Aleksander Nowiński
m |
m |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | '''Aleksander Nowiński''' (1854-1930) – jeden z najsłynniejszych pszczelarzy byłej kongresówki. Urodził się 12 grudnia 1854 w Serokach, powiat Sochaczew. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie studiował w Instytucie Technologicznym w Petersburgu, następnie agronomię w Puławach. Studia ukończył w 1879. Był właścicielem majątku Skarżyn pod Siedlcami, a w okresie międzywojennym współwłaścicielem Młocin pod Warszawą <ref name="p1"/>. Był jednym z głównych założycieli i członków Zarządu Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelniczych, Warszawskiego Towarzystwa Okręgowego Pszczelarskiego, spółki „Barć”, należał przez dłuższy czas do Zarządu Towarzystw Pszczelarsko-Ogrodniczych w Warszawie. Wykładał pszczelarstwo w Wyższej Szkole Ogrodniczej, na rocznych kursach ogrodniczo-pszczelarskich, zimowych kursach w Towarzystwie Ogrodniczym Warszawskim i innych kursach w całym kraju. W związku z powiązaniami z tymi organizacjami samorządowymi, pełnił w nich doraźnie lub okresowo rozmaite funkcje, w 1921 został delegatem do Rządu (pomoc dla pszczelarzy), był skarbnikiem Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelniczych (1920), należał do komitetu redakcyjnego ''Bartnika Postępowego'' (1920). Sam był czynnym pszczelarzem, autorem wielu pomysłów i różnych wynalazków, jak urządzenie do zatapiania drutów w węzie (lutownik), czy ramek gniazdowych o grubych górnych beleczkach z niewielkimi otworami blokującymi skutecznie przejście do nadstawki matce ale nie robotnicom <ref name="p2"/>. To on pierwszy, w 1911 roku w broszurze ''Przewrót w pszczelnictwie: (ule magazynowe)'' wypowiedział się przeciw ograniczaniu matek w czerwieniu i używaniu [[krata odgrodowa|kraty odgrodowej]]. Napisał także broszury: ''Zwiększenie pożytku dla pszczół'' (1909), ''Wady naszych ulów'' (1917). Propagował wyrób win i miodów owocowych – jego broszura ''Wina i miody owocowe'' (1928). Cichy, skromny, niezwykle małych wymagań życiowych, świetny profesjonalista, łatwy w obejściu. Zmarł 2 maja 1930. | + | '''Aleksander Nowiński''' (1854-1930) – jeden z najsłynniejszych pszczelarzy byłej kongresówki. Urodził się 12 grudnia 1854 w Serokach, powiat Sochaczew. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie studiował w Instytucie Technologicznym w Petersburgu, następnie agronomię w Puławach. Studia ukończył w 1879. Był właścicielem majątku Skarżyn pod Siedlcami, a w okresie międzywojennym współwłaścicielem Młocin pod Warszawą <ref name="p1"/>. Był jednym z głównych założycieli i członków Zarządu Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelniczych, Warszawskiego Towarzystwa Okręgowego Pszczelarskiego, spółki „Barć”, należał przez dłuższy czas do Zarządu Towarzystw Pszczelarsko-Ogrodniczych w Warszawie. Wykładał pszczelarstwo w Wyższej Szkole Ogrodniczej, na rocznych kursach ogrodniczo-pszczelarskich, zimowych kursach w Towarzystwie Ogrodniczym Warszawskim i innych kursach w całym kraju. W związku z powiązaniami z tymi organizacjami samorządowymi, pełnił w nich doraźnie lub okresowo rozmaite funkcje, w 1921 został delegatem do Rządu (pomoc dla pszczelarzy), był skarbnikiem Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelniczych (1920), należał do komitetu redakcyjnego ''Bartnika Postępowego'' (1920). Sam był czynnym pszczelarzem, autorem wielu pomysłów i różnych wynalazków, jak urządzenie do zatapiania drutów w węzie (lutownik), czy [[ramka gniazdowa|ramek gniazdowych]] o grubych górnych beleczkach z niewielkimi otworami blokującymi skutecznie przejście do nadstawki matce ale nie robotnicom <ref name="p2"/>. To on pierwszy, w 1911 roku w broszurze ''Przewrót w pszczelnictwie: (ule magazynowe)'' wypowiedział się przeciw ograniczaniu matek w czerwieniu i używaniu [[krata odgrodowa|kraty odgrodowej]]. Napisał także broszury: ''Zwiększenie pożytku dla pszczół'' (1909), ''Wady naszych ulów'' (1917). Propagował wyrób win i miodów owocowych – jego broszura ''Wina i miody owocowe'' (1928). Cichy, skromny, niezwykle małych wymagań życiowych, świetny profesjonalista, łatwy w obejściu. Zmarł 2 maja 1930. |
== Przypisy == | == Przypisy == | ||
Wersja z 20:09, 4 cze 2014
Aleksander Nowiński (1854-1930) – jeden z najsłynniejszych pszczelarzy byłej kongresówki. Urodził się 12 grudnia 1854 w Serokach, powiat Sochaczew. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie studiował w Instytucie Technologicznym w Petersburgu, następnie agronomię w Puławach. Studia ukończył w 1879. Był właścicielem majątku Skarżyn pod Siedlcami, a w okresie międzywojennym współwłaścicielem Młocin pod Warszawą [1]. Był jednym z głównych założycieli i członków Zarządu Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelniczych, Warszawskiego Towarzystwa Okręgowego Pszczelarskiego, spółki „Barć”, należał przez dłuższy czas do Zarządu Towarzystw Pszczelarsko-Ogrodniczych w Warszawie. Wykładał pszczelarstwo w Wyższej Szkole Ogrodniczej, na rocznych kursach ogrodniczo-pszczelarskich, zimowych kursach w Towarzystwie Ogrodniczym Warszawskim i innych kursach w całym kraju. W związku z powiązaniami z tymi organizacjami samorządowymi, pełnił w nich doraźnie lub okresowo rozmaite funkcje, w 1921 został delegatem do Rządu (pomoc dla pszczelarzy), był skarbnikiem Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelniczych (1920), należał do komitetu redakcyjnego Bartnika Postępowego (1920). Sam był czynnym pszczelarzem, autorem wielu pomysłów i różnych wynalazków, jak urządzenie do zatapiania drutów w węzie (lutownik), czy ramek gniazdowych o grubych górnych beleczkach z niewielkimi otworami blokującymi skutecznie przejście do nadstawki matce ale nie robotnicom [2]. To on pierwszy, w 1911 roku w broszurze Przewrót w pszczelnictwie: (ule magazynowe) wypowiedział się przeciw ograniczaniu matek w czerwieniu i używaniu kraty odgrodowej. Napisał także broszury: Zwiększenie pożytku dla pszczół (1909), Wady naszych ulów (1917). Propagował wyrób win i miodów owocowych – jego broszura Wina i miody owocowe (1928). Cichy, skromny, niezwykle małych wymagań życiowych, świetny profesjonalista, łatwy w obejściu. Zmarł 2 maja 1930.
Przypisy
- ↑ Polskie Zabytki. Warszawa - Pałac Młociny.
- ↑ Dis (1921): O ramce Nowińskiego. Bartnik Postępowy 43(1):265-267.
Źródła
- St. B. (1930): Wspomnienie pośmiertne. Pszczelarz Polski Sad i Pasieka 1(6):142.
