Barć odrzańska
m |
m |
||
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | '''barć odrzańska''' - odpiłowana część pnia z [[dzienia|dzienią]] dębu bartnego, wydobytego w 1905 z Odry w pobliżu ujścia Małej Panwi, przekazana wówczas do Muzeum w Opolu, od 1956 w Muzeum w Kluczborku. Mieszkanie bartne pszczół było urządzone na wysokości około 5 m, u szczytu wypróchniałego na wylot wnętrza pnia, ze śladami wprawionego w nogach barci dna (na plecach barci wydłubane wgłębienia), w ten sposób powstała [[dzienia]] wysokości 97,5 cm i szerokości 37-50 cm, otwór szerokości 12 cm i wysokości 67,5 cm. W nogach i [[głowa|głowie]] (okap) ślady umocnień klinowych zatworu, który prawdopodobnie był dwudzielny (ślady wcięć na bokach otworu bartnego). [[Oczko]] wydłubano w prawej ścianie otworu bartnego u góry, wysokie 19 mm i szerokie 10 mm, przypuszczalnie drugie oczko było w zatworze. Brak jest śladów [[oczkas|oczkasa]] i [[zaleszczenie|zaleszczenia]], autor opisu tej barci (ks. S. Mazak) uważa, że do przytrzymywania plastrów służyła ostrew z jodełki, podobna do tej jaką używali Poleszucy w ulach pniowych. Na podstawie wyników badań izotopowych wiek barci określono na 920-950 lat (pierwotnie naliczono jej około 2000 lat). | + | '''barć odrzańska''' - odpiłowana część pnia z [[dzienia|dzienią]] dębu bartnego, wydobytego w 1905 z Odry w pobliżu ujścia Małej Panwi, przekazana wówczas do Muzeum w Opolu, od 1956 w Muzeum w Kluczborku. Mieszkanie bartne pszczół było urządzone na wysokości około 5 m, u szczytu wypróchniałego na wylot wnętrza pnia, ze śladami wprawionego w nogach barci dna (na plecach barci wydłubane wgłębienia), w ten sposób powstała [[dzienia]] wysokości 97,5 cm i szerokości 37-50 cm, otwór szerokości 12 cm i wysokości 67,5 cm. W nogach i [[głowa|głowie]] (okap) ślady umocnień klinowych zatworu, który prawdopodobnie był dwudzielny (ślady wcięć na bokach otworu bartnego). [[Oko|Oczko]] wydłubano w prawej ścianie otworu bartnego u góry, wysokie 19 mm i szerokie 10 mm, przypuszczalnie drugie oczko było w zatworze. Brak jest śladów [[oczkas|oczkasa]] i [[zaleszczenie|zaleszczenia]], autor opisu tej barci (ks. S. Mazak) uważa, że do przytrzymywania plastrów służyła ostrew z jodełki, podobna do tej jaką używali Poleszucy w ulach pniowych. Na podstawie wyników badań izotopowych wiek barci określono na 920-950 lat (pierwotnie naliczono jej około 2000 lat). |
== Źródła == | == Źródła == | ||
* Mazak St. (1975): Barć odrzańska ma około 2055 lat. ''Pszczelarstwo'' 26(11):18. [{{SERVER}}/archive/pub/pszczelarstwo/pszczelarstwo26-11_18.pdf PDF] | * Mazak St. (1975): Barć odrzańska ma około 2055 lat. ''Pszczelarstwo'' 26(11):18. [{{SERVER}}/archive/pub/pszczelarstwo/pszczelarstwo26-11_18.pdf PDF] | ||
| + | * Pastwiński R. (1985): Barć odrzańska młodsza? ''Pszczelarstwo'' 36(3):17. [{{SERVER}}/archive/pub/pszczelarstwo/pszczelarstwo36-3_17.pdf PDF] | ||
| + | |||
{{DEFAULTSORT:barcodrzanska}} | {{DEFAULTSORT:barcodrzanska}} | ||
[[Category:Mieszkania pszczoły]] | [[Category:Mieszkania pszczoły]] | ||
[[Category:Barcie]] | [[Category:Barcie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 12:36, 6 lip 2013
barć odrzańska - odpiłowana część pnia z dzienią dębu bartnego, wydobytego w 1905 z Odry w pobliżu ujścia Małej Panwi, przekazana wówczas do Muzeum w Opolu, od 1956 w Muzeum w Kluczborku. Mieszkanie bartne pszczół było urządzone na wysokości około 5 m, u szczytu wypróchniałego na wylot wnętrza pnia, ze śladami wprawionego w nogach barci dna (na plecach barci wydłubane wgłębienia), w ten sposób powstała dzienia wysokości 97,5 cm i szerokości 37-50 cm, otwór szerokości 12 cm i wysokości 67,5 cm. W nogach i głowie (okap) ślady umocnień klinowych zatworu, który prawdopodobnie był dwudzielny (ślady wcięć na bokach otworu bartnego). Oczko wydłubano w prawej ścianie otworu bartnego u góry, wysokie 19 mm i szerokie 10 mm, przypuszczalnie drugie oczko było w zatworze. Brak jest śladów oczkasa i zaleszczenia, autor opisu tej barci (ks. S. Mazak) uważa, że do przytrzymywania plastrów służyła ostrew z jodełki, podobna do tej jaką używali Poleszucy w ulach pniowych. Na podstawie wyników badań izotopowych wiek barci określono na 920-950 lat (pierwotnie naliczono jej około 2000 lat).
