub potraktowanie ich jako pni ojcowskich przez wymianę matek.