Franciszek Boh-Szurowski
| Linia 2: | Linia 2: | ||
== Biografia == | == Biografia == | ||
| − | Urodził się w 1891 [4 września 1898 ?] w Winnicy na Podolu i tam się wychowywał. Brał udział w przewrocie lutowym 1917 na terenie Winnicy będąc uczniem klasy siódmej gimnazjum. W tym czasie pracował dorywczo w fabryce obuwia. W 1918 zgłosił się do 1 Rewolucyjnego Pułku Warszawskiego w Moskwie, zwanego [http://pl.wikipedia.org/wiki/Rewolucyjny_Czerwony_Pu%C5%82k_Warszawski Pułkiem Czerwonej Warszawy]. Walczył przeciwko białym kozakom nad Donem (okazyjnie rozmawiał z Leninem). W 1919 został ranny. W Polsce międzywojennej podjął pracę nauczyciela w Szkołach Podstawowych w powiecie Grodzieńskim. Tam też na terenie miasteczka [Łuniny ?] zachęcony przez kolegę zajął się hodowlą pszczół. W 1925 odwiedził kilkakrotnie [[Tadeusz Ciborowski|kś. Tadeusza Ciborowskiego]] w Adamowiczach koło Grodna, zapoznał się z gospodarką w ulach warszawskich, gromadził książki i czasopisma pszczelarskie. Działał również w spółdzielczości, od 1925-1936. Był prezesem Rady Nadzorczej, członkiem Kółka Rolniczego. Był założycielem Domu Spółdzielczego, działaczem Ochotniczej Straży Pożarnej, instruktorem Przysposobienia Wojskowego i [operatywnym ??] kierownikiem teatru amatorskiego, radnym Gminnej Rady, w 1933 odznaczono go Złotym Krzyżem Zasługi. Był prześladowany za działalność oświatową wśród chłopów na rzecz demokracji (3 miesiące więzienia). W kampani wrześniowej walczył nad Narwią (Krzyż Walecznych), pózniej znalazł się Batalionach Chłopskich pod Konstantynowem, a w 1944 brał udział w Powstaniu Warszawskim jako dowódca plutonu (Krzyż Walecznych dwukrotnie, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Virtuti Militari). W 1953-1956 pracował w szkolnictwie rolniczym na Dolnym Śląsku, poczym objął funkcję wice przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej we Wrocławiu. Choroba zmusiła go do przeniesienia się do Kudowej [Zdroju ?] na leczenie, ale nie zmusiła do wyrzeczenia się działalności społeczno-oświatowej. Został prezesem koła ZBoWiD, został odznaczony w 1963 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim. W 1966 przeszedł na emeryturę. W 1967 w Ambasadzie Radzieckiej odznaczono go Orderem Czerwonej Gwiazdy (za udział w Rewolucji). W Kudowie gdy tam [mieszkał ?] w 1958, zaczą pracę w miejscowym kole pszczelarzy jako sekretarz, był inicjatorem doskonalenia pszczelarzy, organizował kursy, pisał artykuły, propagował ''Pszczelarstwo''. Zmarł 3 sierpnia 1979. | + | Urodził się w 1891 [4 września 1898 ?] w Winnicy na Podolu i tam się wychowywał. Brał udział w przewrocie lutowym 1917 na terenie Winnicy będąc uczniem klasy siódmej gimnazjum[Czerwonym Pułkiem Warszawy]. W tym czasie pracował dorywczo w fabryce obuwia. W 1918 zgłosił się do 1 Rewolucyjnego Pułku Warszawskiego w Moskwie, zwanego [http://pl.wikipedia.org/wiki/Rewolucyjny_Czerwony_Pu%C5%82k_Warszawski Pułkiem Czerwonej Warszawy] [Czerwonym Pułkiem Warszawy]. Walczył przeciwko białym kozakom nad Donem (okazyjnie rozmawiał z Leninem). W 1919 został ranny. W Polsce międzywojennej podjął pracę nauczyciela w Szkołach Podstawowych w powiecie Grodzieńskim. Tam też na terenie miasteczka [Łuniny ?] zachęcony przez kolegę zajął się hodowlą pszczół. W 1925 odwiedził kilkakrotnie [[Tadeusz Ciborowski|kś. Tadeusza Ciborowskiego]] w Adamowiczach koło Grodna, zapoznał się z gospodarką w ulach warszawskich, gromadził książki i czasopisma pszczelarskie. Działał również w spółdzielczości, od 1925-1936. Był prezesem Rady Nadzorczej, członkiem Kółka Rolniczego. Był założycielem Domu Spółdzielczego, działaczem Ochotniczej Straży Pożarnej, instruktorem Przysposobienia Wojskowego i [operatywnym ??] kierownikiem teatru amatorskiego, radnym Gminnej Rady, w 1933 odznaczono go Złotym Krzyżem Zasługi. Był prześladowany za działalność oświatową wśród chłopów na rzecz demokracji (3 miesiące więzienia). W kampani wrześniowej walczył nad Narwią (Krzyż Walecznych), pózniej znalazł się Batalionach Chłopskich pod Konstantynowem, a w 1944 brał udział w Powstaniu Warszawskim jako dowódca plutonu (Krzyż Walecznych dwukrotnie, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Virtuti Militari). W 1953-1956 pracował w szkolnictwie rolniczym na Dolnym Śląsku, poczym objął funkcję wice przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej we Wrocławiu. Choroba zmusiła go do przeniesienia się do Kudowej [Zdroju ?] na leczenie, ale nie zmusiła do wyrzeczenia się działalności społeczno-oświatowej. Został prezesem koła ZBoWiD, został odznaczony w 1963 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim. W 1966 przeszedł na emeryturę. W 1967 w Ambasadzie Radzieckiej odznaczono go Orderem Czerwonej Gwiazdy (za udział w Rewolucji). W Kudowie gdy tam [mieszkał ?] w 1958, zaczą pracę w miejscowym kole pszczelarzy jako sekretarz, był inicjatorem doskonalenia pszczelarzy, organizował kursy, pisał artykuły, propagował ''Pszczelarstwo''. Zmarł 3 sierpnia 1979. |
[[Category:Pszczelarze polscy]] | [[Category:Pszczelarze polscy]] | ||
{{DEFAULTSORT:Boh-Szurowski Franciszek}} | {{DEFAULTSORT:Boh-Szurowski Franciszek}} | ||
Wersja z 17:43, 21 sty 2012
Franciszek Boh-Szurowski (1891 [1898]-1979) nauczyciel, działacz społeczny, rewolucjonista 1917 roku, żołnierz w wojnie obronnej Polski w 1939, powstaniec warszawski, pszczelarz amator i propagator pszczelarstwa.
Biografia
Urodził się w 1891 [4 września 1898 ?] w Winnicy na Podolu i tam się wychowywał. Brał udział w przewrocie lutowym 1917 na terenie Winnicy będąc uczniem klasy siódmej gimnazjum[Czerwonym Pułkiem Warszawy]. W tym czasie pracował dorywczo w fabryce obuwia. W 1918 zgłosił się do 1 Rewolucyjnego Pułku Warszawskiego w Moskwie, zwanego Pułkiem Czerwonej Warszawy [Czerwonym Pułkiem Warszawy]. Walczył przeciwko białym kozakom nad Donem (okazyjnie rozmawiał z Leninem). W 1919 został ranny. W Polsce międzywojennej podjął pracę nauczyciela w Szkołach Podstawowych w powiecie Grodzieńskim. Tam też na terenie miasteczka [Łuniny ?] zachęcony przez kolegę zajął się hodowlą pszczół. W 1925 odwiedził kilkakrotnie kś. Tadeusza Ciborowskiego w Adamowiczach koło Grodna, zapoznał się z gospodarką w ulach warszawskich, gromadził książki i czasopisma pszczelarskie. Działał również w spółdzielczości, od 1925-1936. Był prezesem Rady Nadzorczej, członkiem Kółka Rolniczego. Był założycielem Domu Spółdzielczego, działaczem Ochotniczej Straży Pożarnej, instruktorem Przysposobienia Wojskowego i [operatywnym ??] kierownikiem teatru amatorskiego, radnym Gminnej Rady, w 1933 odznaczono go Złotym Krzyżem Zasługi. Był prześladowany za działalność oświatową wśród chłopów na rzecz demokracji (3 miesiące więzienia). W kampani wrześniowej walczył nad Narwią (Krzyż Walecznych), pózniej znalazł się Batalionach Chłopskich pod Konstantynowem, a w 1944 brał udział w Powstaniu Warszawskim jako dowódca plutonu (Krzyż Walecznych dwukrotnie, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Virtuti Militari). W 1953-1956 pracował w szkolnictwie rolniczym na Dolnym Śląsku, poczym objął funkcję wice przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej we Wrocławiu. Choroba zmusiła go do przeniesienia się do Kudowej [Zdroju ?] na leczenie, ale nie zmusiła do wyrzeczenia się działalności społeczno-oświatowej. Został prezesem koła ZBoWiD, został odznaczony w 1963 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim. W 1966 przeszedł na emeryturę. W 1967 w Ambasadzie Radzieckiej odznaczono go Orderem Czerwonej Gwiazdy (za udział w Rewolucji). W Kudowie gdy tam [mieszkał ?] w 1958, zaczą pracę w miejscowym kole pszczelarzy jako sekretarz, był inicjatorem doskonalenia pszczelarzy, organizował kursy, pisał artykuły, propagował Pszczelarstwo. Zmarł 3 sierpnia 1979.
