Ul przewiewny snozowy Dolinowskiego

ul przewiewny snozowy Dolinowskiego, ul snozowy Dolinowskiego – wzorowany na pracach T. Nutta i J. Dzierżona ul (1859) składający się z trzech ruchomych skrzynek, zbitych z bali grubości 52 mm, ustawianych szeregowo na wspólnej dennicy, środkowej wyższej tzw. rodni, wyłącznie dla namnażania się pszczół przeznaczonej, i połączonych z nią przejściem zasuwanym blaszanym szyberkiem dwóch bocznych, przeznaczonych na składanie miodu, znacznie niższych (⅓) tzw. miodni, mających w dnach i powałach otwory wentylacyjne, zasiatkowane i zasuwane (w powale czop). Wnętrze zaopatrzone w snozy: rodnia 3 kondygnacje (budowa ciepła), miodnie – na poszerzone plastry. Wymiary wewnętrzne rodni: wysokość 574 mm, szerokość 235 mm, głębokość 365 mm. Jej przednią ścianę stanowią jednolite drzwiczki (grubość 39 mm) z wylotem u dołu (13x104 mm), tylną zaś drzwiczki poziomo podzielone: dolne ⅔ wysokości, górne - ⅓ (najwyższa kondygnacja – plastry z zapasami miodu). Po zagospodarowaniu przez pszczoły rodni otwierano przejście do miodni, jednej lub obydwu naraz, oraz udrażniano otwory wentylacyjne (przewiew w miodniach). Terminarz tych czynności opierano na obserwacji postępu prac pszczół, do tego celu służy system okienek w ścianach skrzynek, w miodni w szczytowej i tylnej, w rodni – w tylnych drzwiczkach dolnych i górnych, o wymiarach 194 m w kwadrat (w dolnym okienku 157x104 mm), z wprawioną płytką szklaną, zamykaną okiennicami. W skrzynkach bocznych (miodnie) u dołu skraju ściany tylnej wyrabiano wylotki służące do wypuszczania pszczół w czasie podbierania miodu (zamykano przejście do rodni).