Stanisław Brzósko

Z ApisWiki.PL
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 3: Linia 3:
  
 
== Biografia ==
 
== Biografia ==
Urodził się 10 czerwca 1874 w Zamołodyczach [Zamołdyczach ?] na Podlasiu. Praktykę pszczelarską rozpoczął w 1892 w 100-pniowej pasiece Mikołaja Hincza w Berejowie na Lubelszczyźnie. W 1896 wyprowadził się do Warszawy na dwuletnie kursy, pierwsze organizowane przez Towarzystwo Pszczelniczo-Ogrodnicze, ukończył je z odznaczeniem. Wykazał duże zdolności organizacyjne i zapał do pracy. Nawiązał stosunki z [Kazimierzem Promyk-Prużyńskim ?] [http://pl.wikipedia.org/wiki/Konrad_Pr%C3%B3szy%C5%84ski Konradem Prószyńskim] (pseud. Kazimierz Promyk), wydawcą ''Gazety Świątecznej'', [http://pl.wikipedia.org/wiki/Mieczys%C5%82aw_Brzezi%C5%84ski Miczysławem Brzezińskim], wydawcą tygodnika ''Zorza'', M. Malinowskim (organizator ruchu [zdr.. skiego ?] i kółek rolniczych staszycowskich [?]), takżę z Jadwigą Dziubińską [?] ─ dzięki ich krzątaniom powstała w 1900 w Pszczelinie pod Warszawą roczna szkoła rolnicza dla synów chłopskich. Był jednym z nauczycieli, później kierownikiem. Wykładał pszczelnictwo i ogrodnictwo. Pasiekę szkolną doprowadził do 80 pni, ustawionych w 4 miejscowościach. Pracował tam do 1911, od 1904 po śmierci swego nauczyciela K. Wernera prowadził również wykłady pszczelarstwa na rocznych kursach ogrodniczo-pszczelarskich w Warszawie przez długie lata. Rozwinąl szeroką działalność publicystyczną, początkowo na tematy ogrodnicze, później niemal zupełnie pszczelarskie na łamach ''Pszczelarza'' i ''Ogrodnika'', ''Zorzy'', ''Poradnika kółek Rolniczych'', ''Pasieki'' i innych, takżę kalendarzy. W 1913 i 1914 był współredaktorem ''Przeglądu Pszczelarsko - Ogrodniczego''. W 1903 wydał pierwszą swoją książkę ''Praktyczne Pszczelnictwo'' ─ elementarz wiedzy pszczelarskiej ─ 12 wydań, trzy ostatnie wspólnie z córką J. Guderską (ostatnie 1954), inne książki i broszury: ''Zgnilec u pszczół'', ''Gospodarka w ulach nadstawkowych'', ''Jak założyć i prowadzić pasiekę'', ''Pasieka w zagrodzie''. Od 1911 do 1918 gospodarował w dzierżawionym przez siebie folwarku Kępinie w powiecie Rawskim. Prowadził własną pasiekę do 80 pni, opiekował się takżę wieloma sąsiednimi pasiekami. Gospodarował dobrze; był zwolennikiem ulepszonego przez siebie ula warszawskiego, ale odnosił się tolerancyjnie do innych systemów. Wojna światowa zniszczyła jego dorobek. W 1918 przeniósł się na własny kawałek gruntu dołomianek pod Warszawą. Założył ogrodnictwo, szkółki i kilkunastopniową pasiekę (uboga okolica [w pożytki ?]). W 1927-1928 zają się hodowlą matek pszczelich rasy krajowej selekcjonowanej [?] przez ks. Morgońskiego. Był członkiem Towarzystwa Pszczelarsko-Ogrodniczego od pierwszych lat jego istnienia, brał udział w organizowaniu pierwszego zjazdu pszczelarzy Królestwa Polskiego na kilka lat przed wybuchem wojny. Nawiązał liczne kontakty z pszczelarzami, organizował pokazy. W 1918 przystąpił do reaktywowania Towarzystwa w Warszawie i stał przez wiele lat na jego czele.  
+
Urodził się 10 czerwca 1874 w Zamołodyczach [Zamołdyczach ?] na Podlasiu. Praktykę pszczelarską rozpoczął w 1892 w 100-pniowej pasiece Mikołaja Hincza w Berejowie na Lubelszczyźnie. W 1896 wyprowadził się do Warszawy na dwuletnie kursy, pierwsze organizowane przez Towarzystwo Pszczelniczo-Ogrodnicze, ukończył je z odznaczeniem. Wykazał duże zdolności organizacyjne i zapał do pracy. Nawiązał stosunki z [Kazimierzem Promyk-Prużyńskim ?] [http://pl.wikipedia.org/wiki/Konrad_Pr%C3%B3szy%C5%84ski Konradem Prószyńskim] (pseud. Kazimierz Promyk), wydawcą ''Gazety Świątecznej'', [http://pl.wikipedia.org/wiki/Mieczys%C5%82aw_Brzezi%C5%84ski Miczysławem Brzezińskim], wydawcą tygodnika ''Zorza'', M. Malinowskim (organizator ruchu [zdr.. skiego ?] i kółek rolniczych staszycowskich [?]), takżę z Jadwigą Dziubińską [?] ─ dzięki ich krzątaniom powstała w 1900 w Pszczelinie pod Warszawą roczna szkoła rolnicza dla synów chłopskich. Był jednym z nauczycieli, później kierownikiem. Wykładał pszczelnictwo i ogrodnictwo. Pasiekę szkolną doprowadził do 80 pni, ustawionych w 4 miejscowościach. Pracował tam do 1911, od 1904 po śmierci swego nauczyciela K. Wernera prowadził również wykłady pszczelarstwa na rocznych kursach ogrodniczo-pszczelarskich w Warszawie przez długie lata. Rozwinąl szeroką działalność publicystyczną, początkowo na tematy ogrodnicze, później niemal zupełnie pszczelarskie na łamach ''Pszczelarza'' i ''Ogrodnika'', ''Zorzy'', ''Poradnika kółek Rolniczych'', ''Pasieki'' i innych, takżę kalendarzy. W 1913 i 1914 był współredaktorem ''Przeglądu Pszczelarsko - Ogrodniczego''. W 1903 wydał pierwszą swoją książkę ''Praktyczne Pszczelnictwo'' ─ elementarz wiedzy pszczelarskiej ─ 12 wydań, trzy ostatnie wspólnie z córką J. Guderską (ostatnie 1954), inne książki i broszury: ''Zgnilec u pszczół'', ''Gospodarka w ulach nadstawkowych'', ''Jak założyć i prowadzić pasiekę'', ''Pasieka w zagrodzie''. Od 1911 do 1918 gospodarował w dzierżawionym przez siebie folwarku Kępinie w powiecie Rawskim. Prowadził własną pasiekę do 80 pni, opiekował się takżę wieloma sąsiednimi pasiekami. Gospodarował dobrze; był zwolennikiem ulepszonego przez siebie ula warszawskiego, ale odnosił się tolerancyjnie do innych systemów. Wojna światowa zniszczyła jego dorobek. W 1918 przeniósł się na własny kawałek gruntu dołomianek pod Warszawą. Założył ogrodnictwo, szkółki i kilkunastopniową pasiekę (uboga okolica [w pożytki ?]). W 1927-1928 zajął się hodowlą matek pszczelich rasy krajowej selekcjonowanej [?] przez ks. Morgońskiego. Był członkiem Towarzystwa Pszczelarsko-Ogrodniczego od pierwszych lat jego istnienia, brał udział w organizowaniu pierwszego zjazdu pszczelarzy Królestwa Polskiego na kilka lat przed wybuchem wojny. Nawiązał liczne kontakty z pszczelarzami, organizował pokazy. W 1918 przystąpił do reaktywowania Towarzystwa w Warszawie i stał przez wiele lat na jego czele.  
  
  

Wersja z 22:33, 5 gru 2011

Stanisław Brzósko (1874-1963) pszczelarz, nauczyciel, działacz społeczny, bratanek powstańca stycznioweg ks. Stanisława Brzóski.

Spis treści

Biografia

Urodził się 10 czerwca 1874 w Zamołodyczach [Zamołdyczach ?] na Podlasiu. Praktykę pszczelarską rozpoczął w 1892 w 100-pniowej pasiece Mikołaja Hincza w Berejowie na Lubelszczyźnie. W 1896 wyprowadził się do Warszawy na dwuletnie kursy, pierwsze organizowane przez Towarzystwo Pszczelniczo-Ogrodnicze, ukończył je z odznaczeniem. Wykazał duże zdolności organizacyjne i zapał do pracy. Nawiązał stosunki z [Kazimierzem Promyk-Prużyńskim ?] Konradem Prószyńskim (pseud. Kazimierz Promyk), wydawcą Gazety Świątecznej, Miczysławem Brzezińskim, wydawcą tygodnika Zorza, M. Malinowskim (organizator ruchu [zdr.. skiego ?] i kółek rolniczych staszycowskich [?]), takżę z Jadwigą Dziubińską [?] ─ dzięki ich krzątaniom powstała w 1900 w Pszczelinie pod Warszawą roczna szkoła rolnicza dla synów chłopskich. Był jednym z nauczycieli, później kierownikiem. Wykładał pszczelnictwo i ogrodnictwo. Pasiekę szkolną doprowadził do 80 pni, ustawionych w 4 miejscowościach. Pracował tam do 1911, od 1904 po śmierci swego nauczyciela K. Wernera prowadził również wykłady pszczelarstwa na rocznych kursach ogrodniczo-pszczelarskich w Warszawie przez długie lata. Rozwinąl szeroką działalność publicystyczną, początkowo na tematy ogrodnicze, później niemal zupełnie pszczelarskie na łamach Pszczelarza i Ogrodnika, Zorzy, Poradnika kółek Rolniczych, Pasieki i innych, takżę kalendarzy. W 1913 i 1914 był współredaktorem Przeglądu Pszczelarsko - Ogrodniczego. W 1903 wydał pierwszą swoją książkę Praktyczne Pszczelnictwo ─ elementarz wiedzy pszczelarskiej ─ 12 wydań, trzy ostatnie wspólnie z córką J. Guderską (ostatnie 1954), inne książki i broszury: Zgnilec u pszczół, Gospodarka w ulach nadstawkowych, Jak założyć i prowadzić pasiekę, Pasieka w zagrodzie. Od 1911 do 1918 gospodarował w dzierżawionym przez siebie folwarku Kępinie w powiecie Rawskim. Prowadził własną pasiekę do 80 pni, opiekował się takżę wieloma sąsiednimi pasiekami. Gospodarował dobrze; był zwolennikiem ulepszonego przez siebie ula warszawskiego, ale odnosił się tolerancyjnie do innych systemów. Wojna światowa zniszczyła jego dorobek. W 1918 przeniósł się na własny kawałek gruntu dołomianek pod Warszawą. Założył ogrodnictwo, szkółki i kilkunastopniową pasiekę (uboga okolica [w pożytki ?]). W 1927-1928 zajął się hodowlą matek pszczelich rasy krajowej selekcjonowanej [?] przez ks. Morgońskiego. Był członkiem Towarzystwa Pszczelarsko-Ogrodniczego od pierwszych lat jego istnienia, brał udział w organizowaniu pierwszego zjazdu pszczelarzy Królestwa Polskiego na kilka lat przed wybuchem wojny. Nawiązał liczne kontakty z pszczelarzami, organizował pokazy. W 1918 przystąpił do reaktywowania Towarzystwa w Warszawie i stał przez wiele lat na jego czele.



(ur. 10 czerwca 1874 w Zamołdyczach, zm. 12 lipca 1963 w Łomiankach)


Ukończył szkołę średnią w Chełmie, po czym odbył praktyki ogrodnicze i pszczelarskie. W 1901 przyjął stanowisko nauczyciela ogrodnictwa i pszczelnictwa w Szkole Rolniczej w Pszczelinie, gdzie pracował 10 lat. W latach 1904-1905 był dyrektorem tejże szkoły. W latach 1911-1918 gospodarował na dzierżawnym folwarku. W 1918 kupił kilkadziesiąt hektarów ziemi w Łomiankach pod Warszawą, gdzie przeniósł swoją pasiekę i założył szkółkę drzew owocowych o nazwie Pszczółki. W latach 1920-1925 prowadził referat pszczelniczy w Ministerstwie Rolnictwa. W latach 1930-1939 był wykładowcą w Szkole Pomologicznej w Warszawie.

W latach 1925-1927 sprawował funkcję prezesa Wszechsłowiańskiego Związku Pszczelarzy. Przez 15 lat redagował czasopisma pszczelarskie. Wydawał też książki, które cieszyły się ogromną popularnością, zwłaszcza w środowisku wiejskim.

Z żoną Czesławą Brzósko (1877–1960) z domu Tyszka miał córki: Jadwigę Guderską (1906–1982), Halinę Brzósko (1907–1984) i Stanisławę Wilkanowicz (1905–1963).

Zmarł 12 lipca 1963 w Łomiankach

Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Kiełpinie.

Publikacje

Przypisy


Uwagi

Źródła

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia