Stanisław Kirkor

Z ApisWiki.PL
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Stanisław Kirkor

Stanisław Kirkor (1905 – 1953) - lekarz weterynarii, oficer Wojska Polskiego, kombatant wojny obronnej Polski w 1939 i kampanii francuskiej 1940 roku, naukowiec specjalista w dziedzinie chorób pszczół.

Biografia

Urodził się 13 lipca 1905 w Zasławiu na Wołyniu. Naukę rozpoczął w szkołach rosyjskich, potem kontynuował ją w polskich gimnazjach na Wołyniu, w Lublinie i Częstochowie]. W 1925 uzyskał świadectwo dojrzałości w Łowiczu i wstąpił na studia weterynaryjne Uniwersytetu Warszawskiego. Po ich ukończeniu w 1930 odbył staż na Wydziale Weterynaryjnym tejże uczelni oraz PINGW w Puławach. W 1931 został powołany do szkoły podchorążych rezerwy kawalerii w Grudziądzu, którą ukończył w 1932. W 1934 powołano go do czynnej służby wojskowej jako oficera weterynaryjnego. W 1936 ożenił się z Wandą Chróścicką, z wykształcenia farmaceutką. W 1937 doktoryzował się w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. W okresie tym ogłosił szereg prac w czasopismach naukowych i fachowych. We wrześniu 1939 brał udział w wojnie obronnej Polski, po jej zakończeniu przedostał się przez Rumunię Bałkany i Włochy do Francji (przewoził przy tym rządowe dokumenty bankowe). W 1940 walczył we Francji w I Dywizji Grenadierów na linii Maginota, otrzymał za to francuskie odznaczenie wojskowe Croix de Guerre. Po kapitulacji Francji przedarł się do Szwajcarii gdzie jako polski oficer został internowany. Po zwolnieni z obozu 17 sierpnia 1940 udało mu się podjąć pracę naukową w zakresie chorób pszczół w Zakładzie Pszczelarskim w Liebefeld kierowanym przez dr O. Morgenthalera. Zmuszony w 1941 opuścić Szwajcarię, wyjechał do Francji, gdzie uzyskał stypendium i podjął pracę w naukowej Stacji Zoologicznej w St. Genis-Level w pobliżu Lyonu, w okresie tym wspólnie z dr A. Paillot i A.-M. Granger napisał książkę L’abeille. Anatomie-Maladies-Ennemis (wyd. I 1943, wyd. III 1949) . Gdy Niemcy zajęły także południową część Francji, pokonując trudne warunki przedarcia się przez Pireneje (był przy tym bliski śmierci z wycieńczenia) dotarł do Hiszpanii, następnie przez Portugalię, do Gibraltaru, i w końcu do Anglii . W Anglii zgłosił się do wojsk spadochronowych. Podczas próbnych skoków doznał ciężkiego obrażenia kręgosłupa i prawie rok czasu przebywał w angielskim szpitalu. W okresie rekonwalescencji pracował naukowo w zakładzie Rothamsted Experimental Station pod kierunkiem prof. G. Butlera w zakresie chorób pszczół. Bezpośrednio po zakończeniu wojny na krótko nielegalnie przyjechał Polski by pomóc rodzinie. Na stałe powrócił do kraju w 1946 i zajął się reaktywowaniem założonego w 1938 w Puławach Zakładu Chorób Pszczół z nową siedzibą najpierw w Gorzowie Wielkopolskim, a później w latach 1950-1956 w Paczkowie. W związku z przebudową ustroju rolnego kraju ośrodek w Paczkowie został przekształcony w spółdzielnię produkcyjną, a Zakład Chorób Pszczół otrzymał nową siedzibę w Swarzędzu (d. Nowa Wieś), do której przeniósł się w 1956. St.K. pozostając kierownikiem Zakładu Chorób Pszczół, pełnił równocześnie funkcję profesora SGGW w Warszawie oraz wykładał na UMCS i WSR w Lublinie. W ciągu tych lat prowadził badania naukowe, szkolił pracowników i lekarzy weterynarii, organizował setki kursów. Habilitował się w styczniu 1948 na Wydziale Weterynarii UMCS w Lublinie przedstawiając rozprawę na temat choroby zarodnikowcowej pszczół, tytuł profesora nadano mu w 1954. W 1950 dzięki fachowej dociekliwości związkowych rzeczoznawców chorób pszczół wykrył jako pierwszy w Polsce chorobę roztoczową pszczół wkraczającą do naszych pasiek z Czechosłowacji (por. biogram A. Miś). Brał czynny udział w życiu naukowym kraju. Był członkiem Komisji Pszczelarskiej PAN, członkiem Rady Naukowej Instytutu Weterynaryjnego w Puławach oraz Instytutu Sadownictwa w Skierniewicach, członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Lekarzy Weterynarii, majorem Wojska Polskiego. Był człowiekiem o szerokich horyzontach i zainteresowaniach, nie tolerował nieróbstwa. W życiu osobistym był skromny, nie przywiązywał wagi do dóbr materialnych. Kochał przyrodę. Miał piękny zbiór książek. Gromadził dużo materiału naukowego. Jego dorobek piśmienniczy obejmuje około 100 publikacji, na szczególne wyróżnienie zasługuje podręcznik Choroby pszczół (PWRiL, Warszawa 1953), opracowany w sposób naukowy. Zmarł nagle 11 lutego 1963 w Swarzędzu.

Źródła

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia