Hugo von Buttel-Reepen

Hugo von Buttel-Reepen (1860-1933) - światowej sławy uczony bez etatu urzędowego, o znaczącym dorobku naukowym z zakresu biologii i systematyki pszczół, w publikacjach rozumiany przez praktyków. Urodził się 12 lutego 1860 w Oldenburgu (Niemcy), przysposabiał się do prowadzenia gospodarstwa wiejskiego, ale porzucił ten zawód z powodu nienajlepszego stanu zdrowia. Po podróży odbytej w celach zdrowotnych przez Szwajcarię i Włochy, a potem drogą morską do Azji Wschodniej, osiadł w 1888 na stałe w rodzinnych stronach. Odżyło w nim zainteresowanie hodowlą pszczół, sięgające jeszcze czasów dzieciństwa. Ukończył kurs pszczelarski i założył pasiekę, z zapałem poświęcając czas na powiększanie swojej wiedzy na ten temat. Dużo publikował i udzielał się społecznie, od 1893 jako prezes miejscowego związku pszczelarskiego a potem centrali związków w Oldenburgu doprowadził do niebywałego rozkwitu tej organizacji. W 1898 został delegowany na światową wystawę do Chicago. Po powrocie z tej podróży wybrał się na studia uniwersyteckie w Jenie. W 1903 doktoryzował się we Freiburgu. W 1904 powrócił do Oldenburga i zajął się prywatnie badaniami naukowymi. W latach 1911-1912 na zlecenie Pruskiej Akademii Nauk przedsięwziął podróż naukową do Azji, skąd przywiózł cenne dla nauki zbiory. Do początku studiów swoje publikacje podpisywał nazwiskiem Reepen, później przyjął rodowe nazwisko swojego dziadka - von Buttel i jako już von Buttel-Reepen zyskał światowy rozgłos i znaczenie dzięki swoim wybitnym pracom naukowym, przede wszystkim z dziedziny biologii i systematyki pszczół. Swoją wiedzę na ten temat zawarł w książce Leben und Wessen der Bienen, wydanej w 1915, która i dzisiaj ma znaczenie więcej niż historyczne. Pierwsza wojna światowa i późniejszy kryzys przyniosły mu znaczny uszczerbek w majętnościach. W 1924 obejmuje kierownictwo Muzeum Przyrodniczego w Berlinie, które dzięki niemu przejęło cenne zbiory biblioteczne, jakie zgromadził E.Drory, berlińczyk brytyjskiego pochodzenia, związany działalnością zawodową z Berlinem i Wiedniem, z nim zaprzyjaźniony. Ten dobrze znany jemu księgozbiór jeszcze z czasów studiów, zyskał w jego osobie godnego opiekuna, przetrwał nienaruszony do naszych czasów. Jego opiekun zmarł 7 października 1933 w Oldenburgu, uhonorowany dużej rangi odznaczeniami związkowymi i innymi.