Józef Lorenz
m (→Biografia) |
m (→Biografia) |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
== Biografia == | == Biografia == | ||
| − | Urodził się 22 maja 1872 w Potyliczu koło Lwowa. Pracę w zawodzie pszczelarskim podjął od 1895 po ukończeniu praktycznego kursu pszczelarskiego w Ostrowiu k. Przemyśla. Dalsze studia pszczelarskie odbył pod kierunkiem [[Teofil Ciesielski|T. Ciesielskiego]] we Lwowie i na kursie w Wiedniu. W tym czasie założył małą pasiekę w Goleszycach i na wystawie ogrodniczo-pszczelarskiej we Lwowie w 1899 otrzymał srebrny medal jako najmłodszy wystawca. Objął też nadzór nad większą pasieką Księżny M. Lubomirskiej, a wkrótce potem mianowano go kierownikiem kursu sadowniczo-pszczelarskiego w Lanckoronie. Jako kierownik kursu, a następnie inspektor szkolny w Krakowie, propagował pszczelarstwo na wsi i wśród nauczycielstwa. W 1912 prowadził w Brzozowie kurs sadowniczo-pszczelarski dla instruktorów szkolnych. Prowadził także zajęcia z pszczelarstwa na kursach im. Baranowskiego w Szkole Gospodarczej dla dziewcząt, a po pierwszej wojnie światowej na studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (otrzymał wielki srebrny medal Ministra Rolnictwa). W czasie wojny, kiedy ziemie polskie były nią objęte, skupił pszczelarzy wokół siebie i stworzył w 1920 jedną wielką organizację Krakowskie Towarzystwo Pszczelnicze. Włączył się czynnie w odbudowę zniszczonych pasiek, w 1918-1920 redagował miesięcznik ''Pszczelarz''. W 1927 został wybrany do Rady Głównej Naczelnego Związku Organizacji Pszczelniczych. Popierał pomysł połączenia wszystkich organizacji pszczelarskich w Polsce w jedną wspólną, zrzekł się wydawania ''Pszczelarza'', aby w ten sposób umożliwić powstanie jednego poważniejszego pisma, tymczasem w 1921 wszedł w skład komitetu redakcyjnego ''Bartnika Postępowego'' z ramienia krakowskiego związku (od 1922). W 1920 z inicjatywy jego i dr Józefa Wróbla założono Towarzystwo Pszczelnicze w Krzeszowicach. Był właścicielem 14-pniowej pasieki w Lanckoronie na Podkarpaciu, objętej patronatem Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego, jako doświadczalna i demonstracyjna. Jej główny trzon tworzyły ule amerykańskie Dadantha-Roota, wydajność miodowa po 37 kg z pnia. Był autorem praktycznego podręcznika ''Wzorowa pasieka. Podręcznik dla pszczelarzy'' – dwa wydania przed wojenne i powojenne wydanie III Kraków 1946. Ponadto napisał: ''Hodowla pszczół'', Przemyśl 1903; ''Praktyczny poradnik pszczelniczy, zawierający najważniejsze wskazówki hodowli pszczół'', Kraków 1916; ''Najnowsza gospodarka w pasiece'', Tarnów 1921. | + | Urodził się 22 maja 1872 w Potyliczu koło Lwowa. Pracę w zawodzie pszczelarskim podjął od 1895 po ukończeniu praktycznego kursu pszczelarskiego w Ostrowiu k. Przemyśla. Dalsze studia pszczelarskie odbył pod kierunkiem [[Teofil Ciesielski|T. Ciesielskiego]] we Lwowie i na kursie w Wiedniu. W tym czasie założył małą pasiekę w Goleszycach i na wystawie ogrodniczo-pszczelarskiej we Lwowie w 1899 otrzymał srebrny medal jako najmłodszy wystawca. Objął też nadzór nad większą pasieką Księżny M. Lubomirskiej, a wkrótce potem mianowano go kierownikiem kursu sadowniczo-pszczelarskiego w Lanckoronie. Jako kierownik kursu, a następnie inspektor szkolny w Krakowie, propagował pszczelarstwo na wsi i wśród nauczycielstwa. W 1912 prowadził w Brzozowie kurs sadowniczo-pszczelarski dla instruktorów szkolnych. Prowadził także zajęcia z pszczelarstwa na kursach im. Baranowskiego w Szkole Gospodarczej dla dziewcząt, a po pierwszej wojnie światowej na studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (otrzymał wielki srebrny medal Ministra Rolnictwa). W czasie wojny, kiedy ziemie polskie były nią objęte, skupił pszczelarzy wokół siebie i stworzył w 1920 jedną wielką organizację Krakowskie Towarzystwo Pszczelnicze. Włączył się czynnie w odbudowę zniszczonych pasiek, w 1918-1920 redagował miesięcznik ''Pszczelarz''. W 1927 został wybrany do Rady Głównej Naczelnego Związku Organizacji Pszczelniczych. Popierał pomysł połączenia wszystkich organizacji pszczelarskich w Polsce w jedną wspólną, zrzekł się wydawania ''Pszczelarza'', aby w ten sposób umożliwić powstanie jednego poważniejszego pisma, tymczasem w 1921 wszedł w skład komitetu redakcyjnego ''Bartnika Postępowego'' z ramienia krakowskiego związku (od 1922). W 1920 z inicjatywy jego i dr Józefa Wróbla założono Towarzystwo Pszczelnicze w Krzeszowicach. Był właścicielem 14-pniowej pasieki w Lanckoronie na Podkarpaciu, objętej patronatem Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego, jako doświadczalna i demonstracyjna. Jej główny trzon tworzyły ule amerykańskie Dadantha-Roota, wydajność miodowa po 37 kg z pnia (por. [[ul amerykańskopolski Lorenza]]).Był autorem praktycznego podręcznika ''Wzorowa pasieka. Podręcznik dla pszczelarzy'' – dwa wydania przed wojenne i powojenne wydanie III Kraków 1946. Ponadto napisał: ''Hodowla pszczół'', Przemyśl 1903; ''Praktyczny poradnik pszczelniczy, zawierający najważniejsze wskazówki hodowli pszczół'', Kraków 1916; ''Najnowsza gospodarka w pasiece'', Tarnów 1921. |
{{DEFAULTSORT:Lorenz Józef}} | {{DEFAULTSORT:Lorenz Józef}} | ||
[[Category:Pszczelarze polscy]] | [[Category:Pszczelarze polscy]] | ||
Wersja z 20:56, 11 lis 2012
Józef Lorenz (1872-?) praktyk i dydaktyk pszczelarstwa, redaktor czasopism pszczelarskich, organizator stowarzyszeń i związków pszczelarzy.
Biografia
Urodził się 22 maja 1872 w Potyliczu koło Lwowa. Pracę w zawodzie pszczelarskim podjął od 1895 po ukończeniu praktycznego kursu pszczelarskiego w Ostrowiu k. Przemyśla. Dalsze studia pszczelarskie odbył pod kierunkiem T. Ciesielskiego we Lwowie i na kursie w Wiedniu. W tym czasie założył małą pasiekę w Goleszycach i na wystawie ogrodniczo-pszczelarskiej we Lwowie w 1899 otrzymał srebrny medal jako najmłodszy wystawca. Objął też nadzór nad większą pasieką Księżny M. Lubomirskiej, a wkrótce potem mianowano go kierownikiem kursu sadowniczo-pszczelarskiego w Lanckoronie. Jako kierownik kursu, a następnie inspektor szkolny w Krakowie, propagował pszczelarstwo na wsi i wśród nauczycielstwa. W 1912 prowadził w Brzozowie kurs sadowniczo-pszczelarski dla instruktorów szkolnych. Prowadził także zajęcia z pszczelarstwa na kursach im. Baranowskiego w Szkole Gospodarczej dla dziewcząt, a po pierwszej wojnie światowej na studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (otrzymał wielki srebrny medal Ministra Rolnictwa). W czasie wojny, kiedy ziemie polskie były nią objęte, skupił pszczelarzy wokół siebie i stworzył w 1920 jedną wielką organizację Krakowskie Towarzystwo Pszczelnicze. Włączył się czynnie w odbudowę zniszczonych pasiek, w 1918-1920 redagował miesięcznik Pszczelarz. W 1927 został wybrany do Rady Głównej Naczelnego Związku Organizacji Pszczelniczych. Popierał pomysł połączenia wszystkich organizacji pszczelarskich w Polsce w jedną wspólną, zrzekł się wydawania Pszczelarza, aby w ten sposób umożliwić powstanie jednego poważniejszego pisma, tymczasem w 1921 wszedł w skład komitetu redakcyjnego Bartnika Postępowego z ramienia krakowskiego związku (od 1922). W 1920 z inicjatywy jego i dr Józefa Wróbla założono Towarzystwo Pszczelnicze w Krzeszowicach. Był właścicielem 14-pniowej pasieki w Lanckoronie na Podkarpaciu, objętej patronatem Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego, jako doświadczalna i demonstracyjna. Jej główny trzon tworzyły ule amerykańskie Dadantha-Roota, wydajność miodowa po 37 kg z pnia (por. ul amerykańskopolski Lorenza).Był autorem praktycznego podręcznika Wzorowa pasieka. Podręcznik dla pszczelarzy – dwa wydania przed wojenne i powojenne wydanie III Kraków 1946. Ponadto napisał: Hodowla pszczół, Przemyśl 1903; Praktyczny poradnik pszczelniczy, zawierający najważniejsze wskazówki hodowli pszczół, Kraków 1916; Najnowsza gospodarka w pasiece, Tarnów 1921.
