Ule afrykańskie

ule afrykańskie - grupa prymitywnych uli nierozbieralnych użytkowana od dawna w Afryce na południe od Sahary, bardzo różnorodnych ale mających cechy wszystkim wspólne co do urządzenia ich wnętrza (budowa dzika) i przystosowania do tamtejszych technologii pszczelarzenia z pogranicza łowiectwa i rabunku. W zależności z jakiego materiału są wykonane - kloce drzew, kora lub słoma, trawa, liście palmowe, pręty - mają postać cylindrycznych rur (ule cylindryczne afrykańskie, ule klocowe afrykańskie) lub noszą znamiona kószki (kószki afrykańskie), natomiast co do udziału każdej z form, jak i detali budowy i pojemności, mają miejsce duże lokalne odchylenia. Wszystkie w użytkowaniu z powodu szkodników, przede wszystkim termitów, są umieszczane nieraz dość wysoko nad ziemią, podwieszane luźno na linach pod gałęziami dużych rozłożystych drzew, lub umieszczane wśród rosochatych konarów, zawsze w pozycji leżącej. Tak przygotowane puste ule oczekują na samorzutne zasiedlenie przez wędrujące roje pszczele (październik-styczeń), przy czym skuteczność jest na ogół wysoka (30-95%). Miodobranie (marzec-maj) wiąże się ze zniszczeniem gniazda pszczół i pozyskaniu miodu z wyciętych plastrów przez wyciskanie, a pozyskanie surowca woskowego przez wytapianie pozostałości. Operacje ulowe są przeprowadzane nocną porą z powodu agresywności pszczół, które wypędza się przy pomocy ognia i dymu. Inny sposób pozbywania się pszczół polega na uśmiercaniu ich, co się osiąga odcinając dopływ powietrza przez zatkanie wylotów. Wydajność z jednego ula wynosi około 30 kg.