Ul wielkopolski

ul wielkopolski, ul Widery - z powodzeniem popularyzowany po drugiej wojnie światowej ul oparty na prototypie skonstruowanym przez W. Widerę (ul wielkopolski nadstawkowy), m.in. jako ul wielkopolski ujednolicony. W komplet wersji z 1954 zalecanej przez Ministerstwo Rolnictwa wchodzą: dwa korpusy budowane na planie kwadratu (wewnątrz 375x375 mm i wysokości 270 mm), po 10 ramek o wymiarach 36x26 cm, gniazdowy i nadstawkowy z wylotem zapasowym (74x8 mm) u dołu przedniej ściany, oraz półnadstawka na półramki 36x13 cm, odejmowana dennica, wszystko ocieplane (grubość ścian 70 mm, dennicy 65 mm), płaski daszek, podstawka, ramki typu uproszczonego, z beleczek o przekroju 25x10 mm zbijane gwoździkami, także zatwór gniazdowy, mata boczna, krata odgrodowa. Otwór wylotowy: szpara wysokości 17 mm, jaka powstaje z przodu na całej szerokości po ustawieniu korpusu gniazdowego na dennicy, w razie potrzeby zwężana wkładką letnią lub zimową. Niektóre regionalne mutacje tej wersji mają okienko kontrolne (drzwiczki) w tylnej ścianie korpusu gniazdowego, służące m.in. do wstawiania ramki pracy i specjalnej podkarmiaczki. Obecnie obowiązująca Norma Polska z 1992 określa budowę tego ula: dwa korpusy o wszystkich ścianach ocieplanych i w jednym wylot zapasowy, ewentualnie nadstawka na półramki, o ścianach jak w przypadku korpusów, dennica ruchoma ocieplana, daszek płaski, a jego wyposażenie: 20 ramek 36x26 cm typu Hoffmana, wkładka wylotowa, zatwór, płyta ocieplająca, mostek wylotowy, 20 beleczek odstępnikowych.