Franciszek Dzierżon
m |
m |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | '''Franciszek Dzierżon''' (1853 – 1934) - bratanek i wieloletni pomocnik [[Jan Dzierżon|ks. Jana Dzierżona]]. Urodził się w Łowkowicach 20 lipca 1853 jako ósmy syn młodszego brata ks. Jana Dzierżona, Walentego. Jego ojciec był dziedzicznym sołtysem, właścicielem rodzinnego majątku – 500 mórg roli. Do 14 roku życia wychowywał się w domu rodzinnym. W 1867 przybył do swojego stryja, proboszcza w Karłowicach, któremu pomagał w prowadzeniu kilku pasiek i pracach rolnych. Wrócił do Łowkowic, w 1880 ożenił się za zezwoleniem władzy kościelnej ze swoją krewną Pauliną Dzierżonówną. Utrzymywał się początkowo z dochodu ze sklepu jaki urządził, a ponadto wyrabiał ule. Na przysiółku na granicach (3 km od Łowkowic), na roli w części odziedziczonej, a w części jeszcze dokupionej począł urządzać gospodarstwo rolne. Wybudował dom, do którego w 1884 wprowadził się także [[Jan Dzierżon|ks. Jan Dzierżon]] i mieszkał w nim jeszcze ponad 20 lat, aż do swojej śmierci w 1906. Przez całe życie Franciszek otwarcie manifestował swoje przywiązanie do polskości. Dbał o polskie wychowanie swoich dzieci – sam był ich domowym nauczycielem. Córkę Monikę umieścił w Szkole Gospodarczej w Śremie. Syna Feliksa wychowywał w kulturze Polskiej. Największym czynem patriotycznym Franciszka było wieloletnie i pieczołowite przechowywanie pamiątek dzierżonowskich z myślą o przekazaniu ich w ręce polskich pszczelarzy. Nie było to prostym przedsięwzięciem wobec braku zainteresowania nimi z polskiej strony, aż do momentu gdy w 1926 spotkał [[Leopold Pawłowski|Leopolda Pawłowskiego]], który następnie te pamiątki przejął. Zmarł w 1934 w Łowkowicach. | + | '''Franciszek Dzierżon''' (1853 – 1934) - bratanek i wieloletni pomocnik [[Jan Dzierżon|ks. Jana Dzierżona]]. Urodził się w Łowkowicach 20 lipca 1853 jako ósmy syn młodszego brata [[Jan Dzierżon|ks. Jana Dzierżona]], Walentego. Jego ojciec był dziedzicznym sołtysem, właścicielem rodzinnego majątku – 500 mórg roli. Do 14 roku życia wychowywał się w domu rodzinnym. W 1867 przybył do swojego stryja, proboszcza w Karłowicach, któremu pomagał w prowadzeniu kilku pasiek i pracach rolnych. Wrócił do Łowkowic, w 1880 ożenił się za zezwoleniem władzy kościelnej ze swoją krewną Pauliną Dzierżonówną. Utrzymywał się początkowo z dochodu ze sklepu jaki urządził, a ponadto wyrabiał ule. Na przysiółku na granicach (3 km od Łowkowic), na roli w części odziedziczonej, a w części jeszcze dokupionej począł urządzać gospodarstwo rolne. Wybudował dom, do którego w 1884 wprowadził się także [[Jan Dzierżon|ks. Jan Dzierżon]] i mieszkał w nim jeszcze ponad 20 lat, aż do swojej śmierci w 1906. Przez całe życie Franciszek otwarcie manifestował swoje przywiązanie do polskości. Dbał o polskie wychowanie swoich dzieci – sam był ich domowym nauczycielem. Córkę Monikę umieścił w Szkole Gospodarczej w Śremie. Syna Feliksa wychowywał w kulturze Polskiej. Największym czynem patriotycznym Franciszka było wieloletnie i pieczołowite przechowywanie pamiątek dzierżonowskich z myślą o przekazaniu ich w ręce polskich pszczelarzy. Nie było to prostym przedsięwzięciem wobec braku zainteresowania nimi z polskiej strony, aż do momentu gdy w 1926 spotkał [[Leopold Pawłowski|Leopolda Pawłowskiego]], który następnie te pamiątki przejął. Zmarł w 1934 w Łowkowicach. |
== Źródła == | == Źródła == | ||
Wersja z 23:53, 1 lut 2013
Franciszek Dzierżon (1853 – 1934) - bratanek i wieloletni pomocnik ks. Jana Dzierżona. Urodził się w Łowkowicach 20 lipca 1853 jako ósmy syn młodszego brata ks. Jana Dzierżona, Walentego. Jego ojciec był dziedzicznym sołtysem, właścicielem rodzinnego majątku – 500 mórg roli. Do 14 roku życia wychowywał się w domu rodzinnym. W 1867 przybył do swojego stryja, proboszcza w Karłowicach, któremu pomagał w prowadzeniu kilku pasiek i pracach rolnych. Wrócił do Łowkowic, w 1880 ożenił się za zezwoleniem władzy kościelnej ze swoją krewną Pauliną Dzierżonówną. Utrzymywał się początkowo z dochodu ze sklepu jaki urządził, a ponadto wyrabiał ule. Na przysiółku na granicach (3 km od Łowkowic), na roli w części odziedziczonej, a w części jeszcze dokupionej począł urządzać gospodarstwo rolne. Wybudował dom, do którego w 1884 wprowadził się także ks. Jan Dzierżon i mieszkał w nim jeszcze ponad 20 lat, aż do swojej śmierci w 1906. Przez całe życie Franciszek otwarcie manifestował swoje przywiązanie do polskości. Dbał o polskie wychowanie swoich dzieci – sam był ich domowym nauczycielem. Córkę Monikę umieścił w Szkole Gospodarczej w Śremie. Syna Feliksa wychowywał w kulturze Polskiej. Największym czynem patriotycznym Franciszka było wieloletnie i pieczołowite przechowywanie pamiątek dzierżonowskich z myślą o przekazaniu ich w ręce polskich pszczelarzy. Nie było to prostym przedsięwzięciem wobec braku zainteresowania nimi z polskiej strony, aż do momentu gdy w 1926 spotkał Leopolda Pawłowskiego, który następnie te pamiątki przejął. Zmarł w 1934 w Łowkowicach.
Źródła
- Henryk Borek, Stanisław Mazak Polskie pamiątki rodu Dzierżonów, Instytut Śląski w Opolu, Opole 1983.
