Zofia Demianowicz

Z ApisWiki.PL
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
m (Źródła)
m (Biografia)
 
Linia 4: Linia 4:
  
 
== Biografia ==
 
== Biografia ==
Urodziła się 27 lutego 1905 roku w Jeziornie k. Warszawy (z domu Teska). Średnie wykształcenie zdobyła w Lublinie i podjęła studia wyższe na Wydziale Matematyczno-przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując w 1931 roku stopień magistra filozofii w zakresie botaniki. W latach 1931-1937 pracowała w Lublinie jako gimnazjalna nauczycielka biologii, ponad to prowadziła wykłady na kursach dla dorosłych. 1 września 1937 przeniosła się wraz z rodziną do Puław gdzie pracował już jej mąż [[Antoni Demianowicz|Antoni Demianowicz]], któremu pomagała założyć ogródek roślin miododajnych. Od stycznia 1938 do wybuchu wojny prowadziła jako sekretarka czasopismo ''Pasieka''. W czasie wojny nauczała na tajnych kompletach i pracowała jako asystentka w Dziale Ochrony Roślin PINGW w Puławach, rozpoczęła prace nad zwalczaniem chwastów. Po wojnie powróciła do Lublina i podjęła wykłady w kilku szkołach średnich, w październiku 1945 została starszą asystentką przy Katedrze Botaniki Ogólnej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej (nauczania w Liceum Zamojskiego nie porzuciła). Dużo pracowała społecznie. Pisała skrypty do nauki biologii w szkołach różnego typu, wygłaszała prelekcje z botaniki dla nauczycieli, zorganizowała Koło Ligi Ochrony Przyrody, którego była przez 3 lata prezesem, piastowała funkcję inspektora ochrony przyrody w Lublinie. Stopień doktora uzyskała w 1951 (na Uniwersytecie Warszawskim), docenta w 1954 (tytuł nadała jej Rada Wydziału Rolnego UMCS), profesora nadzwyczajnego w 1964. Botanika pszczelarską zaczęła zajmować się w 1950, kiedy z UMCS przeszła do Oddziału Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa w Lublinie – pierwsze próby pobierania nektaru, początek badań nad zaprószeniem pyłkowym miodu, miody jednogatunkowe. W 1953 napisała ''Rośliny miododajne'',  książkę wyróżniającą się podejściem ekologicznym. W 1955 przeprowadziła się do Skierniewic (siedziba Instytutu Sadownictwa), jako kierownik Pracowni Pożytków Pszczelich i Zapylania Roślin, ale sprawowała nadal opiekę na asystentami w Lublinie. W Skierniewicach była przez 10 lat rozwijając podjęty wcześniej kierunek badań. W 1966 w związku z przeniesieniem Oddziału Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa do Puław, powróciła do Lublina, gdzie jako profesor objęła kierownictwa Zakładu Roślin Miododajnych w nowo utworzonej Katedrze Pszczelnictwa na Wydziale Rolnym Wyższej Szkoły Rolniczej. Odeszła na emeryturę w 1975. Potrafiła osiągnąć znaczący dorobek dydaktyczno-wychowawczy w postaci licznego grona magistrów (19) i doktorantów (5), których usilnie wspierała poza murami uczelni. Swoją wiedzę umiała także przekazywać pszczelarzom praktykom na wielu kursach specjalistycznych. Zaradna, stanowcza w dociekaniach i organizowaniu badań, które w zakresie nektarowania i wydajności miodowej roślin były w Polsce nowatorskie, później zostały silnie rozwinięte przez jej wychowanków. Badając czyste miody odmianowe opracowała wskaźniki zaprószenia pyłkiem kwiatowym, bardzo przydatne w analizach ich florystycznego pochodzenia. Nie stroniła od uczestnictwa w stowarzyszeniach naukowych krajowych i zagranicznych, gdzie ja ceniono jako wybitnego specjalistę, nie obca jej była praca edytorska, liczne jej artykuły i rozprawy można znaleźć w czasopismach pszczelarskich i periodykach naukowych. Wchodziła w skład komitetu redakcyjnego ''Pszczelniczych Zeszytów Naukowych''. Została odznaczona: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła 2 grudnia 1986 roku w Lublinie.  
+
Urodziła się 27 lutego 1905 roku w Jeziornie k. Warszawy (z domu Teska). Średnie wykształcenie zdobyła w Lublinie i podjęła studia wyższe na Wydziale Matematyczno-przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując w 1931 roku stopień magistra filozofii w zakresie botaniki. W latach 1931-1937 pracowała w Lublinie jako gimnazjalna nauczycielka biologii, ponad to prowadziła wykłady na kursach dla dorosłych. 1 września 1937 przeniosła się wraz z rodziną do Puław gdzie pracował już jej mąż [[Antoni Demianowicz|Antoni Demianowicz]], któremu pomagała założyć ogródek roślin miododajnych. Od stycznia 1938 do wybuchu wojny prowadziła jako sekretarka czasopismo ''Pasieka''. W czasie wojny nauczała na tajnych kompletach i pracowała jako asystentka w Dziale Ochrony Roślin PINGW w Puławach, rozpoczęła prace nad zwalczaniem chwastów. Po wojnie powróciła do Lublina i podjęła wykłady w kilku szkołach średnich, w październiku 1945 została starszą asystentką przy Katedrze Botaniki Ogólnej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej (nauczania w Liceum Zamojskiego nie porzuciła). Dużo pracowała społecznie. Pisała skrypty do nauki biologii w szkołach różnego typu, wygłaszała prelekcje z botaniki dla nauczycieli, zorganizowała Koło Ligi Ochrony Przyrody, którego była przez 3 lata prezesem, piastowała funkcję inspektora ochrony przyrody w Lublinie. Stopień doktora uzyskała w 1951 (na Uniwersytecie Warszawskim), docenta w 1954 (tytuł nadała jej Rada Wydziału Rolnego UMCS), profesora nadzwyczajnego w 1964. Botaniką pszczelarską zaczęła zajmować się w 1950, kiedy z UMCS przeszła do Oddziału Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa w Lublinie – pierwsze próby pobierania nektaru, początek badań nad zaprószeniem pyłkowym miodu, miody jednogatunkowe. W 1953 napisała ''Rośliny miododajne'',  książkę wyróżniającą się podejściem ekologicznym. W 1955 przeprowadziła się do Skierniewic (siedziba Instytutu Sadownictwa), jako kierownik Pracowni Pożytków Pszczelich i Zapylania Roślin, ale sprawowała nadal opiekę na asystentami w Lublinie. W Skierniewicach była przez 10 lat rozwijając podjęty wcześniej kierunek badań. W 1966 w związku z przeniesieniem Oddziału Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa do Puław, powróciła do Lublina, gdzie jako profesor objęła kierownictwa Zakładu Roślin Miododajnych w nowo utworzonej Katedrze Pszczelnictwa na Wydziale Rolnym Wyższej Szkoły Rolniczej. Odeszła na emeryturę w 1975. Potrafiła osiągnąć znaczący dorobek dydaktyczno-wychowawczy w postaci licznego grona magistrów (19) i doktorantów (5), których usilnie wspierała poza murami uczelni. Swoją wiedzę umiała także przekazywać pszczelarzom praktykom na wielu kursach specjalistycznych. Zaradna, stanowcza w dociekaniach i organizowaniu badań, które w zakresie nektarowania i wydajności miodowej roślin były w Polsce nowatorskie, później zostały silnie rozwinięte przez jej wychowanków. Badając czyste miody odmianowe opracowała wskaźniki zaprószenia pyłkiem kwiatowym, bardzo przydatne w analizach ich florystycznego pochodzenia. Nie stroniła od uczestnictwa w stowarzyszeniach naukowych krajowych i zagranicznych, gdzie ja ceniono jako wybitnego specjalistę, nie obca jej była praca edytorska, liczne jej artykuły i rozprawy można znaleźć w czasopismach pszczelarskich i periodykach naukowych. Wchodziła w skład komitetu redakcyjnego ''Pszczelniczych Zeszytów Naukowych''. Została odznaczona: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła 2 grudnia 1986 roku w Lublinie.
  
 
== Źródła ==
 
== Źródła ==

Aktualna wersja na dzień 20:47, 1 lut 2016

Zofia Demianowicz

Zofia Demianowicz (1905-1986) prekursorka botaniki pszczelarskiej, niestrudzona jako dydaktyk i wychowawca.

Biografia

Urodziła się 27 lutego 1905 roku w Jeziornie k. Warszawy (z domu Teska). Średnie wykształcenie zdobyła w Lublinie i podjęła studia wyższe na Wydziale Matematyczno-przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując w 1931 roku stopień magistra filozofii w zakresie botaniki. W latach 1931-1937 pracowała w Lublinie jako gimnazjalna nauczycielka biologii, ponad to prowadziła wykłady na kursach dla dorosłych. 1 września 1937 przeniosła się wraz z rodziną do Puław gdzie pracował już jej mąż Antoni Demianowicz, któremu pomagała założyć ogródek roślin miododajnych. Od stycznia 1938 do wybuchu wojny prowadziła jako sekretarka czasopismo Pasieka. W czasie wojny nauczała na tajnych kompletach i pracowała jako asystentka w Dziale Ochrony Roślin PINGW w Puławach, rozpoczęła prace nad zwalczaniem chwastów. Po wojnie powróciła do Lublina i podjęła wykłady w kilku szkołach średnich, w październiku 1945 została starszą asystentką przy Katedrze Botaniki Ogólnej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej (nauczania w Liceum Zamojskiego nie porzuciła). Dużo pracowała społecznie. Pisała skrypty do nauki biologii w szkołach różnego typu, wygłaszała prelekcje z botaniki dla nauczycieli, zorganizowała Koło Ligi Ochrony Przyrody, którego była przez 3 lata prezesem, piastowała funkcję inspektora ochrony przyrody w Lublinie. Stopień doktora uzyskała w 1951 (na Uniwersytecie Warszawskim), docenta w 1954 (tytuł nadała jej Rada Wydziału Rolnego UMCS), profesora nadzwyczajnego w 1964. Botaniką pszczelarską zaczęła zajmować się w 1950, kiedy z UMCS przeszła do Oddziału Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa w Lublinie – pierwsze próby pobierania nektaru, początek badań nad zaprószeniem pyłkowym miodu, miody jednogatunkowe. W 1953 napisała Rośliny miododajne, książkę wyróżniającą się podejściem ekologicznym. W 1955 przeprowadziła się do Skierniewic (siedziba Instytutu Sadownictwa), jako kierownik Pracowni Pożytków Pszczelich i Zapylania Roślin, ale sprawowała nadal opiekę na asystentami w Lublinie. W Skierniewicach była przez 10 lat rozwijając podjęty wcześniej kierunek badań. W 1966 w związku z przeniesieniem Oddziału Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa do Puław, powróciła do Lublina, gdzie jako profesor objęła kierownictwa Zakładu Roślin Miododajnych w nowo utworzonej Katedrze Pszczelnictwa na Wydziale Rolnym Wyższej Szkoły Rolniczej. Odeszła na emeryturę w 1975. Potrafiła osiągnąć znaczący dorobek dydaktyczno-wychowawczy w postaci licznego grona magistrów (19) i doktorantów (5), których usilnie wspierała poza murami uczelni. Swoją wiedzę umiała także przekazywać pszczelarzom praktykom na wielu kursach specjalistycznych. Zaradna, stanowcza w dociekaniach i organizowaniu badań, które w zakresie nektarowania i wydajności miodowej roślin były w Polsce nowatorskie, później zostały silnie rozwinięte przez jej wychowanków. Badając czyste miody odmianowe opracowała wskaźniki zaprószenia pyłkiem kwiatowym, bardzo przydatne w analizach ich florystycznego pochodzenia. Nie stroniła od uczestnictwa w stowarzyszeniach naukowych krajowych i zagranicznych, gdzie ja ceniono jako wybitnego specjalistę, nie obca jej była praca edytorska, liczne jej artykuły i rozprawy można znaleźć w czasopismach pszczelarskich i periodykach naukowych. Wchodziła w skład komitetu redakcyjnego Pszczelniczych Zeszytów Naukowych. Została odznaczona: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła 2 grudnia 1986 roku w Lublinie.

Źródła

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia