Mikołaj Witwicki
m (→Biografia) |
m (→Źródła) |
||
(Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
Linia 2: | Linia 2: | ||
== Biografia == | == Biografia == | ||
− | Urodził się w Żurakach na Ziemi Halickiej, 16 maja 1764 albo 1780<ref | + | Urodził się w Żurakach na Ziemi Halickiej, 16 maja 1764 albo 1780 <ref name="p1"/>; początki nauki pobierał w domu, następnie po ukończeniu Kolegium Jezuickiego w Stanisławowie podjął studia na Uniwersytecie Lwowskim, potem w Wiedniu; podróżował po krajach Europy Zachodniej; ten okres jego życia jest mało znany, prawdopodobnie zaciągnął się do Legionów Dąbrowskiego; wiadomo, że w 1803 był we Lwowie, a w 1807 studiował pszczelarstwo w szkole M. Kuralta; osiada na Podolu w okolicy Tarnopola, zajmuje się gospodarstwem wiejskim, w tym pasieką rozbudowaną na skalę przemysłową; bywał na Wołyniu, w 1812 nawiązał kontakt z T. Czackim, ale w Liceum Krzemieniecim nie wykładał, jak twierdzą niektórzy jego biografowie; w 1818 przeniósł się z rodziną na Polesie, gdzie nabył folwark Wólkę Lubitowską i zajął się przede wszystkim pszczelarstwem (2000 pni); w tym okresie (1818-1831) urządzał pasieki w dobrach wołyńskich A. Czartoryskiego, bywał także w Puławach; wspomagany życzliwą zachętą tego magnata rozwinął swoją działalność publicystyczną, którą uprawiał do 1847, pozostawiając pokaźny dorobek piśmienniczy w języku ojczystym, niemieckim i rosyjskim; w 1829 wydał dzieło ''Pszczolnictwo krajowe'', z czym wiązały się liczne jego wyjazdy do Warszawy, gdzie był przyjmowany z należytą estymą w Warszawskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk; tam też zyskał aprobatę ul jego pomysłu, poziomo dzielony ([[ul Witwickiego]]), jako nowoczesny w stosunku do uli nierozbieralnych; jego konstruktor stał się znany i uznawany jako wzorowy pasiecznik, ale obstawał także za tradycyjną gospodarką bartną, którą leśnicy rugowali z lasów, bo widział w jej utrzymaniu źródło miodu z pożytków leśnych, co wiele znaczyło przy ówczesnym niskim poziomie pszczelarstwa; w 1832 został zesłany w głąb Rosji; dał się tam poznać jako doskonały pasiecznik z przygotowaniem teoretycznym i dociekliwością naukowca, co przyniosło mu przychylność Wolnego Towarzystwa Ekonomicznego i Towarzystwa Leśnego w Petersburgu, gdzie, amnestionowany, przebywał w 1855, zanim powrócił do rodziny w Wólce Lubitowskiej; swoją pasiekę odbudował ze zniszczeń i wzorowo urządził, ale dotąd często bywał w Petersburgu, gdzie drukowano jego książki pszczelarskie, najpierw w tłumaczeniu z języka polskiego, później pisane po rosyjsku; prowadził również wykłady; w 1848 zaangażował się w urządzanie i prowadzenie pasiek (5000 pni) należących do F. Koczubieja w rejonie Połtawy; w 5 lat później, 16 maja 1853 tam umiera. |
== Przypisy == | == Przypisy == | ||
− | <references/> | + | <references> |
+ | <ref name="p1">Według późniejszych weryfikacji: Mazak S. (1965) O szkicu autobiograficznym Mikołaja Witwickiego. ''Pszczelarstwo'', 16(10):9-12, (11):15-17.</ref> | ||
+ | </references> | ||
+ | |||
+ | == Źródła == | ||
+ | * Brzozowski St., Ziemacki W. (1963): Mikołaj Witwicki, pionier postępowego pszczelnictwa w XIX wieku. ''Studia i materiały z dziejów nauki polskiej'' Seria B, zeszyt 7. PWN Warszawa. | ||
+ | * Mazak S. (1965): O szkicu autobiograficznym Mikołaja Witwickiego. Część I. ''Pszczelarstwo'' 16(10):9-12. [{{SERVER}}/archive/pub/pszczelarstwo/pszczelarstwo16-10_9-12.pdf PDF] | ||
+ | |||
+ | * Mazak S. (1965): Przypisy do autobiografii Mikołaja Witwickiego (dokończenie). ''Pszczelarstwo'' (11):15-17. [{{SERVER}}/archive/pub/pszczelarstwo/pszczelarstwo16-11_15-17.pdf PDF] | ||
[[Category:Pszczelarze polscy]] | [[Category:Pszczelarze polscy]] | ||
− | {{DEFAULTSORT:Witwicki | + | {{DEFAULTSORT:Witwicki Mikolaj}} |
Aktualna wersja na dzień 19:58, 8 lis 2014
Mikołaj Witwicki (1764 [1780]-1853) prekursor nowoczesnego pszczelarstwa, niezrównany w urządzaniu i prowadzeniu pasiek, autor licznych publikacji.
Biografia
Urodził się w Żurakach na Ziemi Halickiej, 16 maja 1764 albo 1780 [1]; początki nauki pobierał w domu, następnie po ukończeniu Kolegium Jezuickiego w Stanisławowie podjął studia na Uniwersytecie Lwowskim, potem w Wiedniu; podróżował po krajach Europy Zachodniej; ten okres jego życia jest mało znany, prawdopodobnie zaciągnął się do Legionów Dąbrowskiego; wiadomo, że w 1803 był we Lwowie, a w 1807 studiował pszczelarstwo w szkole M. Kuralta; osiada na Podolu w okolicy Tarnopola, zajmuje się gospodarstwem wiejskim, w tym pasieką rozbudowaną na skalę przemysłową; bywał na Wołyniu, w 1812 nawiązał kontakt z T. Czackim, ale w Liceum Krzemieniecim nie wykładał, jak twierdzą niektórzy jego biografowie; w 1818 przeniósł się z rodziną na Polesie, gdzie nabył folwark Wólkę Lubitowską i zajął się przede wszystkim pszczelarstwem (2000 pni); w tym okresie (1818-1831) urządzał pasieki w dobrach wołyńskich A. Czartoryskiego, bywał także w Puławach; wspomagany życzliwą zachętą tego magnata rozwinął swoją działalność publicystyczną, którą uprawiał do 1847, pozostawiając pokaźny dorobek piśmienniczy w języku ojczystym, niemieckim i rosyjskim; w 1829 wydał dzieło Pszczolnictwo krajowe, z czym wiązały się liczne jego wyjazdy do Warszawy, gdzie był przyjmowany z należytą estymą w Warszawskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk; tam też zyskał aprobatę ul jego pomysłu, poziomo dzielony (ul Witwickiego), jako nowoczesny w stosunku do uli nierozbieralnych; jego konstruktor stał się znany i uznawany jako wzorowy pasiecznik, ale obstawał także za tradycyjną gospodarką bartną, którą leśnicy rugowali z lasów, bo widział w jej utrzymaniu źródło miodu z pożytków leśnych, co wiele znaczyło przy ówczesnym niskim poziomie pszczelarstwa; w 1832 został zesłany w głąb Rosji; dał się tam poznać jako doskonały pasiecznik z przygotowaniem teoretycznym i dociekliwością naukowca, co przyniosło mu przychylność Wolnego Towarzystwa Ekonomicznego i Towarzystwa Leśnego w Petersburgu, gdzie, amnestionowany, przebywał w 1855, zanim powrócił do rodziny w Wólce Lubitowskiej; swoją pasiekę odbudował ze zniszczeń i wzorowo urządził, ale dotąd często bywał w Petersburgu, gdzie drukowano jego książki pszczelarskie, najpierw w tłumaczeniu z języka polskiego, później pisane po rosyjsku; prowadził również wykłady; w 1848 zaangażował się w urządzanie i prowadzenie pasiek (5000 pni) należących do F. Koczubieja w rejonie Połtawy; w 5 lat później, 16 maja 1853 tam umiera.
Przypisy
- ↑ Według późniejszych weryfikacji: Mazak S. (1965) O szkicu autobiograficznym Mikołaja Witwickiego. Pszczelarstwo, 16(10):9-12, (11):15-17.
Źródła
- Brzozowski St., Ziemacki W. (1963): Mikołaj Witwicki, pionier postępowego pszczelnictwa w XIX wieku. Studia i materiały z dziejów nauki polskiej Seria B, zeszyt 7. PWN Warszawa.
- Mazak S. (1965): O szkicu autobiograficznym Mikołaja Witwickiego. Część I. Pszczelarstwo 16(10):9-12. PDF
- Mazak S. (1965): Przypisy do autobiografii Mikołaja Witwickiego (dokończenie). Pszczelarstwo (11):15-17. PDF