Jan Michalski
m (→Biografia) |
m (→Biografia) |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
== Biografia == | == Biografia == | ||
| − | Urodził się w Lublinie w 1882. Po ukończeniu w 1899 Szkoły Koedukacyjnej Ordynacji Zamojskiej w Zwierzyńcu był praktykantem w szkółkach leśno-owocowych tejże Ordynacji we Floriance, a następnie do 1904 pracował w leśnictwie. W latach 1904-1908 służył w wosku rosyjskim i brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Od 1908 do 1917 zarządzał lasami guberni Briańsk, następnie był zarządzającym w Lasach Państwowych Guberni Orłowskiej. W styczniu 1922 wrócił do Polski i osiedlił się w Lubartowie, gdzie pracował jako kasjer i księgowy w różnych instytucjach. W 1953 przeszedł na emeryturę. Jego życiową pasją było pszczelarstwo. Z hodowlą pszczół zetknął się w czasie pobytu w Rosji, gdzie w 1917 założył własną pasiekę w ulach snozowych [[ul Prokopowycza|systemu Prokopowycza]], a następnie w ulach ramowych [[ul Dadanta|systemu Dadanta]]. Po powrocie do kraju w 1922 pracując zawodowo w bankowości założył w Lubartowie na własnej działce pasiekę, którą wkrótce doprowadził do 60 pni, poświęcając jej cały wolny czas. W latach 1943-1950 pracował jednocześnie jako instruktor pszczelarstwa i jako kierownik pasieki doświadczalno-hodowlanej przy strefowej Stacji Hodowli Matek w Pszczelej Woli. Był też kontrolerem zdrowotności pasiek na powiat Lubartów. Selekcją i hodowlą pszczół trudził się nadal, w mniejszym jedynie zakresie, w miarę ubytku sił i zdrowia, z tego powodu pomniejszając pasiekę. Służyły mu [[Ul Dadanta zmodyfikowany|ule zmodyfikowane Dadanty nadstawowe]]. Dzięki swemu zawodowemu wykształceniu ekonomicznemu prowadził hodowlę pszczół opartą na księgowości, w każdej więc chwili znał straty i dochody swej pasieki. Mógł też odpowiednio kierować | + | Urodził się w Lublinie w 1882. Po ukończeniu w 1899 Szkoły Koedukacyjnej Ordynacji Zamojskiej w Zwierzyńcu był praktykantem w szkółkach leśno-owocowych tejże Ordynacji we Floriance, a następnie do 1904 pracował w leśnictwie. W latach 1904-1908 służył w wosku rosyjskim i brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Od 1908 do 1917 zarządzał lasami guberni Briańsk, następnie był zarządzającym w Lasach Państwowych Guberni Orłowskiej. W styczniu 1922 wrócił do Polski i osiedlił się w Lubartowie, gdzie pracował jako kasjer i księgowy w różnych instytucjach. W 1953 przeszedł na emeryturę. Jego życiową pasją było pszczelarstwo. Z hodowlą pszczół zetknął się w czasie pobytu w Rosji, gdzie w 1917 założył własną pasiekę w ulach snozowych [[ul Prokopowycza|systemu Prokopowycza]], a następnie w ulach ramowych [[ul Dadanta|systemu Dadanta]]. Po powrocie do kraju w 1922 pracując zawodowo w bankowości założył w Lubartowie na własnej działce pasiekę, którą wkrótce doprowadził do 60 pni, poświęcając jej cały wolny czas. W latach 1943-1950 pracował jednocześnie jako instruktor pszczelarstwa i jako kierownik pasieki doświadczalno-hodowlanej przy strefowej Stacji Hodowli Matek w Pszczelej Woli. Był też kontrolerem zdrowotności pasiek na powiat Lubartów. Selekcją i hodowlą pszczół trudził się nadal, w mniejszym jedynie zakresie, w miarę ubytku sił i zdrowia, z tego powodu pomniejszając pasiekę. Służyły mu [[Ul Dadanta zmodyfikowany|ule zmodyfikowane Dadanty nadstawowe]]. Dzięki swemu zawodowemu wykształceniu ekonomicznemu prowadził hodowlę pszczół opartą na księgowości, w każdej więc chwili znał straty i dochody swej pasieki. Mógł też odpowiednio kierować gospodarką pasieczną. W ciągu długich lat wyhodował własną linię pszczół prowadząc księgi rodowodowe matek pszczelich. Wprowadził w swojej pasiece i szeroko propagował wagową ocenę pożytku, jak i prowadzenie obserwacji fenologicznych, które w postaci kwestionariuszy trafiały do opracowania w Instytucie. Był autorem wielu artykułów fachowych w miesięczniku ''Pszczelarstwo'', w których omawiał m.in. opłacalność hodowli pszczół, przebieg sezonów pasiecznych, kalendarz kwitnienia roślin poużytkowych postęp w pszczelarstwie. Swoje przeszło pięćdziesięcioletnie doświadczenia zebrał w obszernej pracy p.t. ''Praktyczna hodowla pszczół'', dotąd nieopublikowanej. Za zasługi na polu hodowli pszczół został odznaczony w 1955 Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz otrzymał szereg wyróżnień i dyplomów. Był wytrawnym znawcą hodowli pszczół, wychowawcą i nauczycielem wielu pszczelarzy, którzy korzystali z jego doświadczenia. Zmarł 30 grudnia 1971 w Lubartowie. |
== Źródła == | == Źródła == | ||
Aktualna wersja na dzień 19:50, 10 kwi 2014
Jan Michalski (1882-1971) – pszczelarz praktyk o zawodowym przygotowaniu ekonomicznym, wytrawny znawca hodowli pszczół.
Biografia
Urodził się w Lublinie w 1882. Po ukończeniu w 1899 Szkoły Koedukacyjnej Ordynacji Zamojskiej w Zwierzyńcu był praktykantem w szkółkach leśno-owocowych tejże Ordynacji we Floriance, a następnie do 1904 pracował w leśnictwie. W latach 1904-1908 służył w wosku rosyjskim i brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Od 1908 do 1917 zarządzał lasami guberni Briańsk, następnie był zarządzającym w Lasach Państwowych Guberni Orłowskiej. W styczniu 1922 wrócił do Polski i osiedlił się w Lubartowie, gdzie pracował jako kasjer i księgowy w różnych instytucjach. W 1953 przeszedł na emeryturę. Jego życiową pasją było pszczelarstwo. Z hodowlą pszczół zetknął się w czasie pobytu w Rosji, gdzie w 1917 założył własną pasiekę w ulach snozowych systemu Prokopowycza, a następnie w ulach ramowych systemu Dadanta. Po powrocie do kraju w 1922 pracując zawodowo w bankowości założył w Lubartowie na własnej działce pasiekę, którą wkrótce doprowadził do 60 pni, poświęcając jej cały wolny czas. W latach 1943-1950 pracował jednocześnie jako instruktor pszczelarstwa i jako kierownik pasieki doświadczalno-hodowlanej przy strefowej Stacji Hodowli Matek w Pszczelej Woli. Był też kontrolerem zdrowotności pasiek na powiat Lubartów. Selekcją i hodowlą pszczół trudził się nadal, w mniejszym jedynie zakresie, w miarę ubytku sił i zdrowia, z tego powodu pomniejszając pasiekę. Służyły mu ule zmodyfikowane Dadanty nadstawowe. Dzięki swemu zawodowemu wykształceniu ekonomicznemu prowadził hodowlę pszczół opartą na księgowości, w każdej więc chwili znał straty i dochody swej pasieki. Mógł też odpowiednio kierować gospodarką pasieczną. W ciągu długich lat wyhodował własną linię pszczół prowadząc księgi rodowodowe matek pszczelich. Wprowadził w swojej pasiece i szeroko propagował wagową ocenę pożytku, jak i prowadzenie obserwacji fenologicznych, które w postaci kwestionariuszy trafiały do opracowania w Instytucie. Był autorem wielu artykułów fachowych w miesięczniku Pszczelarstwo, w których omawiał m.in. opłacalność hodowli pszczół, przebieg sezonów pasiecznych, kalendarz kwitnienia roślin poużytkowych postęp w pszczelarstwie. Swoje przeszło pięćdziesięcioletnie doświadczenia zebrał w obszernej pracy p.t. Praktyczna hodowla pszczół, dotąd nieopublikowanej. Za zasługi na polu hodowli pszczół został odznaczony w 1955 Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz otrzymał szereg wyróżnień i dyplomów. Był wytrawnym znawcą hodowli pszczół, wychowawcą i nauczycielem wielu pszczelarzy, którzy korzystali z jego doświadczenia. Zmarł 30 grudnia 1971 w Lubartowie.
Źródła
- Wojtacki Mieczysław (1965): O pszczelarzu z Lubartowa. Pszczelarstwo 16(1):15-16. PDF
- Optołowicz Janusz (1972): Nestor lubelskich pszczelarzy nie żyje. Pszczelarstwo 23(3):21. PDF
