Ul bezramek Stabrowskiego

ul bezramek Stabrowskiego - skonstruowany w 1912 przez L. Stabrowskiego ul składający się z dwóch segmentów gniazdowych i jednego segmentu nadstawkowego, wszystkie o ścianach podwójnych grubości 6 cm z izolacją w środku. Komplet uzupełniały: dennica drewniana z trzech stron obramowana listwami, z czwartej przedłużona i otwarta (wylot i mostek), i pokrywa-daszek z okrągłym otworem zamykanym czopem (do podkarmiania). Wszystkie segmenty miały jednakowe wymiary, wysokość 132 mm, a w rzucie poziomym: wewnątrz 404x300 mm i zewnątrz 524x420 mm, były one wyposażone u góry i dołu w umocowane na stałe snozy, szerokości 16-18 mm, w liczbie 8 w części gniazdowej i 6 w nadstawce (odstęp między środkami snozów 36 mm i 45 mm), odstęp pomiędzy snozami nałożonych na siebie segmentów - 7 mm (usprawnienie komunikacji między uliczkami oraz łatwiejsze rozdzielanie segmentów). Powierzchnia użytkowa plastrów gniazdowych wynosiła zatem 120 dm². Technologia pasieczna: plastry budowane na węzie, manipulowanie całymi segmentami, rozbieranie części gniazdowej tylko w uzasadnionych przypadkach (robienie odkładów, wychów i wymiana matek), podbieranie miodu jedynie z segmentu nadstawkowego traktowanego jako nierozdzielna jednostka. Do wirowania miodu służyła miodarka tak skonstruowana, że podczas umieszczania w jej koszu nadstawki, plastry były odsklepiane automatycznie. W celu ułatwienia tych manipulacji konstruktor zalecał budowę nadstawki z desek grubości 1 cm i umieszczanie jej na ulu w futerale odpowiadającym wymiarami segmentom gniazdowym, tę nadstawkę można było wykorzystać do produkcji miodu sekcyjnego.

Źródła

• Stabrowski Leon: Ul „Bezramek” i sposób gospodarki w nim. Nakładem księgarni W. Poturalskiego w Podgórzu, Kraków 1912. PDF