Józef Kalinowski

Józef Kalinowski (1925-1997) z zamiłowania i wyboru pszczelarz pragmatyczny o dużym zasobie wiedzy zawodowej umiejętnie przekazywanej pszczelarzom, hodowca racjonalny, perfekcyjny w wychowie matek pszczelich, pionier ich sztucznego unasieniania w Polsce, konstruktor uli i sprzętu pszczelarskiego.

Biografia

Urodził się 7 sierpnia 1925 z Zawodzie k. Ryczywołu; w latach okupacji niemieckiej (1939-1945) dzielił los wypędzonych do Generalnej Guberni; po wojnie powrócił do rodzinnej Wielkopolski i podjął naukę, uwieńczoną studiami w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu, które ukończył w 1952; w kwietniu tego roku rozpoczął pracę zawodową jako młody pracownik naukowy w Dziale Żywienia Instytutu Zootechniki w Bydgoszczy; silnie wyrażone jego pszczelarskie skłonności przeważyły jednak w wyborze specjalizacji zawodowej: w lipcu 1953 znalazł zatrudnieni jako asystent w Pszczelarskiej Stacji Doświadczalnej w Górnej Niwie (Puławy), należącej do Instytutu Sadownictwa; tym stażem rozpoczął wielką pszczelarską przygodę, na początku w strukturach Instytutu Sadownictwa, najpierw jako dyrektor Zakładu Doświadczalnego w Rudkach k. Obornik Wielkopolskich, gdzie w 1954 zorganizował Stację Hodowlo Matek Pszczelich, później od 1956 jako starszy asystent w Oddziale Pszczelnictwa w Skierniewicach; o dużym już zasobie pszczelarskiej wiedzy praktycznej i doświadczalnej, nadal ją wzbogacał elementami twórczymi, m.in. jako pierwszy w Polsce zajął się sztucznym unasienianiem matek pszczelich wykorzystując do tego celu własnej konstrukcji aparat inseminacyjny, dał się też poznać jako świetny fotografik, dokumentujący pszczelarskie zdarzenia; ten edukacyjny okres pracy dopełnił w 1959 rocznym stażem w USA, na który wyjechał już jako główny specjalista do spraw pszczelarstwa Wojewódzkiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Sielinku, dokąd się przeniósł w kwietniu 1958; na nowym miejscu w swojej rodzinnej Wielkopolsce wykazał wielki talent organizacyjny, dydaktyczny i technologiczny, jako warsztat co dziennej pracy urządził w sposób oryginalny i pomysłowy zespół pasieczny, promieniujący oddziaływaniem dydaktycznym daleko poza Wielkopolskę, gdzie można było poznać nowe technologie pasieczne, doświadczalne i hodowlane; na dłuższy pobyt zagraniczny wybrał się jeszcze raz, do Norwegii, ale w charakterze raczej eksperta, który miał wiele do zaoferowania; w 1976? się doktoryzował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie; jako wysokiej klasy specjalista pszczelarski, świetny praktyk i dociekliwy naukowiec, sumienny i pracowity, był wielce ceniony w swojej branży, niestrudzony i konsekwentny zdobył uznanie i szacunek pszczelarzy, chętnych jego ciekawych wykładów na kursach i szkoleniach różnego stopnia; życzliwy i otwarty zawsze służył swoją wiedzą wszechstronną, którą jako pragmatyk i realista obdarzał z pożytkiem odbiorców; trudnił się selekcją pszczoły miejscowej i badaniami jej wykorzystania produkcyjnego m.in. przez krzyżowanie międzyrasowe i międzyliniowe; stworzył krąg pszczelarzy parających się wychowem matek pszczelich, wdrażając świetne rozwiązania technologiczne; wiele czasu poświęcał pracy społecznej w Związkach Pszczelarskich, szczególnie w zakresie organizacji i metod hodowli pszczół w wymiarze regionalnym i krajowym; pasieka w Sielinku, wzorowo prowadzona, z rozbudowanym zapleczem dydaktycznym, służyła dobrze licznym spotkaniach pszczelarzy, które zawsze chętnie organizował; brał udział jako wykładowca w licznych kursach pszczelarskich organizowanych na terenie całego kraju; był autorem lub współautorem 96 publikacji, w tym 16 ściśle naukowych, oraz 3 podręczników pszczelarskich i licznych artykułów w czasopismach (Pszczelarstwo - 29) i drukach ulotnych; otrzymał wiele odznaczeń państwowych i branżowych oraz w 1980 honorowe członkostwo Wojewódzkiego Związku Pszczelarzy w Poznaniu; w 1985 przeszedł na emeryturę; osiedlił się w Poznaniu przy ulicy Marysi Sierotki; po śmierci żony odsunął się od spraw publicznych; zmarł 31 marca 1997 w Poznaniu.