Standaryzacja uli na Ukrainie

standaryzacja uli na Ukrainie – próba ujednolicenia wymiarów ramki i konstrukcji ula podjęta w 1918 przez zjazd pszczelarzy w Kijowie, uwieńczona wprowadzeniem ula ukraińskiego, leżaka o wymiarach ramki 300x435 mm, jednak przy równoległym usankcjonowaniu ula Dadanta-Blatta oraz ula wielokorpusowego o ramce amerykańskiej 435x230 mm, co zaspakajało ambicje konstruktorskie pszczelarzy. W ten sposób starano się zlikwidować mozaikę systemów uli, wybierając z nich dla ula ukraińskiego co najlepsze, przede wszystkim z ula Dolinowskiego, Lewickiego, Layensa, Waszczenki, Andrijaszewa, Czajkina oraz Dadanta-Blatta, z którego przyswojono wymiary ramki 435x300 mm obracając ją o 90°, co już było praktykowane wcześniej (Jan Kretczmer, ramka ukraińska). Nowy ul leżak futrowany słomą, przyjął się dobrze. W 1933 zjazd pszczelarzy radzieckiej Ukrainy pozostał przy tym leżaku o ramce tej samej miary, ale w pozycji leżącej 435x300 mm, i uznał go za standard dla pasiek kołchozowych i sowchozowych, potwierdzony w latach 1945-47 i przyjęty w masowej produkcji fabrycznej (ul Dadanta-Blatta ukraiński).