Tadeusz Ciborowski
(→Źródła) |
m |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | '''Tadeusz Ciborowski''' (1885-1940) ksiądz katolicki, zamiłowany i racjonalny pszczelarz z dociekliwością naukowca. | + | '''Tadeusz Ciborowski''' (1885-1940) – ksiądz katolicki, zamiłowany i racjonalny pszczelarz z dociekliwością naukowca. |
== Biografia == | == Biografia == | ||
| − | Urodził się 28 października 1885 w Pułtusku, tam pobierał pierwsze nauki, następnie ukończył gimnazjum w Łomży i seminarium duchowne w Sejnach, otrzymując święcenia w 1908. Był wychowywany w rodzinie z pszczelarskimi tradycjami (dziad), od 5-tego roku życia zaprawiał się w tej profesji, a w wieku 12 lat czytał podręcznik pszczelarski K. Lewickiego, ale pasiekę własną założył dopiero w 1914 obejmując stanowisko administratora parafii w Bakałarzewie (proboszczem tej parafii został w październiku 1918). Odtąd stale prowadził niezbyt wielką ale dobrze utrzymaną i wydajną pasiekę, po Bakałarzewie w następnych swoich parafiach: Adamowicze (1924-1933) i Mały Płock (1934-1939). Zaczął od uli Ciesielskiego, ale rychło przeszedł na system warszawski, z czasem ugruntowując swoją wiedzę pszczelarską własnymi badaniami. Jemu zawdzięczamy precyzyjny technicznie opis ula warszawskiego i wykład technologii pasiecznej oparty na gruntownej znajomości biologii rodziny pszczelej, zawarte w publikacjach książkowych, które zaczął pisać od 1920: ''Pszczoły czyli nauka o pszczelim życiu i naturze'' Wilno 1927 (wyd. II Łomża 1937), ''Praca w pasiece'', Wilno 1927, ''Ul warszawski i jego zaopatrzenie'', Wilno 1927 (wyd. II Łomża 1937), ''Jak hodować pszczoły by dawały dużo miodu'', tamże 1931. Książki te wyróżniały się sensownym udokumentowaniem naukowym bez uszczerbku dla ich praktycznego znaczenia i łatwego czytania. Ta cecha pisarska autora i autentyczny jego dorobek poznawczy, którego nie ukrywał, zyskały uznanie współczesnych skonkretyzowane w postaci medali i wyróżnień m.in. od Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelarskich, od Centralnego Towarzystwa Rolniczego, od Towarzystwa Rolniczego Grodzieńskiego, od Towarzystwa Ogrodniczego Warszawskiego (za wina miodowo-owocowe domowego wyrobu), od Ministerstwa Rolnictwa na wystawie we Lwowie (za badania naukowe). Po wkroczeniu wojsk niemieckich w 1939 został natychmiast (11 września 1939) aresztowany i osadzony w stalagu w Hohenbruch koło Królewca, a następnie od marca 1940 w obozie koncentracyjnym w Działdowie, gdzie zmarł, przypuszczalnie w kwietniu lub maju 1940. | + | Urodził się 28 października 1885 w Pułtusku, tam pobierał pierwsze nauki, następnie ukończył gimnazjum w Łomży i seminarium duchowne w Sejnach, otrzymując święcenia w 1908. Był wychowywany w rodzinie z pszczelarskimi tradycjami (dziad), od 5-tego roku życia zaprawiał się w tej profesji, a w wieku 12 lat czytał podręcznik pszczelarski [[Kazimierz Lewicki|K. Lewickiego]], ale pasiekę własną założył dopiero w 1914 obejmując stanowisko administratora parafii w Bakałarzewie (proboszczem tej parafii został w październiku 1918). Odtąd stale prowadził niezbyt wielką ale dobrze utrzymaną i wydajną pasiekę, po Bakałarzewie w następnych swoich parafiach: Adamowicze (1924-1933) i Mały Płock (1934-1939). Zaczął od [[ul Ciesielskiego|uli Ciesielskiego]], ale rychło przeszedł na [[ul warszawski|system warszawski]], z czasem ugruntowując swoją wiedzę pszczelarską własnymi badaniami. Jemu zawdzięczamy precyzyjny technicznie opis [[ul warszawski|ula warszawskiego]] i wykład technologii pasiecznej oparty na gruntownej znajomości biologii rodziny pszczelej, zawarte w publikacjach książkowych, które zaczął pisać od 1920: ''Pszczoły czyli nauka o pszczelim życiu i naturze'' Wilno 1927 (wyd. II Łomża 1937), ''Praca w pasiece'', Wilno 1927, ''Ul warszawski i jego zaopatrzenie'', Wilno 1927 (wyd. II Łomża 1937), ''Jak hodować pszczoły by dawały dużo miodu'', tamże 1931. Książki te wyróżniały się sensownym udokumentowaniem naukowym bez uszczerbku dla ich praktycznego znaczenia i łatwego czytania. Ta cecha pisarska autora i autentyczny jego dorobek poznawczy, którego nie ukrywał, zyskały uznanie współczesnych skonkretyzowane w postaci medali i wyróżnień m.in. od Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelarskich, od Centralnego Towarzystwa Rolniczego, od Towarzystwa Rolniczego Grodzieńskiego, od Towarzystwa Ogrodniczego Warszawskiego (za wina miodowo-owocowe domowego wyrobu), od Ministerstwa Rolnictwa na wystawie we Lwowie (za badania naukowe). Po wkroczeniu wojsk niemieckich w 1939 został natychmiast (11 września 1939) aresztowany i osadzony w stalagu w Hohenbruch koło Królewca, a następnie od marca 1940 w obozie koncentracyjnym w Działdowie, gdzie zmarł, przypuszczalnie w kwietniu lub maju 1940. |
== Źródła == | == Źródła == | ||
| − | Serwis internetowy [http://www.grajewiak.pl Grajewiak.pl]. Biogramy: Ciborowski Tadeusz | + | * Serwis internetowy [http://www.grajewiak.pl Grajewiak.pl]. Biogramy: Ciborowski Tadeusz |
[[Category:Pszczelarze polscy]] | [[Category:Pszczelarze polscy]] | ||
{{DEFAULTSORT:Ciborowski Tadeusz}} | {{DEFAULTSORT:Ciborowski Tadeusz}} | ||
Aktualna wersja na dzień 11:28, 2 maj 2015
Tadeusz Ciborowski (1885-1940) – ksiądz katolicki, zamiłowany i racjonalny pszczelarz z dociekliwością naukowca.
Biografia
Urodził się 28 października 1885 w Pułtusku, tam pobierał pierwsze nauki, następnie ukończył gimnazjum w Łomży i seminarium duchowne w Sejnach, otrzymując święcenia w 1908. Był wychowywany w rodzinie z pszczelarskimi tradycjami (dziad), od 5-tego roku życia zaprawiał się w tej profesji, a w wieku 12 lat czytał podręcznik pszczelarski K. Lewickiego, ale pasiekę własną założył dopiero w 1914 obejmując stanowisko administratora parafii w Bakałarzewie (proboszczem tej parafii został w październiku 1918). Odtąd stale prowadził niezbyt wielką ale dobrze utrzymaną i wydajną pasiekę, po Bakałarzewie w następnych swoich parafiach: Adamowicze (1924-1933) i Mały Płock (1934-1939). Zaczął od uli Ciesielskiego, ale rychło przeszedł na system warszawski, z czasem ugruntowując swoją wiedzę pszczelarską własnymi badaniami. Jemu zawdzięczamy precyzyjny technicznie opis ula warszawskiego i wykład technologii pasiecznej oparty na gruntownej znajomości biologii rodziny pszczelej, zawarte w publikacjach książkowych, które zaczął pisać od 1920: Pszczoły czyli nauka o pszczelim życiu i naturze Wilno 1927 (wyd. II Łomża 1937), Praca w pasiece, Wilno 1927, Ul warszawski i jego zaopatrzenie, Wilno 1927 (wyd. II Łomża 1937), Jak hodować pszczoły by dawały dużo miodu, tamże 1931. Książki te wyróżniały się sensownym udokumentowaniem naukowym bez uszczerbku dla ich praktycznego znaczenia i łatwego czytania. Ta cecha pisarska autora i autentyczny jego dorobek poznawczy, którego nie ukrywał, zyskały uznanie współczesnych skonkretyzowane w postaci medali i wyróżnień m.in. od Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelarskich, od Centralnego Towarzystwa Rolniczego, od Towarzystwa Rolniczego Grodzieńskiego, od Towarzystwa Ogrodniczego Warszawskiego (za wina miodowo-owocowe domowego wyrobu), od Ministerstwa Rolnictwa na wystawie we Lwowie (za badania naukowe). Po wkroczeniu wojsk niemieckich w 1939 został natychmiast (11 września 1939) aresztowany i osadzony w stalagu w Hohenbruch koło Królewca, a następnie od marca 1940 w obozie koncentracyjnym w Działdowie, gdzie zmarł, przypuszczalnie w kwietniu lub maju 1940.
Źródła
- Serwis internetowy Grajewiak.pl. Biogramy: Ciborowski Tadeusz
