Jan Woźnica

Wersja z 19:50, 19 sty 2012

Jan Woźnica (1911-1986) nauczyciel akademicki i pszczelarz praktyczny, szanowany przez młodzież dydaktyk i niestrudzony krzewiciel praktycznej wiedzy pszczelarskiej, ekspert wielu pszczelarskich instytucji i towarzystw branżowych.

Biografia

Urodził się 30 listopada 1911 w Zamchu; po ukończeniu szkoły podstawowej (1928) i seminarium nauczycielskiego w Szczebrzeszynie (1933) pracował jako nauczyciel wiejski w Łykoszynie i Mirczu, a po odbyciu służby wojskowej w Równym na Wołyniu (1935) - w Posadowie do 1939; brał udział w kampanii wrześniowej; był żołnierzem Armii Krajowej, od 1940 jako nauczyciel w Werechnie, a następnie w Zamchu; pracując zarobkowo podjął w 1947 studia na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, ukończył je w1952 i pozostał na uczelni w charakterze asystenta w Katedrze Żywienia Zwierząt; od 1958 prowadził tam wykłady i zajęcia z zakresu pszczelarstwa, interesująco i starannie przygotowane; poświęcił się bez reszty nauczaniu tego przedmiotu po doktoryzowaniu się w 1960 i awansie w 1961 na stanowisko adiunkta; pszczelarstwo było również tematem jego pracy habilitacyjnej (żywienie pszczół), a po uzyskaniu w 1968 stopnia docenta objął w 1970 funkcję przewodniczącego zespołu dydaktycznego hodowli owadów użytkowych, jaki powstał w wyniku reorganizacji uczelni (Wyższa Szkoła Rolnicza); zamiłowany dydaktyk, wielce szanowany przez studiującą młodzież, nie szczędził dla niej czasu i wysiłku, przede wszystkim jako długoletni opiekun Koła Naukowego Zootechników, organizował interesujące zajęcia i podsuwał naukowe tematy badawcze, pod jego kierunkiem wykonano 71 prac magisterskich; w pracy naukowej cechowała go zawsze bardzo duża pracowitość, rzetelność i rozwaga; opublikował 18 prac naukowych i dwa podręczniki, wygłosił wiele referatów; pielęgnował powiązania z praktyką poprzez aktywną popularyzację wiedzy pszczelarskiej, słowem drukowanym w czasopismach, głównie Pszczelarstwie, Haśle Ogrodniczo-Rolniczym, Rolniku Lubelskim, i słowem mówionym na kursach, konferencjach i zjazdach, organizowanych przez Związki Pszczelarskie i inne organizacje branżowe; opublikował ponad 60 artykułów popularnonaukowych, w których propagował nowoczesne metody chowu pszczół, oparte na racjonalnym gospodarowaniu pożytkami, z doborem do tego celu odpowiednich pszczół; taką pszczołę dla polskich pasiek odkrył w Gruzji w postaci hodowanej tam populacji pszczoły kaukaskiej, która krzyżowana z krajową pszczołą środkowoeuropejską dawała wysoko produkcyjne mieszańce; upowszechniał ich masowe wykorzystani; należał do wielu organizacji społecznych i branżowych, pełniąc w nich rozmaite funkcje, w zakresie pszczelarstwa działał przede wszystkim w Polskim Związku Pszczelarskim od 1958, m.in. jako jego vice-prezes w 1966-1976, był także członkiem Komisji Hodowlanej (1968-1976) i Rady Programowej Pszczelarstwa (1969-1976); w 1973-1976 przewodniczył Zespołowi d.s. Pszczelarstwa Rady Naukowo-Technicznej przy Ministerstwie Rolnictwa, a w 1974-1978 podobną funkcję pełnił w Radzie Pszczelarskiej Centrali Spółdzielni Rolniczych "Samopomoc Chłopska"; jako świadectwa jego owocnej działalności pozostały liczne odznaczenia państwowe i branżowe, wyróżnienia i nagrody, które zgromadził w swoim pracowitym życiu, czynny także po przejściu na emeryturę w 1982; zmarł 25 października 1986 w Lublinie.