Standaryzacja uli w Jugosławii

standaryzacja uli w Jugosławii - pierwsze próby wybrnięcia z różnorodności regionalnych systemów uli podjęto w 1930 na szóstym kongresie w pszczelarzy jugosłowiańskich w Osijeku, ustalając wymiary wewnętrzne ramki na 40x25 cm i nazywając ją ramką kongresową (kongresovka), a ul jej konstruktora J. Jovanoviča zalecono do rozpowszechnienia. Składał się on a dwóch jednakowych wymiarów korpusów, mieszczących po 10 ramek (ul Jovanoviča). Ramka kongresowa stała się popularna we wszystkich krajach Jugosławii, ale nie wytrzymała próby czasu i obecnie nie odgrywa większej roli. Współcześnie są uznane ule następujących systemów: Langstrotha-Roota 450x232 mm (ul Langstrotha-Roota jugosłowiański), Dadanta-Blatta 440x300 mm (ul Dadanta-Blatta jugosłowiański) oraz Albertiego-Žnideršiča 410x260 mm (ul książkowy Albertiego-Žnideršiča); dwa pierwsze z nich skutecznie preferowane zajmują miejsca innych systemów, m.in. ula leżaka serbskiego.