Standaryzacja uli w Polsce
m |
m |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[Category:Mieszkania pszczoły]] | [[Category:Mieszkania pszczoły]] | ||
[[Category: Standaryzacja uli|Polsce]] | [[Category: Standaryzacja uli|Polsce]] | ||
| + | [[Category:Standaryzacja w pszczelarstwie]] | ||
Wersja z 15:10, 13 wrz 2014
standaryzacja uli w Polsce - podejmowana przez stowarzyszenia pszczelarskie i administrację resortową działalność zmierzająca do ujednolicenia systemu ula na terenie kraju, dość zróżnicowanym pod tym względem. Jest utrudniana odrębnością regionalnych tradycji pszczelarskich, utrwalonych w czasach rozbiorów oraz wybujałą indywidualnością pszczelarzy- konstruktorów. Sprowadza się w rezultacie do zalecania wybranych systemów uli, których wyrób podejmują zakłady przemysłowe. Jej historyczny przebieg przedstawia się następująco: w 1875 zjazd lwowskiego Towarzystwa Pszczelarsko-ogrodniczego przyjął ul Ciesielskiego (227x480 mm) jako tzw. ul Towarzystwa, później nazwany ulem słowiańskim. W 1925 ogólnopolski zjazd pszczelarzy zalecił do użytku 4 systemy uli - Dadanta-Blatta (435x300 mm), warszawski poszerzony (300x435 mm), warszawski zwykły (240x435 mm), słowiański. w 1926 lwowski Związek Pszczelarzy wprowadził ul związkowy lwowski (435x250 mm). W 1946 Wojewódzki Związek Pszczelarzy w Poznaniu przyjął do rozpowszechnienia ul wielkopolski (360x260 mm), tzw. ul ujednolicony WZP. W 1954 Ministerstwo Rolnictwa zatwierdziło do rozpowszechnienia wzory 3 systemów uli - dadana (435x300 mm), warszawski poszerzony i wielkopolski, opracowane w Dziale Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa. W 1980 Ministerstwo Rolnictwa ustanowiło normę branżową obowiązującą w zakresie produkcji i obrotu 3 systemów uli - dadana, wielkopolskiego i wielokorpusowego (435x230 mm).
