Pszczoła środkowoeuropejska

pszczoła środkowoeuropejska – rasa lokalna pszczoły miodnej właściwej, zamieszkująca pierwotnie Europę Zachodnią i Środkową (prócz wybrzeży Morza Północnego), obecnie silnie zmieszańcowana. Resztki jej zachowały się jedynie na terenie Francji i Polski oraz w Alpach. W literaturze określana często łącznie z pszczołą wrzosową jako pszczoła północna. Ma duże rozmiary ciała, krępą budowę, szeroki odwłok tępo zakończony, o barwie ciemno brązowej do szaroczarnej i czarnej, po stronie brzusznej często trochę jaśniejszy. Włoski na tergitach odwłoka są niezbyt gęste, ale długie, brązowe, szarobrązowe lub płowe. Języczek stosunkowo krótki. Podczas przeglądów gniazda jest ruchliwa, niespokojna i płochliwa, skłonna do żądlenia, źle trzyma się plastrów. Miód sklepi na sucho, gniazda kituje umiarkowanie. Intensywność czerwienia matek ulega małym wahaniom i wynosi 1500-2000 jaj na dobę, nie też na ogół przerw w czerwieniu. Rojliwość średnia (przeciętnie roi się 22% rodzin w sezonie). Niegdyś występowała na terenie całej Polski, od Karpat do dorzecza Niemna. Wartość niektórych cech morfologicznych występującej w Polsce pszczoły tej rasy jest następująca: szerokość IV tergitu odwłokowego 2,36 mm, powierzchnia lusterka woskowego 2,74 mm², długość języczka 6,11 mm, długość skrzydła przedniego 9,37 mm, indeks kubitalny 61,4. Obecnie prowadzi się selekcję kilka linii tej pszczoły, objęto także ochroną jej populację na terenie Puszczy Kampinoskiej (pszczoła kampinoska).