Ule Dolinowskiego

ule Dolinowskiego – seria konstrukcji ks. Jana Dolinowskiego z połowy XIX wieku pomyślanej jako futerał na ul złożony ze zmodyfikowanych ramek Hubera. Stał się on prototypem nowoczesnego rozbieralnego ula ramowego z górną obsługą, jako europejskiego wynalazku z 1854, niezależnie od amerykańskiego z 1851 dokonanego przez L. Langstrotha (ul Langstrotha). Zbijany z desek lub bali grubości 1, 2, 3 i 4 cale (26, 52, 78, 104 mm), często z zewnątrz futrowany słomą, ma postać solidnej skrzynki, nakrywanej przykrywką, budowaną jak daszek ramowy, z okapem, płaski lub dwustronnie spadzisty, w przekroju poprzecznym trójkątny lub owalny. Szerokość wnętrza takiego futerału odpowiada z niewielkim luzem szerokości ramek, a głębokość: ramki zawieszone wystającymi końcami górnych beleczek na jego krawędzi nie dostają dna na odległość ½ cala (13 mm), natomiast długość (ściana u dołu z wylotem) jest dobieraną przez pszczelarza wielokrotnością 36-38 mm, miary szerokości beleczki górnej i beleczek bocznych ramek, które umieszcza się w ulu na styk. Konstruktor w tej matematycznej kalkulacji wyróżnia ul rojny, który mieści 10-12 ramek, i ul miodowy – 16-18 ramek, a że ramka w świetle mierzy 9-10x12 cali (ramka Dolinowskiego), to w pierwszym przypadku powierzchnia użytkowa plastrów zamyka się w granicach od 73-82 dm² do 87-98 dm² (ul rojny Dolinowskiego), w drugim natomiast od 117-131 dm² do 131-147 dm² (ul przewiewny Dolinowskiego, ul magazynowy ramowy Dolinowskiego).