Gospodarka dwurojowa

gospodarka dwurojowa, gospodarka dwurodzinna – manipulowanie rozwojem dwóch partnerskich rodzin pszczelich, które wspólnie tworzą zespół produkcyjny, gwarantujący racjonalne wykorzystanie pożytku i wziątku, co się zwykle przekłada na zwiększenie zbioru miodu towarowego i obniżenie miodowych nakładów na jego wytwarzanie (zużycie pokarmu); w pełni ten cel osiąga się poprzez utrzymywanie rodzin partnerskich we wspólnym ulu, dużej pojemności leżaku, co stwarza korzystne warunki cieplne zimowania i wiosennego rozwoju (oszczędność pokarmu, przyśpieszenie wzrostu siły), oraz poprzez ograniczanie w porę wychowu czerwiu, wywołane łączeniem rodzin w całości bądź z zachowaniem jednej z matek w małym odkładzie; zatem na czas określonego pożytku z masy pszczół i czerwiu nagromadzonych we wspólnocie ulowej, formuje się rodzinę o walorach dojrzałości produkcyjnej przy wysokim pułapie siły; ważny jest termin występowania pożytku i wyjściowa siła partnerskich rodzin, powiązane odwrotnie proporcjonalnie: im termin bliższy, tym większa może być siła rodzin, i na odwrót; w ogólnym schemacie jest to sposób na dość wczesne pożytki i na utrzymanie w pasiece niezbyt silnych rodzin, tak miłe wielu pszczelarzom, chociaż nie zawsze uzasadnione (ilościowa struktura wziątku w sezonie); charakterystyce tych zależności mogą posłużyć zbiory miodu z robinii akacjowej (łączenie 5 czerwca) pozyskane w pasiece, która po zimie dysponowała rodzinami różnej siły: silne (7 ramek dadanowskich), średnie (5,3 ramki) i słabe (4 ramki) – otóż otrzymano następujące wskaźniki produkcyjne: 100% (5,3 kg) – rodziny średnie prowadzone indywidualnie, 132% - rodziny średnie łączone, 167% - rodziny silne prowadzone indywidualnie i 128% - rodziny słabe łączone (wszystkie kombinacje w przeliczeniu na jedną matkę stanu wyjściowego); jest oczywiste, że do należytego wykorzystania pożytku przydaje się zróżnicowanie formy traktowania rojów, gdy zawodzą zamierzenia z góry nakreślone; preferencje mają tutaj rodziny silne, w stosunku zaś do rodzin średniej siły można się zastanawiać, czy je łączyć, natomiast nie może być zupełnie tych wątpliwości przy rodzinach słabych, które traktowane indywidualnie nie gromadziły na ogół tyle miodu, aby można go było wirować; ta metoda gospodarki jest u nas uprawiana raczej sporadycznie i to przeważnie z niewielką dbałością o pozyskanie optymalnego efektu łączenia rodzin, bez przypisywania większej uwagi do wyboru odpowiedniego wariantu łączenia rodzin, w literaturze pszczelarskiej można jednak znaleźć sporo na ten temat wzmianek.