Jerzy Henneberg

Z ApisWiki.PL
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
m
m (Biografia)
Linia 4: Linia 4:
  
 
== Biografia ==
 
== Biografia ==
Wywodził się ze znanej z działalności gospodarczej i patriotycznej rodziny Hennebrgów z Warszawy, jego ojciec Karol był inżynierem, matką Maria z domu Kagadiejew. Urodził się 17 września 1896 w Helsinkach (Finlandia). Od zarania edukacji pociągały go nauki przyrodnicze stosowane: zielarstwo i pszczelarstwo, już w dzieciństwie zbierał zioła sprzedawał, a od matki otrzymał w prezencie pień z pszczołami. Studia podjął na wydziale rolnym Politechniki Kijowskiej, specjalizował się w hodowli i uprawie roślin leczniczych. Podczas studiów wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a w 1918 do powstającego Wojska Polskiego i pozostał jako oficer zawodowy. Brał udział w wojnie 1920 oraz kampanii Wrześniowej 1939. Dowodził [http://pl.wikipedia.org/wiki/27_Dywizjon_Artylerii_Ci%C4%99%C5%BCkiej_(II_RP) 27 DAC],  walczył na Pomorzu, 19 września ranny dostał się do niewoli. Po przejściowym pobycie w obozie IV A znalazł się w oflagu II C Woldenberg.  W niewoli był bardzo czynny jako współzałożyciel koła Rolników z Sekcją Pszczelarską oraz założyciel Sekcji Zielarskiej – stał na czele obu tych sekcji. Dzięki jego staraniom na terenie oflagu  znalazło się kilka pni pszczół, założono poletka roślin miododajnych i leczniczych. Po roku pasieka doszła do 40 pni (ule służyły obozowej konspiracji za skrytki na broń). Organizował kursy z zakresu zielarstwa i pszczelarstwa wraz z por. Henrykiem Rekściem, ppor. Józefem Szymankiewiczem, ppor. Piotrem Krzesińskim, ppor. Mieczysławem Zbożicem przeszkolił w trzech turnusach około 700 osób, w tym 100 szeregowych. Gdy u schyłku wojny nadszedł czas ewakuacji oflagu zorganizował udaną ucieczkę. Po odszukaniu żony i córki w wolnym już od okupanta  kraju, rozpoczął pracę w Łodzi jako inspektor zielarstwa w Izbie Rolniczej oraz wykładowcą uprawy roślin leczniczych na Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego. Od 1948 związał się z Wielkopolską, zorganizował gospodarstwo rolne w Strykowie (produkcja zielarska), następnie podjął pracę jako instruktor zielarstwa w Wojewódzkim związku Kółek Rolniczych w Poznaniu, został członkiem Miejskiego Koła Pszczelarzy w Poznaniu, zaangażował się w sprawy ochrony roślin. Działał w Polskim Związku Zielarzy, ZBoWiD, Polskim Związku Łowieckim, Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Fińskiej. Jego zasługi na polu zielarstwa były duże, m.in. wyhodował i aklimatyzował nowe odmian ziół, prowadził praktyki dla studentów farmacji i rolnictwa. Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Order Virtuti Militari. Zmarł 27 marca 1980 w Poznaniu.
+
Wywodził się ze znanej z działalności gospodarczej i patriotycznej rodziny Hennebrgów z Warszawy, jego ojciec Karol był inżynierem, matką Maria z domu Kagadiejew. Urodził się 17 września 1896 w Helsinkach (Finlandia). Od zarania edukacji pociągały go nauki przyrodnicze stosowane: zielarstwo i pszczelarstwo, już w dzieciństwie zbierał zioła sprzedawał, a od matki otrzymał w prezencie pień z pszczołami. Studia podjął na wydziale rolnym Politechniki Kijowskiej, specjalizował się w hodowli i uprawie roślin leczniczych. Podczas studiów wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a w 1918 do powstającego Wojska Polskiego i pozostał jako oficer zawodowy. Brał udział w wojnie 1920 oraz kampanii Wrześniowej 1939. Dowodził [http://pl.wikipedia.org/wiki/27_Dywizjon_Artylerii_Ci%C4%99%C5%BCkiej_(II_RP) 27 DAC],  walczył na Pomorzu, 19 września ranny dostał się do niewoli. Po przejściowym pobycie w obozie IV A znalazł się w oflagu II C Woldenberg.  W niewoli był bardzo czynny jako współzałożyciel koła Rolników z Sekcją Pszczelarską oraz założyciel Sekcji Zielarskiej – stał na czele obu tych sekcji. Dzięki jego staraniom na terenie oflagu  znalazło się kilka pni pszczół, założono poletka roślin miododajnych i leczniczych. Po roku pasieka doszła do 40 pni (ule służyły obozowej konspiracji za skrytki na broń). Organizował kursy z zakresu zielarstwa i pszczelarstwa wraz z por. Henrykiem Rekściem, [[Józef Szymankiewicz|ppor. Józefem Szymankiewiczem]], ppor. Piotrem Krzesińskim, ppor. Mieczysławem Zbożicem przeszkolił w trzech turnusach około 700 osób, w tym 100 szeregowych. Gdy u schyłku wojny nadszedł czas ewakuacji oflagu zorganizował udaną ucieczkę. Po odszukaniu żony i córki w wolnym już od okupanta  kraju, rozpoczął pracę w Łodzi jako inspektor zielarstwa w Izbie Rolniczej oraz wykładowcą uprawy roślin leczniczych na Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego. Od 1948 związał się z Wielkopolską, zorganizował gospodarstwo rolne w Strykowie (produkcja zielarska), następnie podjął pracę jako instruktor zielarstwa w Wojewódzkim związku Kółek Rolniczych w Poznaniu, został członkiem Miejskiego Koła Pszczelarzy w Poznaniu, zaangażował się w sprawy ochrony roślin. Działał w Polskim Związku Zielarzy, ZBoWiD, Polskim Związku Łowieckim, Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Fińskiej. Jego zasługi na polu zielarstwa były duże, m.in. wyhodował i aklimatyzował nowe odmian ziół, prowadził praktyki dla studentów farmacji i rolnictwa. Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Order Virtuti Militari. Zmarł 27 marca 1980 w Poznaniu.
  
 
== Źródła ==
 
== Źródła ==

Wersja z 09:53, 11 paź 2012

Jerzy Ludwik Henneberg

Jerzy Ludwik Henneberg (1896-1980) zawodowy wojskowy (mjr. rezerwy), inż. rolnik wyspecjalizowany w zielarstwie, posiadał dużą wiedzą pszczelarską.

Biografia

Wywodził się ze znanej z działalności gospodarczej i patriotycznej rodziny Hennebrgów z Warszawy, jego ojciec Karol był inżynierem, matką Maria z domu Kagadiejew. Urodził się 17 września 1896 w Helsinkach (Finlandia). Od zarania edukacji pociągały go nauki przyrodnicze stosowane: zielarstwo i pszczelarstwo, już w dzieciństwie zbierał zioła sprzedawał, a od matki otrzymał w prezencie pień z pszczołami. Studia podjął na wydziale rolnym Politechniki Kijowskiej, specjalizował się w hodowli i uprawie roślin leczniczych. Podczas studiów wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a w 1918 do powstającego Wojska Polskiego i pozostał jako oficer zawodowy. Brał udział w wojnie 1920 oraz kampanii Wrześniowej 1939. Dowodził 27 DAC, walczył na Pomorzu, 19 września ranny dostał się do niewoli. Po przejściowym pobycie w obozie IV A znalazł się w oflagu II C Woldenberg. W niewoli był bardzo czynny jako współzałożyciel koła Rolników z Sekcją Pszczelarską oraz założyciel Sekcji Zielarskiej – stał na czele obu tych sekcji. Dzięki jego staraniom na terenie oflagu znalazło się kilka pni pszczół, założono poletka roślin miododajnych i leczniczych. Po roku pasieka doszła do 40 pni (ule służyły obozowej konspiracji za skrytki na broń). Organizował kursy z zakresu zielarstwa i pszczelarstwa wraz z por. Henrykiem Rekściem, ppor. Józefem Szymankiewiczem, ppor. Piotrem Krzesińskim, ppor. Mieczysławem Zbożicem przeszkolił w trzech turnusach około 700 osób, w tym 100 szeregowych. Gdy u schyłku wojny nadszedł czas ewakuacji oflagu zorganizował udaną ucieczkę. Po odszukaniu żony i córki w wolnym już od okupanta kraju, rozpoczął pracę w Łodzi jako inspektor zielarstwa w Izbie Rolniczej oraz wykładowcą uprawy roślin leczniczych na Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego. Od 1948 związał się z Wielkopolską, zorganizował gospodarstwo rolne w Strykowie (produkcja zielarska), następnie podjął pracę jako instruktor zielarstwa w Wojewódzkim związku Kółek Rolniczych w Poznaniu, został członkiem Miejskiego Koła Pszczelarzy w Poznaniu, zaangażował się w sprawy ochrony roślin. Działał w Polskim Związku Zielarzy, ZBoWiD, Polskim Związku Łowieckim, Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Fińskiej. Jego zasługi na polu zielarstwa były duże, m.in. wyhodował i aklimatyzował nowe odmian ziół, prowadził praktyki dla studentów farmacji i rolnictwa. Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Order Virtuti Militari. Zmarł 27 marca 1980 w Poznaniu.

Źródła

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia