Stanisław Brzósko

Z ApisWiki.PL
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
m
 
(Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika)
Linia 2: Linia 2:
  
 
== Biografia ==
 
== Biografia ==
Urodził się 10 czerwca 1874 w Zamołodyczach na Podlasiu. Praktykę pszczelarską rozpoczął w 1892 w 100-pniowej pasiece Mikołaja Hińcza w Berejowie na Lubelszczyźnie. W 1896 wyprowadził się do Warszawy na dwuletnie kursy, pierwsze organizowane przez Towarzystwo Pszczelniczo-Ogrodnicze, ukończył je z odznaczeniem. Wykazał duże zdolności organizacyjne i zapał do pracy. Nawiązał stosunki z [http://pl.wikipedia.org/wiki/Konrad_Pr%C3%B3szy%C5%84ski Konradem Prószyńskim] (pseud. Kazimierz Promyk) wydawcą ''Gazety Świątecznej'', [http://pl.wikipedia.org/wiki/Mieczys%C5%82aw_Brzezi%C5%84ski Miczysławem Brzezińskim] wydawcą tygodnika ''Zorza'', [[Maksymilian Malinowski|Maksymilianem Malinowskim]] (organizator ruchu zaraniarskiego i kółek rolniczych staszicowskich), także z [[Jadwiga Dziubińska|Jadwigą Dziubińską]] - dzięki ich krzątaniom powstała w 1900 w Pszczelinie pod Warszawą roczna szkoła rolnicza dla synów chłopskich. Był jednym z nauczycieli, później kierownikiem. Wykładał pszczelnictwo i ogrodnictwo. Pasiekę szkolną doprowadził do 80 pni, ustawionych w 4 miejscowościach. Pracował tam do 1911, od 1904 po śmierci swego nauczyciela K. Wernera prowadził również wykłady pszczelarstwa na rocznych kursach ogrodniczo-pszczelarskich w Warszawie przez długie lata. Rozwinął szeroką działalność publicystyczną, początkowo na tematy ogrodnicze, później niemal zupełnie pszczelarskie na łamach ''Pszczelarza i Ogrodnika'', ''Zorzy'', ''Przewodnika Kółek Rolniczych'', ''Pasieki'' i innych, także kalendarzy. W 1913 i 1914 był współredaktorem ''Przeglądu Pszczelarsko - Ogrodniczego''. W 1903 wydał pierwszą swoją książkę ''Praktyczne pszczelnictwo'' - elementarz wiedzy pszczelarskiej - 12 wydań, trzy ostatnie wspólnie z córką J. Guderską (ostatnie 1956 ?), inne książki i broszury: ''Zgnilec u pszczół'', ''Gospodarka w ulach nadstawkowych'', ''Jak założyć i prowadzić pasiekę'', ''Pasieka w zagrodzie wiejskiej''. Od 1911 do 1918 gospodarował w dzierżawionym przez siebie folwarku Kępinie w powiecie rawskim. Prowadził własną pasiekę do 80 pni, opiekował się także wieloma sąsiednimi pasiekami. Gospodarował dobrze; był zwolennikiem ulepszonego przez siebie ula warszawskiego, ale odnosił się tolerancyjnie do innych systemów. Wojna światowa zniszczyła jego dorobek. W 1918 przeniósł się na własny kawałek gruntu do Łomianek pod Warszawą. Założył ogrodnictwo, szkółki i kilkunastopniową pasiekę (uboga w pożytki okolica nie pozwalała na rozbudowę pasieki). W 1927-1928 zajął się hodowlą matek pszczelich rasy krajowej selekcjonowanej przez [[Antoni Margoński|ks. Antoniego Margońskiego]]. Był członkiem Towarzystwa Pszczelarsko-Ogrodniczego od pierwszych lat jego istnienia, brał udział w organizowaniu pierwszego zjazdu pszczelarzy Królestwa Polskiego na kilka lat przed wybuchem wojny. Nawiązał liczne kontakty z pszczelarzami, organizował pokazy. W 1918 przystąpił do reaktywowania Towarzystwa w Warszawie i stał przez wiele lat na jego czele. W latach 1920-1924 prowadził w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych referat do spraw pszczelarskich, zabiegał o pożyczki, zapomogi dla pszczelarzy poszkodowanych przez wojnę. Po założeniu Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelarskich R.P. został wiceprezesem, a po dwóch latach prezesem. W 1925 założył pismo ''Pszczelnictwo Polskie'', wychodzące do 1929 jako organ NZTP. W 1927 zjazd w Pradze powołał go na Prezesa Wschodniosłowiańskiego Związku Pszczelarskiego. Brał udział w pracach Spółdzielni pszczelarskiej "Barć", Spółki Zawodowych Pszczelarzy i Kasy Spółdzielczej Pracowników Pszczelarskich. Był nauczycielem w Państwowej Szkole Ogrodnictwa w Warszawie oraz kierownikiem kursów i ćwiczeń w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, prowadził korespondencyjny kurs pszczelarstwa im. Staszica. Po likwidacji (1929) ''Pszczelnictwa Polskiego'' (było deficytowe) przez WZTP, założył własne czasopismo ''Pszczelarz Polski'', duży zestaw korespondentów i współpracowników, redagowany ciekawie, odegrał dużą rolę w krzewieniu zasad racjonalnego pszczelnictwa i sadownictwa. W czasie drugiej wojny światowej ograniczył się do prowadzenia ogrodnictwa w Łomiankach. Raz w tygodniu dojeżdżał do Warszawy końmi i wtedy spotykał się z pszczelarzami na zapleczu sklepu z narzędziami pszczelarskimi, w którym pracowała jego córka J. Guderska. Po wojnie odsunął się od życia publicznego, zraziły go bardzo zjadliwe recenzje w ''Pasiece'' wznawianych jego książek. Dopiero w 1961 został zaproszony na konferencję pszczelarską państw socjalistycznych, przedtem był jeszcze na uroczystości 60 lecia Pszczelina. Największe zmartwienia sprawiały mu zawsze niesnastki wśród pszczelarzy, a największe zadowolenie - wykłady. Zmarł 12 lipca 1963 w Łomiankach, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Kiełpinie.
+
Urodził się 10 czerwca 1874 w Zamołodyczach na Podlasiu. Praktykę pszczelarską rozpoczął w 1892 w 100-pniowej pasiece Mikołaja Hińcza w Berejowie na Lubelszczyźnie. W 1896 wyprowadził się do Warszawy na dwuletnie kursy, pierwsze organizowane przez Towarzystwo Pszczelniczo-Ogrodnicze, ukończył je z odznaczeniem. Wykazał duże zdolności organizacyjne i zapał do pracy. Nawiązał stosunki z [http://pl.wikipedia.org/wiki/Konrad_Pr%C3%B3szy%C5%84ski Konradem Prószyńskim] (pseud. Kazimierz Promyk) wydawcą ''Gazety Świątecznej'', [http://pl.wikipedia.org/wiki/Mieczys%C5%82aw_Brzezi%C5%84ski Miczysławem Brzezińskim] wydawcą tygodnika ''Zorza'', [[Maksymilian Malinowski|Maksymilianem Malinowskim]] (organizator ruchu zaraniarskiego i kółek rolniczych staszicowskich), także z [[Jadwiga Dziubińska|Jadwigą Dziubińską]] - dzięki ich krzątaniom powstała w 1900 w Pszczelinie pod Warszawą roczna szkoła rolnicza dla synów chłopskich. Był jednym z nauczycieli, później kierownikiem. Wykładał pszczelnictwo i ogrodnictwo. Pasiekę szkolną doprowadził do 80 pni, ustawionych w 4 miejscowościach. Pracował tam do 1911, od 1904 po śmierci swego nauczyciela K. Wernera prowadził również wykłady pszczelarstwa na rocznych kursach ogrodniczo-pszczelarskich w Warszawie przez długie lata. Rozwinął szeroką działalność publicystyczną, początkowo na tematy ogrodnicze, później niemal zupełnie pszczelarskie na łamach ''Pszczelarza i Ogrodnika'', ''Zorzy'', ''Przewodnika Kółek Rolniczych'', ''Pasieki'' i innych, także kalendarzy. W 1913 i 1914 był współredaktorem ''Przeglądu Pszczelarsko - Ogrodniczego''. W 1903 wydał pierwszą swoją książkę ''Praktyczne pszczelnictwo'' - elementarz wiedzy pszczelarskiej - 12 wydań, trzy ostatnie wspólnie z córką J. Guderską (ostatnie 1956 ?), inne książki i broszury: ''Zgnilec u pszczół'', ''Gospodarka w ulach nadstawkowych'', ''Jak założyć i prowadzić pasiekę'', ''Pasieka w zagrodzie wiejskiej''. Od 1911 do 1918 gospodarował w dzierżawionym przez siebie folwarku Kępinie w powiecie rawskim. Prowadził własną pasiekę do 80 pni, opiekował się także wieloma sąsiednimi pasiekami. Gospodarował dobrze; był zwolennikiem ulepszonego przez siebie [[ul warszawski|ula warszawskiego]], ale odnosił się tolerancyjnie do innych [[system ula|systemów]]. Wojna światowa zniszczyła jego dorobek. W 1918 przeniósł się na własny kawałek gruntu do Łomianek pod Warszawą. Założył ogrodnictwo, szkółki i kilkunastopniową pasiekę (uboga w pożytki okolica nie pozwalała na rozbudowę pasieki). W 1927-1928 zajął się hodowlą matek pszczelich rasy krajowej selekcjonowanej przez [[Antoni Margoński|ks. Antoniego Margońskiego]]. Był członkiem Towarzystwa Pszczelarsko-Ogrodniczego od pierwszych lat jego istnienia, brał udział w organizowaniu pierwszego zjazdu pszczelarzy Królestwa Polskiego na kilka lat przed wybuchem wojny. Nawiązał liczne kontakty z pszczelarzami, organizował pokazy. W 1918 przystąpił do reaktywowania Towarzystwa w Warszawie i stał przez wiele lat na jego czele. W latach 1920-1924 prowadził w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych referat do spraw pszczelarskich, zabiegał o pożyczki, zapomogi dla pszczelarzy poszkodowanych przez wojnę. Po założeniu Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelarskich R.P. został wiceprezesem, a po dwóch latach prezesem. W 1925 założył pismo ''Pszczelnictwo Polskie'', wychodzące do 1929 jako organ NZTP. W 1927 zjazd w Pradze powołał go na Prezesa Wschodniosłowiańskiego Związku Pszczelarskiego. Brał udział w pracach Spółdzielni pszczelarskiej "Barć", Spółki Zawodowych Pszczelarzy i Kasy Spółdzielczej Pracowników Pszczelarskich. Był nauczycielem w Państwowej Szkole Ogrodnictwa w Warszawie oraz kierownikiem kursów i ćwiczeń w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, prowadził korespondencyjny kurs pszczelarstwa im. Staszica. Po likwidacji (1929) ''Pszczelnictwa Polskiego'' (było deficytowe) przez WZTP, założył własne czasopismo ''Pszczelarz Polski'', duży zestaw korespondentów i współpracowników, redagowany ciekawie, odegrał dużą rolę w krzewieniu zasad racjonalnego pszczelnictwa i sadownictwa. W czasie drugiej wojny światowej ograniczył się do prowadzenia ogrodnictwa w Łomiankach. Raz w tygodniu dojeżdżał do Warszawy końmi i wtedy spotykał się z pszczelarzami na zapleczu sklepu z narzędziami pszczelarskimi, w którym pracowała jego córka J. Guderska. Po wojnie odsunął się od życia publicznego, zraziły go bardzo zjadliwe recenzje w ''Pasiece'' wznawianych jego książek. Dopiero w 1961 został zaproszony na konferencję pszczelarską państw socjalistycznych, przedtem był jeszcze na uroczystości 60 lecia Pszczelina. Największe zmartwienia sprawiały mu zawsze niesnastki wśród pszczelarzy, a największe zadowolenie - wykłady. Zmarł 12 lipca 1963 w Łomiankach, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Kiełpinie.
 
Z żoną Czesławą Brzósko (1877–1960) z domu Tyszka, miał córki: Jadwigę Guderską (1906–1982), Halinę Brzósko (1907–1984) i Stanisławę Wilkanowicz (1905–1963).
 
Z żoną Czesławą Brzósko (1877–1960) z domu Tyszka, miał córki: Jadwigę Guderską (1906–1982), Halinę Brzósko (1907–1984) i Stanisławę Wilkanowicz (1905–1963).
  
Linia 8: Linia 8:
 
Katalog Biblioteki Narodowej: [http://alpha.bn.org.pl/search~S5*pol/?searchtype=a&searcharg=brzósko+stanisław Brzósko Stanisław]
 
Katalog Biblioteki Narodowej: [http://alpha.bn.org.pl/search~S5*pol/?searchtype=a&searcharg=brzósko+stanisław Brzósko Stanisław]
  
* Stanisław Brzósko ''Praktyczne pszczelnictwo. Opis gospodarki w ulach warszawskich i kószkach z nadstawkami'', nakł. Gebethnera i Wolffa, Warszawa 1922. (Praca dostępna w zbiorach [http://dlibra.bg.uwm.edu.pl Biblioteki Cyfrowej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego]: pozycja [http://dlibra.bg.uwm.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=183 oai:dlibra.bg.uwm.edu.pl:183]. [http://dlibra.bg.uwm.edu.pl/Content/183 DJVU])
+
* Stanisław Brzósko ''Praktyczne pszczelnictwo. Opis gospodarki w ulach warszawskich i kószkach z nadstawkami'', wyd. V, nakł. Gebethnera i Wolffa, Warszawa 1922. (Praca dostępna w zbiorach [http://dlibra.bg.uwm.edu.pl Biblioteki Cyfrowej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego]: pozycja [http://dlibra.bg.uwm.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=183 oai:dlibra.bg.uwm.edu.pl:183]. [http://dlibra.bg.uwm.edu.pl/Content/183 DJVU])
  
 
== Źródła ==
 
== Źródła ==

Aktualna wersja na dzień 18:22, 4 maj 2015

Stanisław Brzósko (1874-1963) – pszczelarz, nauczyciel, działacz społeczny, bratanek powstańca styczniowego ks. Stanisława Brzóski.

Biografia

Urodził się 10 czerwca 1874 w Zamołodyczach na Podlasiu. Praktykę pszczelarską rozpoczął w 1892 w 100-pniowej pasiece Mikołaja Hińcza w Berejowie na Lubelszczyźnie. W 1896 wyprowadził się do Warszawy na dwuletnie kursy, pierwsze organizowane przez Towarzystwo Pszczelniczo-Ogrodnicze, ukończył je z odznaczeniem. Wykazał duże zdolności organizacyjne i zapał do pracy. Nawiązał stosunki z Konradem Prószyńskim (pseud. Kazimierz Promyk) wydawcą Gazety Świątecznej, Miczysławem Brzezińskim wydawcą tygodnika Zorza, Maksymilianem Malinowskim (organizator ruchu zaraniarskiego i kółek rolniczych staszicowskich), także z Jadwigą Dziubińską - dzięki ich krzątaniom powstała w 1900 w Pszczelinie pod Warszawą roczna szkoła rolnicza dla synów chłopskich. Był jednym z nauczycieli, później kierownikiem. Wykładał pszczelnictwo i ogrodnictwo. Pasiekę szkolną doprowadził do 80 pni, ustawionych w 4 miejscowościach. Pracował tam do 1911, od 1904 po śmierci swego nauczyciela K. Wernera prowadził również wykłady pszczelarstwa na rocznych kursach ogrodniczo-pszczelarskich w Warszawie przez długie lata. Rozwinął szeroką działalność publicystyczną, początkowo na tematy ogrodnicze, później niemal zupełnie pszczelarskie na łamach Pszczelarza i Ogrodnika, Zorzy, Przewodnika Kółek Rolniczych, Pasieki i innych, także kalendarzy. W 1913 i 1914 był współredaktorem Przeglądu Pszczelarsko - Ogrodniczego. W 1903 wydał pierwszą swoją książkę Praktyczne pszczelnictwo - elementarz wiedzy pszczelarskiej - 12 wydań, trzy ostatnie wspólnie z córką J. Guderską (ostatnie 1956 ?), inne książki i broszury: Zgnilec u pszczół, Gospodarka w ulach nadstawkowych, Jak założyć i prowadzić pasiekę, Pasieka w zagrodzie wiejskiej. Od 1911 do 1918 gospodarował w dzierżawionym przez siebie folwarku Kępinie w powiecie rawskim. Prowadził własną pasiekę do 80 pni, opiekował się także wieloma sąsiednimi pasiekami. Gospodarował dobrze; był zwolennikiem ulepszonego przez siebie ula warszawskiego, ale odnosił się tolerancyjnie do innych systemów. Wojna światowa zniszczyła jego dorobek. W 1918 przeniósł się na własny kawałek gruntu do Łomianek pod Warszawą. Założył ogrodnictwo, szkółki i kilkunastopniową pasiekę (uboga w pożytki okolica nie pozwalała na rozbudowę pasieki). W 1927-1928 zajął się hodowlą matek pszczelich rasy krajowej selekcjonowanej przez ks. Antoniego Margońskiego. Był członkiem Towarzystwa Pszczelarsko-Ogrodniczego od pierwszych lat jego istnienia, brał udział w organizowaniu pierwszego zjazdu pszczelarzy Królestwa Polskiego na kilka lat przed wybuchem wojny. Nawiązał liczne kontakty z pszczelarzami, organizował pokazy. W 1918 przystąpił do reaktywowania Towarzystwa w Warszawie i stał przez wiele lat na jego czele. W latach 1920-1924 prowadził w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych referat do spraw pszczelarskich, zabiegał o pożyczki, zapomogi dla pszczelarzy poszkodowanych przez wojnę. Po założeniu Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelarskich R.P. został wiceprezesem, a po dwóch latach prezesem. W 1925 założył pismo Pszczelnictwo Polskie, wychodzące do 1929 jako organ NZTP. W 1927 zjazd w Pradze powołał go na Prezesa Wschodniosłowiańskiego Związku Pszczelarskiego. Brał udział w pracach Spółdzielni pszczelarskiej "Barć", Spółki Zawodowych Pszczelarzy i Kasy Spółdzielczej Pracowników Pszczelarskich. Był nauczycielem w Państwowej Szkole Ogrodnictwa w Warszawie oraz kierownikiem kursów i ćwiczeń w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, prowadził korespondencyjny kurs pszczelarstwa im. Staszica. Po likwidacji (1929) Pszczelnictwa Polskiego (było deficytowe) przez WZTP, założył własne czasopismo Pszczelarz Polski, duży zestaw korespondentów i współpracowników, redagowany ciekawie, odegrał dużą rolę w krzewieniu zasad racjonalnego pszczelnictwa i sadownictwa. W czasie drugiej wojny światowej ograniczył się do prowadzenia ogrodnictwa w Łomiankach. Raz w tygodniu dojeżdżał do Warszawy końmi i wtedy spotykał się z pszczelarzami na zapleczu sklepu z narzędziami pszczelarskimi, w którym pracowała jego córka J. Guderska. Po wojnie odsunął się od życia publicznego, zraziły go bardzo zjadliwe recenzje w Pasiece wznawianych jego książek. Dopiero w 1961 został zaproszony na konferencję pszczelarską państw socjalistycznych, przedtem był jeszcze na uroczystości 60 lecia Pszczelina. Największe zmartwienia sprawiały mu zawsze niesnastki wśród pszczelarzy, a największe zadowolenie - wykłady. Zmarł 12 lipca 1963 w Łomiankach, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Kiełpinie. Z żoną Czesławą Brzósko (1877–1960) z domu Tyszka, miał córki: Jadwigę Guderską (1906–1982), Halinę Brzósko (1907–1984) i Stanisławę Wilkanowicz (1905–1963).

Pisma

Katalog Biblioteki Narodowej: Brzósko Stanisław

Źródła

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia