Pszczoła włoska

pszczoła włoska Apis mellifera ligustica Spinola, 1808 – podgatunek pszczoły miodnej występujący na Półwyspie Apenińskim i na Sardynii. Na obszarze naturalnego występowania jest dość zróżnicowany, przede wszystkim pod względem ubarwienia: żółte paski mogą znajdować się na jednym do trzech tergitów odwłokowych robotnic. Języczek mają one długi (do 6,7 mm). Są łagodne, energiczne, pracowite, niezbyt rojliwe, ale skłonne do błądzenia i rabunku. Matki czerwią wydajnie i aż do zimy. Rodziny osiągają dużą siłę, są przystosowane do łagodnego klimatu i obfitych pożytków. Ze względu na gospodarcze zalety pszczoła ta została rozpowszechniona poza swoim naturalnym zasięgiem i jest obecnie utrzymywana w wielu krajach wszystkich kontynentów. Na ziemie polskie trafiła po raz pierwszy w 1835, sprowadzona przez J. Dzierżona, który znacznie przyczynił się do jej światowej kariery (m.in. przez handel matkami). W okresie międzywojennym była u nas dość popularna. Parametry morfologiczne: szerokość III i IV tergitu 4,564 mm, długość języczka 6,432 mm, długość skrzydła przedniego 9,254 mm, indeks kubitalny 47,7.