Klateczka Bentona

klateczka Bentona – zamknięcie dla matki pszczelej na czas długo trwającego transportu, wymyślone w końcu XIX weku przez F. Bentona z potrzeby przewozu matek z Europy do Ameryki, bardzo proste i funkcjonalne, zyskało uznanie pszczelarzy i przyjęło się w praktyce, do dnia dzisiejszego w konstrukcji klateczki transportowej służy ogólnymi założeniami. Oto ich krótki zapis: płaski klocek drewniany z wydrążonymi w nim dwoma komorami, większą i mniejszą, z wierzchu przykrywanymi gęstą siatką metalową, a nad nią płytką z cienkiej sklejki. Technika wykonania jest mało skomplikowana. W klocku wywierca się świdrem trzy okrągłe zagłębienia, dwa z nich łączy się w jedno i w ten sposób powstaje większa komora, służąca jako pomieszczenie dla matki i pszczół jej towarzyszących, pozostałe wgłębienie przeznaczone jest na złożenie zapasu pokarmu stałego. Najwięcej innowacji wnieśli tutaj pszczelarze europejscy, natomiast ich amerykańscy koledzy nie dopatrywali się takiej potrzeby, poza technicznymi usprawnieniami. W płaskim klocku drewna zatem wywiercano szeregowo trzy komory o średnicy około 30 mm, a przez całą długość klocka przewiercano na wylot kanał o średnicy 10 mm, umożliwiający wyjście na zewnątrz oraz łączący wszystkie komory, na wierzch zaś przychodziła siatka i nakrywka ze sklejki, dopływ powietrza zapewniano wycinając szpary w bokach ścianek komory lub wywiercając w niej otwory. Na otwór wyjściowy przybijano blaszkę z wyciętą szparką, umożliwiającą przejście wyłącznie pszczołom, zaś oba otwory przesłania się blaszanymi zasuwkami. Przed wysyłką jedną ze skrajnych komór i kanał do niej wiodący wypełnia się pokarmem stałym, do pozostałych komór wpuszcza się matkę i towarzyszące pszczoły.