Józef Kalinowski

Wersja z 20:45, 29 paź 2012

Józef Kalinowski

Józef Kalinowski (1925-1997) z zamiłowania i wyboru pszczelarz pragmatyczny o dużym zasobie wiedzy zawodowej umiejętnie przekazywanej pszczelarzom, hodowca racjonalny, perfekcyjny w wychowie matek pszczelich, pionier ich sztucznego unasieniania w Polsce, konstruktor uli i sprzętu pszczelarskiego.

Biografia

Urodził się 7 sierpnia 1925 z Zawodzie k. Ryczywołu. W latach okupacji niemieckiej (1939-1945) dzielił los wypędzonych do Generalnej Guberni. Po wojnie powrócił do rodzinnej Wielkopolski i podjął naukę, uwieńczoną studiami w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu, które ukończył w 1952; w kwietniu tego roku rozpoczął pracę zawodową jako młody pracownik naukowy w Dziale Żywienia Instytutu Zootechniki w Bydgoszczy. Silnie wyrażone jego pszczelarskie skłonności przeważyły jednak w wyborze specjalizacji zawodowej: w lipcu 1953 znalazł zatrudnieni jako asystent w Pszczelarskiej Stacji Doświadczalnej w Górnej Niwie (Puławy), należącej do Instytutu Sadownictwa; tym stażem rozpoczął wielką pszczelarską przygodę, na początku w strukturach Instytutu Sadownictwa, najpierw jako dyrektor Zakładu Doświadczalnego w Rudkach k. Obornik Wielkopolskich, gdzie w 1954 zorganizował Stację Hodowlo Matek Pszczelich, później od 1956 jako starszy asystent w Oddziale Pszczelnictwa w Skierniewicach; o dużym już zasobie pszczelarskiej wiedzy praktycznej i doświadczalnej, nadal ją wzbogacał elementami twórczymi, m.in. jako pierwszy w Polsce zajął się sztucznym unasienianiem matek pszczelich wykorzystując do tego celu własnej konstrukcji aparat inseminacyjny, dał się też poznać jako świetny fotografik, dokumentujący pszczelarskie zdarzenia. Ten edukacyjny okres pracy dopełnił w 1959 rocznym stażem w USA, na który wyjechał już jako główny specjalista do spraw pszczelarstwa Wojewódzkiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Sielinku, dokąd się przeniósł w kwietniu 1958. Na nowym miejscu w swojej rodzinnej Wielkopolsce wykazał wielki talent organizacyjny, dydaktyczny i technologiczny, jako warsztat co dziennej pracy urządził w sposób oryginalny i pomysłowy zespół pasieczny, promieniujący oddziaływaniem dydaktycznym daleko poza Wielkopolskę, gdzie można było poznać nowe technologie pasieczne, doświadczalne i hodowlane. Na dłuższy pobyt zagraniczny wybrał się jeszcze raz, do Norwegii, ale w charakterze raczej eksperta, który miał wiele do zaoferowania. W 1976(?) się doktoryzował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jako wysokiej klasy specjalista pszczelarski, świetny praktyk i dociekliwy naukowiec, sumienny i pracowity, był wielce ceniony w swojej branży, niestrudzony i konsekwentny zdobył uznanie i szacunek pszczelarzy, chętnych jego ciekawych wykładów na kursach i szkoleniach różnego stopnia. Był życzliwy i otwarty zawsze służył swoją wiedzą wszechstronną, którą jako pragmatyk i realista obdarzał z pożytkiem odbiorców; trudnił się selekcją pszczoły miejscowej i badaniami jej wykorzystania produkcyjnego m.in. przez krzyżowanie międzyrasowe i międzyliniowe. Stworzył krąg pszczelarzy parających się wychowem matek pszczelich, wdrażając świetne rozwiązania technologiczne; wiele czasu poświęcał pracy społecznej w Związkach Pszczelarskich, szczególnie w zakresie organizacji i metod hodowli pszczół w wymiarze regionalnym i krajowym. Pasieka w Sielinku, wzorowo prowadzona, z rozbudowanym zapleczem dydaktycznym, służyła dobrze licznym spotkaniach pszczelarzy, które zawsze chętnie organizował; brał udział jako wykładowca w licznych kursach pszczelarskich organizowanych na terenie całego kraju. Był autorem lub współautorem 96 publikacji, w tym 16 ściśle naukowych, oraz 3 podręczników pszczelarskich i licznych artykułów w czasopismach (Pszczelarstwo - 29) i drukach ulotnych. Otrzymał wiele odznaczeń państwowych i branżowych oraz w 1980 honorowe członkostwo Wojewódzkiego Związku Pszczelarzy w Poznaniu. W 1985 przeszedł na emeryturę, osiedlił się w Poznaniu przy ulicy Marysi Sierotki. Po śmierci żony odsunął się od spraw publicznych. Zmarł 31 marca 1997 w Poznaniu.

Źródła

• Barbara Borowczak, w rubryce: Odeszli od nas. Pszczelarz Polski 1997 (3):28. PDF