Zofia Demianowicz

Zofia Demianowicz (1905-1986) prekursorka botaniki pszczelarskiej, niestrudzona jako dydaktyk i wychowawca.

Biografia

Ukończyła studia botaniczne na Uniwersytecie Warszawskim; pod wpływem męża, wielkiej miary pszczelarza-naukowca Antoniego Demianowicza, jeszcze przed 1939 zainteresowała się botaniką pszczelarską, której od 1950 poświęciła się wyłącznie; jej kariera naukowa wiąże się z Lublinem: w 1945 jest asystentem na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, w 1954 docentem na Wyższej Szkole Rolniczej, w 1975 odchodzi na emeryturę jako profesor w Katedrze Pszczelarskiej na Akademii Rolniczej, jedynie w 1956-1966 opuszcza Lublin dla Oddziału Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa w Skierniewicach; potrafiła osiągnąć znaczący dorobek dydaktyczno-wychowawczy w postaci licznego grona magistrantów i doktorantów, których usilnie promowała poza murami uczelni; swą wiedzę umiała także przekazywać pszczelarzom praktykom na wielu kursach specjalistycznych, także podejmowała różne funkcje w organizacjach społecznych (Związki Pszczelarskie, Liga Ochrony Przyrody); zaradna, stanowcza w dociekliwości i organizowaniu badań, które w zakresie nektarowania i wydajności miodowej były u nas nowatorskie, później silnie rozwinięte przez jej wychowanków; badając czyste miody odmianowe opracowała wskaźniki zaprószenia pyłkiem kwiatowym, bardzo przydatne w analizach ich florystycznego pochodzenia; nie stroniła od uczestnictwa w stowarzyszeniach naukowych krajowych i zagranicznych, gdzie ją ceniono jako wybitnego specjalistę; nie obca była jej też praca edytorska, najpierw w współredagowaniu Pasieki (1938-1939, 1946-1948), później od 1957 Pszczelniczych Zeszytów Naukowych; liczne jej artykuły i rozprawy można znakleźć w czaspismach pszczelarskich i periodykach naukowych; z pozycji książkowych znany jest podręcznik Rośliny miododajne, 1953, wyróżniający się ekologicznym podejściem.