Ul przewiewny Dolinowskiego

ul przewiewny Dolinowskiego – ul miodny z połowy XIX wieku (ule Dolinowskiego), któremu konstruktor, ks. Jan Dolinowski, przysposobił cechy ula Nutta. Tożsamy ogólnymi założeniami konstrukcyjnymi z ulem rojnym Dolinowskiego, jak m.in. rozmiarami ramek (w świetle 235-261x313 mm, ramka Dolinowskiego), stykającymi się górnymi i bocznymi beleczkami (odstęp pomiędzy środkami plastrów 36-38 mm), i o szerokości zewnętrznej odpowiadającej z pewnym luzem szerokości wewnętrznej skrzyni je mieszczącej, różni się od niego pojemnością i urządzeniem wnętrza. Futerał, zbijany z bali grubości 39 mm, mieści 18 ramek w zabudowie zimnej, 8 z nich w środkowej części naprzeciw wylotu stanowi tzw. rodnię, po obu jej stronach znajduje się po 5 ramek, które są przeznaczone na składanie miodu. Rozdział ten jest usankcjonowany przez dwie deski przegrodowe, grubości 39 mm, które mają u dołu wycięte w odstępie 52-78 mm 3-4 szpary pionowe 13 mm szerokie, zamykane lub otwierane od góry szybrem blaszanym każda oddzielnie, służące komunikowaniu się pszczół między rodnią i, jak mówiono, miodowymi pawilonami. Obserwację ostatniego plastra w pawilonach miodnych umożliwiało okienko wycięte w szczytowych ścianach futerału, 130-157 mm w kwadrat, z wstawioną płytką szklaną, zamykane okiennicą, zaś odstęp powierzchni tego plastra od ściany ma wynosić 6,5 mm, co osiągano uszczelniając listewką pułap utworzony z górnych beleczek ramek (aby pszczoły nie wychodziły pod daszek). Istotnym urządzeniem tego ula jest system otworów wentylacyjnych, umożliwiających przewietrzanie pawilonów miodnych: otwór w dennicy w poprzek ramek 13 mm szeroki i 104 mm długi, następnie otwory w pułapie na każdym styku górnych beleczek ramek, średnicy 26 mm, i wreszcie otwory w szczytowych bakach ramy daszka, wszystkie zasłonięte siatką i zaopatrzone w blaszane szybry, zamykające lub otwierając (blaszka dziurkowana) przepływ powietrza. Futerał ustawiano na legarach (lub cegłach) 33-67 cm nad ziemią.