Iwan Klingen

Iwan Nikołajewicz Klingen (1851-1922) - agronom, świetny organizator produkcji rolnej z dociekliwością naukowca, zdefiniował rolę pszczoły miodnej jako czynnika produkcji roślinnej, racjonowanego w praktyce także doborem odpowiednich ras pszczół do zapylania (pszczoła kaukaska i koniczyna czerwona). Urodził się 18 czerwca 1851 w Petersburgu. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił na Uniwersytet Petersburski, ale wkrótce przeniósł się na Petrowską Akademię Rolniczą i Leśną, którą ukończył 1676. Po odbyciu naukowych podróży o zasięgu światowym (Europa Zachodnia, Chiny, Indie, Egipt) jako agronom organizował produkcję rolną w wielkich własnościach w stepowej strefie europejskiej części imperium rosyjskiego, skoncentrował się głównie na uprawie buraka cukrowego - agrotechnice, selekcji i nasiennictwie, utworzył stację doświadczalną, ale był też inicjatorem zakładania plantacji herbaty i cytrusowych na kaukaskim pobrzeżu Morza Czarnego. Charakteryzował się tym, że potrafił połączyć zadania produkcyjne z badaniami doświadczalno-naukowymi. Doceniał znaczenie pszczoły miodnej w plonowaniu roślin owadopylnych, a pszczelarstwo uważał za część komplementarną produkcji roślinnej. Racjonalnie spożytkował tę zasadę, gdy w 1906 objął w zarządzanie posiadłości ziemskie w Brasowie i Dierjuginie położone w leśnej strefie Rosji (gubernie Orłowska i Kurska) - chcąc wzbogacić glebę w azot wprowadził do płodozmianu uprawę koniczyny czerwonej na 1200 dziesięcinach, a zapylanie nasienników tej rośliny oparł na pszczole kaukaskiej: oblatywała ona chętniej kwitnącą koniczynę niż miejscowa pszczoła środkoworosyjska. Te ich cechy upatrywał w różnicy długości języczka, zalecał też selekcję pszczoły kaukaskiej na długość języczka, jak również selekcję koniczyny czerwonej na wydajność nektaru. W ten sposób w centrum zasięgu naturalnego pszczoły środkoworosyjskiej trafiło w latach 1908-1910 ponad 800 rojów pszczoły kaukaskiej, rozmnażanych później w nowym dla nich środowisku. Efekty tych zabiegów w przeliczeniu na zbiory nasion koniczyny były znaczące, a przede wszystkim udokumentowane doświadczalnie (kwiaty zapylone: 38% - pszczoły w izolatorze, 48% - swobodne zapylenie pszczoły i inne owady, 0,5% - w izolatorze bez pszczół). Wyniki swoich doświadczeń w tym zakresie przedstawiał na zjazdach rolniczych oraz publikacjach m.in. Nowaja systema polewodstwa, osnowannaja na tesniejszej swiazi s pczełowodstwom, i rol selekcii w osuszczestwlenii etoj zadaczy Pczełowodnaja żizń, nr 21 i 22, 1911. Nie znalazł jednak u współczesnych poparcia dla swojego programu pszczelarsko-rolniczego, odszedł więc na emeryturę w 1913. Zmarł 1922.