Pszczoła skalna

pszczoła skalna Apis laboriosa Smith, 1871 - pierwotna nazwa nadana przez ludność miejscową populacji pszczoły olbrzymiej Apis dorsata, która gnieździ się w załomach skał, obecnie uznawanej za odrębny gatunek przez niektórych systematyków, zafascynowanych jej osobliwościami biologicznymi, opierających się jedynie na kryteriach natury ekologicznej, występuje ona bowiem sympatrycznie w Himalajach na wysokości 1600-3500 m n.p.m.. Ma ciało stosunkowo dużych rozmiarów, pokryte długimi i gęstymi ciemno ubarwionymi włoskami (długość włosków 0,38 mm, dorsata - 0,14 mm). Zakłada gniazda złożone z jednego plastra, szerokości ponad 1,5 m, grubości 37-41 mm w części gdzie znajduje się czerw, o średnicy komórek 6,15-6,30 mm. Z nastaniem zimy wędruje ona na niżej położone tereny (1200-1600 m n.p.m.), gdzie okres ochłodzenia (grudzień-styczeń) przetrzymuje w stanie odrętwienia, często uwiązana na gałęziach drzew w postaci rojowego grona bez plastra, poczym powraca na stare miejsce, ale pozostawione plastry nie są ponownie zajmowane. Jej gniazda zawieszone na wysokości 20-30 m są niszczone dla pozyskiwania miodu i wosku, ten proceder uprawiają zawodowi łowcy miodu nocą przy pomocy ognia i dymu.