Ludwik Liczbański

Z ApisWiki.PL
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
m (Biografia)
m (Biografia)
Linia 4: Linia 4:
  
 
== Biografia ==
 
== Biografia ==
Urodził się 23 stycznia 1871 we Lwówku. Otrzymał wykształcenie nauczycielskie.  Lata 1898-1931 spędził na swojej drugiej z rzędu i zarazem ostatniej posadzie w Niepruszewie jako kierownik trzy klasowej szkoły powszechnej. Chował pszczoły już od czasu objęcia swej pierwszej posady, dopiero jednak w Niepruszewie rozwinął w pełni swój talent w sztuce urządzania wzorowego pasieki i działania opartego na strukturach związkowych. Był pionierem pszczelarstwa ludowego. W 1903 został wiceprezesem miejscowego Towarzystwa Pszczelarskiego na Buk i Opalenicę, w rok później – jego prezesem, sprawował tę funkcję przez wiele lat. W zakresie gospodarki pasiecznej szczególnie rozmiłowany był w okrągłej [[kószka Kanitza|kószcze Kanitza]] z nadstawką wyposażoną w ramki udoskonalonej przez siebie i nazwanej wielkopolską kószką nadstawkową, propagował jej stosowanie. Z upływem lat gospodarował i w ulach innych systemów, raczej jednak z powodów prestiżowych niż z przekonania.  Był człowiekiem ruchliwym i czynnym. Od 1919 publikował polskie artykuły w ''Posener Bienenwirt'' (obok Augustyna Chełmińskiego), czasopismo to zaliczyło go do swoich pierwszych i stałych współpracowników – w dziale „Dla kószkarzy”  pisał o gospodarce w kószkach.  Był pierwszym, który na wezwanie  Grzegorza Snowadzkiego w 1907 założył u siebie stację obserwacyjną i prowadził ją sumiennie i ze znawstwem. Od walnego zebrania ZBW w kwietniu 1924 kierował stacjami obserwacyjnymi w Wielkopolsce aż do końca życia <ref name=p1/>. Na Walnym Zebraniu Delegatów Związku Bartników Wielkopolskich 15 (18?) kwietnia 1925 obrano go prezesem Związku. Przyjął wybór,  jakkolwiek nie posiadał zalet wrodzonych pomocnych na takim stanowisku, brak ten uzupełniał  swą ogólną dobrocią, chęcią poświęcenia się i przywiązaniem  do pszczelarstwa. Wszedł także do komisji opracowującej nowy statut  (przyjęty 11 października 1925, wraz ze zmianą dotychczasowej nazwy organizacji na Wielkopolski Związek Towarzystw Pszczelniczych). We wrześniu 1925 przewodniczył komisji, która na I Kongresie Pszczelarzy Polskich we Lwowie dokonała  wyboru standardowej ramki dla uli używanych w  Polsce. Był także wiceprezesem Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelniczych Rzeczypospolitej Polskiej, od 1926 także sekretarzem zarządu Wszechsłowiańskiego Związku Pszczelarzy.  W uznaniu jego zasług na polu pszczelarstwa otrzymał liczne medale, nadane jeszcze za czasu zaborów, jak i już w wolnej Polsce, między innymi w 1926 wielki złoty medal na Jubileuszowej Wystawie Ogrodniczej w Poznaniu (prezentował na niej  kószki swojego pomysłu), w 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej srebrny medal Związku Towarzystw Pszczelniczych w Czechosłowacji i złoty medal Wielkopolskiego Związku Towarzystw Pszczelniczych, w 1932 odznaczony został srebrnym Krzyżem Zasługi. 30 lipca  1928 jego pasiekę zwiedził Prezydent Polski Ignacy Mościcki, prezentowała się dobrze – 60 zadbanych kószek, przynosiła rocznie zbiory wysokości 5-6 kwintali miodu, i tylko dzięki temu zdołał on wykształcić swoich ośmioro dzieci. W 1931 po przejściu w stan spoczynku zamieszkał w Swarzędzu, skąd od 1933 redagował ''Bartnika Wielkopolskiego'', pracował dla Związku, doglądał swoją pasiekę. Zmarł 11 września 1934 w Swarzędzu.
+
Urodził się 23 stycznia 1871 we Lwówku. Otrzymał wykształcenie nauczycielskie.  Lata 1898-1931 spędził na swojej drugiej z rzędu i zarazem ostatniej posadzie w Niepruszewie jako kierownik trzy klasowej szkoły powszechnej. Chował pszczoły już od czasu objęcia swej pierwszej posady, dopiero jednak w Niepruszewie rozwinął w pełni swój talent w sztuce urządzania wzorowego pasieki i działania opartego na strukturach związkowych. Był pionierem pszczelarstwa ludowego. W 1903 został wiceprezesem miejscowego Towarzystwa Pszczelarskiego na Buk i Opalenicę, w rok później – jego prezesem, sprawował tę funkcję przez wiele lat. W zakresie gospodarki pasiecznej szczególnie rozmiłowany był w okrągłej [[kószka Kanitza|kószcze Kanitza]] z nadstawką wyposażoną w ramki udoskonalonej przez siebie i nazwanej wielkopolską kószką nadstawkową, propagował jej stosowanie. Z upływem lat gospodarował i w ulach innych systemów, raczej jednak z powodów prestiżowych niż z przekonania.  Był człowiekiem ruchliwym i czynnym. Od 1919 publikował polskie artykuły w ''Posener Bienenwirt'' (obok Augustyna Chełmińskiego), czasopismo to zaliczyło go do swoich pierwszych i stałych współpracowników – w dziale „Dla kószkarzy”  pisał o gospodarce w kószkach.  Był pierwszym, który na wezwanie  Grzegorza Snowadzkiego w 1907 założył u siebie stację obserwacyjną i prowadził ją sumiennie i ze znawstwem. Od walnego zebrania ZBW w kwietniu 1924 kierował stacjami obserwacyjnymi w Wielkopolsce aż do końca życia <ref name=p1/>. Na Walnym Zebraniu Delegatów Związku Bartników Wielkopolskich 15 (18?) kwietnia 1925 obrano go prezesem Związku. Przyjął wybór,  jakkolwiek nie posiadał zalet wrodzonych pomocnych na takim stanowisku, brak ten uzupełniał  swą ogólną dobrocią, chęcią poświęcenia się i przywiązaniem  do pszczelarstwa. Wszedł także do komisji opracowującej nowy statut  (przyjęty 11 października 1925, wraz ze zmianą dotychczasowej nazwy organizacji na Wielkopolski Związek Towarzystw Pszczelniczych). We wrześniu 1925 przewodniczył komisji, która na I Kongresie Pszczelarzy Polskich we Lwowie dokonała  wyboru standardowej ramki dla uli używanych w  Polsce. Był także wiceprezesem Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelniczych Rzeczypospolitej Polskiej, od 1926 także sekretarzem zarządu Wszechsłowiańskiego Związku Pszczelarzy.  W uznaniu jego zasług na polu pszczelarstwa otrzymał liczne medale, nadane jeszcze za czasu zaborów, jak i już w wolnej Polsce, między innymi w 1926 wielki złoty medal na Jubileuszowej Wystawie Ogrodniczej w Poznaniu (prezentował na niej  kószki swojego pomysłu), w 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej srebrny medal Związku Towarzystw Pszczelniczych w Czechosłowacji i złoty medal Wielkopolskiego Związku Towarzystw Pszczelniczych, w 1932 odznaczony został srebrnym Krzyżem Zasługi. 30 lipca  1928 jego pasiekę zwiedził Prezydent Polski Ignacy Mościcki, prezentowała się dobrze – 60 zadbanych kószek, przynosiła rocznie zbiory wysokości 5-6 kwintali miodu, i tylko dzięki temu zdołał on wykształcić swoich ośmioro dzieci. W 1931 po przejściu w stan spoczynku zamieszkał w Swarzędzu, skąd od marca 1933 redagował ''Bartnika Wielkopolskiego'', pracował dla Związku, doglądał swoją pasiekę. Zmarł 11 września 1934 w Swarzędzu.
  
 
== Przypisy ==
 
== Przypisy ==

Wersja z 19:33, 21 lut 2015

Ludwik Liczbański

Ludwik Liczbański (1871-1934) – nauczyciel, wybitny pszczelarz wielkopolski, prezes Wielkopolskiego Związku Pszczelarzy.

Biografia

Urodził się 23 stycznia 1871 we Lwówku. Otrzymał wykształcenie nauczycielskie. Lata 1898-1931 spędził na swojej drugiej z rzędu i zarazem ostatniej posadzie w Niepruszewie jako kierownik trzy klasowej szkoły powszechnej. Chował pszczoły już od czasu objęcia swej pierwszej posady, dopiero jednak w Niepruszewie rozwinął w pełni swój talent w sztuce urządzania wzorowego pasieki i działania opartego na strukturach związkowych. Był pionierem pszczelarstwa ludowego. W 1903 został wiceprezesem miejscowego Towarzystwa Pszczelarskiego na Buk i Opalenicę, w rok później – jego prezesem, sprawował tę funkcję przez wiele lat. W zakresie gospodarki pasiecznej szczególnie rozmiłowany był w okrągłej kószcze Kanitza z nadstawką wyposażoną w ramki udoskonalonej przez siebie i nazwanej wielkopolską kószką nadstawkową, propagował jej stosowanie. Z upływem lat gospodarował i w ulach innych systemów, raczej jednak z powodów prestiżowych niż z przekonania. Był człowiekiem ruchliwym i czynnym. Od 1919 publikował polskie artykuły w Posener Bienenwirt (obok Augustyna Chełmińskiego), czasopismo to zaliczyło go do swoich pierwszych i stałych współpracowników – w dziale „Dla kószkarzy” pisał o gospodarce w kószkach. Był pierwszym, który na wezwanie Grzegorza Snowadzkiego w 1907 założył u siebie stację obserwacyjną i prowadził ją sumiennie i ze znawstwem. Od walnego zebrania ZBW w kwietniu 1924 kierował stacjami obserwacyjnymi w Wielkopolsce aż do końca życia [1]. Na Walnym Zebraniu Delegatów Związku Bartników Wielkopolskich 15 (18?) kwietnia 1925 obrano go prezesem Związku. Przyjął wybór, jakkolwiek nie posiadał zalet wrodzonych pomocnych na takim stanowisku, brak ten uzupełniał swą ogólną dobrocią, chęcią poświęcenia się i przywiązaniem do pszczelarstwa. Wszedł także do komisji opracowującej nowy statut (przyjęty 11 października 1925, wraz ze zmianą dotychczasowej nazwy organizacji na Wielkopolski Związek Towarzystw Pszczelniczych). We wrześniu 1925 przewodniczył komisji, która na I Kongresie Pszczelarzy Polskich we Lwowie dokonała wyboru standardowej ramki dla uli używanych w Polsce. Był także wiceprezesem Naczelnego Związku Towarzystw Pszczelniczych Rzeczypospolitej Polskiej, od 1926 także sekretarzem zarządu Wszechsłowiańskiego Związku Pszczelarzy. W uznaniu jego zasług na polu pszczelarstwa otrzymał liczne medale, nadane jeszcze za czasu zaborów, jak i już w wolnej Polsce, między innymi w 1926 wielki złoty medal na Jubileuszowej Wystawie Ogrodniczej w Poznaniu (prezentował na niej kószki swojego pomysłu), w 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej srebrny medal Związku Towarzystw Pszczelniczych w Czechosłowacji i złoty medal Wielkopolskiego Związku Towarzystw Pszczelniczych, w 1932 odznaczony został srebrnym Krzyżem Zasługi. 30 lipca 1928 jego pasiekę zwiedził Prezydent Polski Ignacy Mościcki, prezentowała się dobrze – 60 zadbanych kószek, przynosiła rocznie zbiory wysokości 5-6 kwintali miodu, i tylko dzięki temu zdołał on wykształcić swoich ośmioro dzieci. W 1931 po przejściu w stan spoczynku zamieszkał w Swarzędzu, skąd od marca 1933 redagował Bartnika Wielkopolskiego, pracował dla Związku, doglądał swoją pasiekę. Zmarł 11 września 1934 w Swarzędzu.

Przypisy

  1. W 1906 roku Prowincjonalny Związek Pszczelarzy w Poznaniu przystąpił do organizowania rolniczo-pszczelarskich stacji obserwacyjnych (na wzór szwajcarski). Za przedsięwzięcie ze strony Związku odpowiadał Grzegorz Snowadzki. Prowadzenie stacji powierzano posiadaczom większych wzorowo prowadzonych pasiek. Wyposażenie stacji (wagę, termometr, deszczomierz) dostarczał Związek i pozostawało ono jego własnością. Zadaniem obserwatora było dokonywanie codziennych pomiarów: wagi wybranego ula, temperatury powietrza, prowadzenie obserwacji fenologicznych. Wyniki spisywano na specjalnych formularzach i przesyłano na zakończenie miesiąca wyznaczonej osobie. Po opracowaniu były one publikowane w prasie pszczelarskiej. W 1908 roku w Wielkopolsce działało 8 stacji. (Kostrzewski 1987, s. 63).

Źródła

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia