Ul wielkopolski nadstawkowy

ul wielkopolski nadstawkowy - skonstruowany i opublikowany w 1926 przez W. Widerę pierwszy prototyp znanego obecnie ula wielkopolskiego. Opiera się on na ramce o wymiarach 36x26 cm (wewnątrz 34x24 cm), mieści ich po 10 w każdym z dwóch korpusów, gniazdowym i magazynowym. Korpus budowany na planie kwadratu 415x415 mm (wewnątrz 375x375 mm), wysokości 270 mm, o wszystkich ścianach ocieplanych, z wręgami. Powała w postaci ramy 12 cm wysokiej obitej z obu stron płótnem i wypełniona materiałem izolacyjnym. Daszek dwuspadowy, obejmuje luźno wszystkie ściany korpusu. Dennica z desek grubości 3 cm, obita z boków listwami na wysokość 5 cm (przestrzeń podramkowa 25 mm), z wyciętym otworem wylotowym 200x25 mm, z wkładka zmniejszającą jego światło do 100x6 mm. Komplet ustawiany na podstawce. Jako niezbędny dodatek: pozioma krata odgrodowa, płótno pod powałę oraz podkarmiaczka boczna. Gdy magazynowy korpus wydaje się za obszerny, można zastąpić go półnadstawką na półramki wysokości 125 mm. Ul ten doskonalony przez jego autora i innych użytkowników zyskał uznanie pszczelarzy, w późniejszych rozwiązaniach jest jednym z 3 typów objętych ostatnią Normą Polska z 1992. (Por.: Norma na ule.)

Źródła

• Widera W. (1936): Wielkopolski ul nadstawkowy. Bartnik Wielkopolski 17(2):30-36. PDF (Czasopismo dostępne w zasobach Wielkopolskiej Biblioteki Cyfrowej, oai:www.wbc.poznan.pl:251704. DJVU)