Teodor Rembalski

Z ApisWiki.PL
Wersja Wikiadmin (dyskusja | edycje) z dnia 19:44, 20 paź 2014
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Teodor Rembalski

Teodor Rembalski (1881 – 1965) – urzędnik ministerstwa kolei, społecznik, niestrudzony propagator pszczelarstwa w środowisku kolejarskim, działacz związków pszczelarskich.

Biografia

Urodził się w rodzinie o wielopokoleniowych tradycjach pszczelarskich, gospodarującej w miejscowości Mokra w powiecie częstochowskim. W 1905 ukończył Krakowską Wyższą Szkołę Przemysłową, w tym samym roku w okresie strajków szkolnych w Królestwie Polskim brał udział w tajnym nauczaniu młodzieży jako nauczyciel matematyki. Szczęśliwie uniknął represji i dzięki pomocy przyjaciół znalazł posadę w kolejnictwie. Pracował kolejno w: Częstochowie, Strzemieszycach, Sosnowcu, wreszcie w Warszawie – najpierw jako urzędnik Dyrekcji Okręgowej Kolei Żelaznych, następnie Ministerstwa Kolei. W 1919 ukończył kilkumiesięczny kurs pszczelarski zorganizowany przez Towarzystwo Pszczelniczo-Ogrodnicze. Zamieszkał w Milanówku, gdzie wraz z żoną – która wywodziła się z rodziny znanych pszczelarzy i doskonale znała się na gospodarce pasiecznej – wspólnie prowadzili pasiekę. Jeszcze w latach wojennych 1915 – 1918 zaczął się interesować oświatą pszczelarską, nawiązał kontakty z wybitnymi działaczami pszczelarskimi. Konsekwentnie, gdy osiągnął odpowiednio wysoką pozycję w ministerstwie podjął starania by w jego strukturach powstała komórka przeznaczona do propagowania pszczelarstwa i organizowania pasiek kolejarskich. Uzasadnieniem o wydźwięku społecznym była myśl, by proponować szeregowym pracownikom kolei pszczelarstwo i hodowlę jedwabników, jako metodę na poprawienie ich sytuacji materialnej [1]. Starania powiodły się, i w 1921 T.R. stanął na czele referatu do spraw pszczelnictwa i ogrodnictwa, dysponującego w znaczącymi środkami finansowymi na cele oświatowe oraz na zaopatrywanie kolejarzy w materiały pszczelarskie po niskich cenach i na dogodnych warunkach kredytowych. Pod jego kierownictwem Ministerstwo Kolei sfinansowało druk jednego wydania Podręcznika racjonalnego pszczelnictwa K. Szalkiewicza, który rozprowadzono po kosztach wśród kolejarzy. Bezpłatnie rozesłano pszczelarzom setki zestawów nasion i sadzonek roślin miododajnych. Praca referatu przyniosła imponujące rezultaty, w latach 1921-1928 liczba pszczelarzy amatorów pośród kolejarzy wzrosła 9 krotnie – początkowo nie przekraczała 500 – a liczba uli z ok. 3 tys. do ponad 32 tys. Efektem pracy o trwałym znaczeniu dla kultury pszczelarskiej było rozpowszechnienie w Polsce nowoczesnego standardowego ula systemu Dadanta-Blatta. Dzięki staraniom T.R. Ministerstwo Kolei przebudowało w 1924 jeden z nowych wagonów pulmanowskich na ruchomą wystawę pszczelarską, w wagonie tym, popularnie zwanym pszczelarskim, znajdowały się również odpowiednio wyposażone pomieszczenia przeznaczone do prowadzenia szkoleń. Wagon pszczelarski, doczepiany był do pociągów pasażerskich, i w ten sposób docierał do zakątków Polski, w których było możliwe jego odczepienie go od składu i ustawienie na bocznicy. Na miejscu pozostawał zwykle przez kilka dni w ciągu, których odbywały się w nim kursy (prelekcje) dla pszczelarzy, jak również i dla hodowców jedwabników. Wśród podróżujących wagonem prelegentów byli min. St. Brzósko, A. Demianowicz, ks. A. Margoński. (Przeprowadzono kilkaset kursów, wzięło w nich udział łącznie kilka tysięcy osób.) Wagon pszczelarski PKP prezentowany był również podczas Wszechsłowiańskiego Kongresu Pszczelarskiego i Międzynarodowej Wystawy Pszczelarskiej w Pradze Czeskiej w 1927 roku oraz w 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. Na początku lat 30. uznano jednak, że koszty utrzymania wagonu pszczelarskiego są zbyt wysokie, i wagon ten skasowano. W okresie międzywojennym T.R. przez kilka lat pełnił obowiązki członka prezydium Naczelnego Związku Organizacji Pszczelniczych RP, wkładał przy tym niezmiernie dużo wysiłku w likwidację rozbicia dzielnicowego i zażegnanie konfliktów pomiędzy wybitnymi działaczami regionalnymi. W drugiej połowie lat 30. w wyniku polityki personalnej Ministerstwa Kolei został zmuszony do przejścia na emeryturę. Nie zaprzestał działalności społecznej: jako prezes Ogólnopolskiego Związku Emerytów Kolejowych zakładał koła pszczelarzy rencistów, działał w Warszawskim Związku Pszczelarzy. Po II Wojnie Światowej osiadł w Lublinie. Współdziałał przy odbudowie Lubelskiego Związku Pszczelarzy. Blisko współpracował z L. Majeranowskim, pierwszym powojennym dyrektorem Instytutu Pszczelarskiego, który powstał przy Izbie Rolniczej w Lublinie. Jako pełnomocnik Instytutu w 1946 udał się do Lwowa i rewindykował stamtąd bibliotekę byłego Małopolskiego Związku Pszczelarskiego. Wraz z innym działaczami Lubelskiego Związku Pszczelarzy organizował Szkołę Pszczelarską i Liceum Pszczelarskie w Żabiej Woli (obecnie Pszczela Wola). Dokładał starań by szkoły pozostawały w bliskim kontakcie z Instytutem Pszczelarskim. W związkach pszczelarskich działał aktywnie do końca życia. Zmarł 24 grudnia 1965 w Lublinie.

Przypisy

  1. Myśl by propagować pszczelarstwo wśród pracowników kolejowych narodziła się w Niemczech w 1913 roku. Na ziemie polskie przeniósł ją Józef Maurer, zawiadowca stacji Biała koło Bielska. (Karłowicz Leon Z dziejów oświaty pszczelarskiej w Polsce. Wyd. PoliART Studio na zlec. Spółdzielni Pszczelarskiej „Apis”, Lublin 1993, s. 117.)

Źródła

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia