Pszczoła środkoworosyjska

pszczoła środkoworosyjska – rozpowszechniona na terenie byłego ZSRR potoczna nazwa pszczoły leśnej. Obecnie silnie zmieszańcowanej i zatracanej, resztki jej zostały objęte w Rosji ochroną i służą do rekonstrukcji znaczącej populacji, a Ukraina i Białoruś przymierza się do takiego przedsięwzięcia. Jej ubawienie ciała jest ciemno szare bez żółtych nalotów, jest ruchliwa podczas przeglądów gniazda, ścieka z plastrów i przemieszcza się szybko z ich oświetlonej strony na ocienioną. Słabo broni się przed rabunkiem, gniazda kituje umiarkowanie, wyróżnia się bardzo dobrym zimowaniem. Miód składa najpierw z wierzchu gniazda, do nadstawki, sklepi go na sucho. Skłonna do rojenia się, zakłada nawet do 80-90 mateczników. Dobrze wykorzystuje pożytki z gryki i lipy, a w ogóle obfite pożytki lepiej niż słabsze, zdolności do floromigracji niewielkie. W porównawczej ocenie ras wyróżnia się dużymi rozmiarami ciała i niezbyt długim języczkiem, jednak ma tu miejsce dość duża zmienność pomiędzy lokalnymi populacjami na ogromnym areale jej pierwotnego zasięgu. W badaniach pod tym względem w 1987 sześciu lokalnych populacji na terenie Rosji średnie dla nich wartości cech mieściły się w przedziałach: długość języczka 6,18-6,33 mm, długość przedniego skrzydła 9,63-9,76 mm, szerokość przedniego skrzydła 3,01-3,06 mm.