Czesław Bojarczuk

Z ApisWiki.PL
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
m
 
(Nie pokazano 8 wersji utworzonych przez jednego użytkownika)
Linia 1: Linia 1:
'''Czesław Bojarczuk''' (1924 - 1997)
+
'''Czesław Bojarczuk''' (1924 - 1997) pszczelarz, zasłużony na polu kwalifikowanej hodowli matek pszczelich i upowszechniania wiedzy pszczelarskiej.
 
+
  
 
== Biografia ==
 
== Biografia ==
Urodził się 5 lipca 1924 w Mojsławicach k. Hrubieszowa. Od wczesnego dzieciństwa obznajomiony z pszczołami w rodzinnym gospodarstwie pasiecznym, już w 1939 zajął się pasieką Braci Bojarczuków w Mojsławicach, a od 1940 w pobliskich Jankach aż do czasu wkroczenia w 1944 wojsk sowieckich niosących nowy porządek, gdy jako żołnierz Armii Krajowej szukając azylu zaciągnął się w listopadzie 1944 do Wojska Polskiego, z którym dzielił losy do końca w pochodzie na zachód jako wielce ceniony łącznościowiec (m.in. Medal za udział w walkach o Berlin). Zdemobilizowany w listopadzie 1946 osiedlił się w Lublinie, podejmując naukę średniego szczebla, a w sierpniu 1947 - pracę zawodową w pszczelarstwie jako młodszy asystent w Instytucie Pszczelarskim, i przetrwał jego kolejne reorganizacje aż do 1955, gdy ta placówka naukowa ostatecznie jako Oddział Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa Została przeniesiona z Lublina do Skierniewic. Przyjął wówczas funkcję kierownika Pszczelarskiej Stacji Doświadczalnej Instytutu Sadownictwa w Górnej Niwie k. Puław, co wiązało się ze zmianą miejsca zamieszkania. Ostatecznie osiedlił sie w Końskowoli, dokąd w lipcu 1959 została przeniesiona kierowana przez niego Stacja i przekazana dla Rejonowego Rolniczego Zakładu Doświadczalnego (póżniejszy Wojewódzki Ośrodek Doradztwa Rolniczego). Po tej reorganizacji podejmując nowe zadania jako główny specjalista do pszczelarskich, urządził ośrodek pszczelarski w Pożogu z wzorowo prowadzoną pasieką, która wkrótce zyskała status zarodowej.
+
Urodził się 5 lipca 1924 w Mojsławicach k. Hrubieszowa. Od wczesnego dzieciństwa obznajomiony z pszczołami w rodzinnym gospodarstwie pasiecznym, już w 1939 zajął się pasieką Braci Bojarczuków w Mojsławicach, a od 1940 w pobliskich Jankach aż do czasu wkroczenia w 1944 wojsk sowieckich niosących nowy porządek, gdy jako żołnierz Armii Krajowej szukając azylu zaciągnął się w listopadzie 1944 do Wojska Polskiego, z którym dzielił losy do końca w pochodzie na zachód jako wielce ceniony łącznościowiec (m.in. Medal za udział w walkach o Berlin). Zdemobilizowany w listopadzie 1946 osiedlił się w Lublinie, podejmując naukę średniego szczebla, a w sierpniu 1947 - pracę zawodową w pszczelarstwie jako młodszy asystent w Instytucie Pszczelarskim, i przetrwał jego kolejne reorganizacje aż do 1955, gdy ta placówka naukowa ostatecznie jako Oddział Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa Została przeniesiona z Lublina do Skierniewic. Przyjął wówczas funkcję kierownika Pszczelarskiej Stacji Doświadczalnej Instytutu Sadownictwa w Górnej Niwie k. Puław, co wiązało się ze zmianą miejsca zamieszkania. Ostatecznie osiedlił się w Końskowoli, dokąd w lipcu 1959 została przeniesiona kierowana przez niego Stacja i przekazana dla Rejonowego Rolniczego Zakładu Doświadczalnego (późniejszy Wojewódzki Ośrodek Doradztwa Rolniczego). Po tej reorganizacji podejmując nowe zadania jako główny specjalista do pszczelarskich, urządził ośrodek pszczelarski w Pożogu z wzorowo prowadzoną pasieką, która wkrótce zyskała status zarodowej.
W pracach ośrodka postawił przede wszystkim na selekcję pszczół i na działalność wdrożeniową i szkoleniową, zasięgiem wychodzącą poza Lubelszczyznę. U zarania końskowolskiej działalności swoje wykształcenie średnie techniczne dopełnił akademickimi studiami rolniczymi uzyskując stopień inżyniera. Łatwy był w obejściu, świetny dydaktyk o dużym zasobie praktycznej wiedzy pszczelarskiej, z powodzeniem uprawiał szkolenie i wdrożenia, cenione i chętnie odbierane przez pszczelarzy, tak jak i pszczeli materiał hodowlany w postaci matek pszczelich różnej klasy, najpierw rasy miejscowej, a od lat siedemdziesiątych - pszczoły kaukaskiej, której licencjonowaną hodowlę podją jako pierwszy w kraju. Jego warsztat pracy selekcyjnej opietał sie na pasiece statusu zarodowego z rozumnie rozbudowanym zapleczem. Zainicjował i doprowadził do wybudowania unikalnego w skali kraju pawilonu pszczelarskiego, znakomicie urządzonego, od pracowni stolarskiej i pasiecznej do pracowni hodowlanej i podręcznego laboratorium, służącego także jako miejsce pszczelarskich szkoleń specjalistycznych. Tym osiągnięciem przełamał panujący stereotyp, że byle jak sklecona budka wystarczy na pomieszczenie [?]. W pracy codziennej szanował ład i porządek, podobnie zresztą jak i w dokumentacji pasiecznej i hodowlanej. Cechowała go przy tym wielka precyzja, co przekładało się m.in. na ule i sprzęt pasieczny, wyrabiany głównie we własnym zakresie. W szkoleniach miał nie lada osiągnięcia, bazujące na oryginalnych rozwiązaniach. Opracował i wprowadził w życie model konsultacji połączonych z zajęciami praktycznymi w pasiece, które wkrótce zyskały duże uznanie wśród pszczelarzy. Zorgnizował na Lubelszczyźnie sieć pasiek wdrożeniowych dla transformacji dorobku doświadczalnego na obszar praktyki, przede wszystkim z zakresu genetycznego doskonalenia pogłowia pszczół. Był współautorem kilku prac naukowych oraz podręczników ''Podręcznik pszczelarski'' (trzy wydania: 1961, 1967, 1974). Ponadto na jego koncie figuruje ponad 50 artykułów w czasopismach pszczelarskich i rolniczych oraz 3 broszury przydatne na szkoleniach pszczelarzy. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Wojewódzkiego Związku Pszczelarskiego w Lublinie i wiceprezesa Polskiego Związku Pszczelarskiego. Ściśle współpracował także ze Spółdzielnią Pszczelarską w Lublinie. Brał udział w pracach Rady Hodowlanej Centralnej Stacji Hodowli Zwierząt, współpracował z Radą Naukową techniczną [?] przy Ministerstwie Rolnictwa i z Polskim Komitetem Normalizacji. Uhonorowany był licznymi odznaczeniami państwowymi i branżowymi. Zmarł 5 grudnia 1997 w Lublinie.
+
W pracach ośrodka postawił przede wszystkim na selekcję pszczół i na działalność wdrożeniową i szkoleniową, zasięgiem wychodzącą poza Lubelszczyznę. U zarania końskowolskiej działalności swoje wykształcenie średnie techniczne dopełnił akademickimi studiami rolniczymi uzyskując stopień inżyniera. Łatwy był w obejściu, świetny dydaktyk o dużym zasobie praktycznej wiedzy pszczelarskiej, z powodzeniem uprawiał szkolenie i wdrożenia, cenione i chętnie odbierane przez pszczelarzy, tak jak i pszczeli materiał hodowlany w postaci matek pszczelich różnej klasy, najpierw rasy miejscowej, a od lat siedemdziesiątych - pszczoły kaukaskiej, której licencjonowaną hodowlę podjął jako pierwszy w kraju. Jego warsztat pracy selekcyjnej opierał się na pasiece statusu zarodowego z rozumnie rozbudowanym zapleczem. Zainicjował i doprowadził do wybudowania unikalnego w skali kraju pawilonu pszczelarskiego, znakomicie urządzonego, od pracowni stolarskiej i pasiecznej do pracowni hodowlanej i podręcznego laboratorium, służącego także jako miejsce pszczelarskich szkoleń specjalistycznych. Tym osiągnięciem przełamał panujący stereotyp, że byle jak sklecona budka wystarczy na pomieszczenie pasieczne. W pracy codziennej szanował ład i porządek, podobnie zresztą jak i w dokumentacji pasiecznej i hodowlanej. Cechowała go przy tym wielka precyzja, co przekładało się m.in. na ule i sprzęt pasieczny, wyrabiany głównie we własnym zakresie. W szkoleniach miał nie lada osiągnięcia, bazujące na oryginalnych rozwiązaniach. Opracował i wprowadził w życie model konsultacji połączonych z zajęciami praktycznymi w pasiece, które wkrótce zyskały duże uznanie wśród pszczelarzy. Zorganizował na Lubelszczyźnie sieć pasiek wdrożeniowych dla transformacji dorobku doświadczalnego na obszar praktyki, przede wszystkim z zakresu genetycznego doskonalenia pogłowia pszczół. Był współautorem kilku prac naukowych oraz podręczników ''Podręcznik pszczelarski'' (trzy wydania: 1961, 1967, 1974). Ponadto na jego koncie figuruje ponad 50 artykułów w czasopismach pszczelarskich i rolniczych oraz 3 broszury przydatne na szkoleniach pszczelarzy. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Wojewódzkiego Związku Pszczelarskiego w Lublinie i wiceprezesa Polskiego Związku Pszczelarskiego. Ściśle współpracował także ze Spółdzielnią Pszczelarską w Lublinie. Brał udział w pracach Rady Hodowlanej Centralnej Stacji Hodowli Zwierząt, współpracował z Radą Naukową Techniczną przy Ministerstwie Rolnictwa i z Polskim Komitetem Normalizacji. Uhonorowany był licznymi odznaczeniami państwowymi i branżowymi. Zmarł 5 grudnia 1997 w Lublinie.
  
 
== Publikacje ==
 
== Publikacje ==
 
''Podręcznik pszczelarski'' (trzy wydania: 1961, 1967, 1974).
 
''Podręcznik pszczelarski'' (trzy wydania: 1961, 1967, 1974).
  
== Przypisy ==
+
''Poradnik pszczelarski'' [red. Jadwiga Guderska, Henryk Lisiecki]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, wyd. 1 1961, wyd. 2 1967, wyd. 2 dodr. 1969, wyd. 3 popr. i uzup. 1974.
<references/>
+
 
 +
''Przygotowanie rodzin pszczelich do zimowania''. Końskowola: WOPR wyd. 1 1979, wyd. 2 1985.
 +
 
 +
''Zapobieganie chorobie zarodnikowcowej u pszczół''. Końskowola: WOPR, 1980.
 +
 
 +
''Warroza - nowa groźna choroba pszczół'' [współaut. Stanisław Różyński]. Końskowola: WOPR, 1982.
  
== Uwagi ==
+
''Przygotowanie rodzin pszczelich do wykorzystania pożytków wczesnych''. Końskowola: WOPR 1985.
  
== Źródła ==
+
<p>
 +
Katalog Biblioteki Narodowej: [http://alpha.bn.org.pl/search~S5*pol/?searchtype=a&searcharg=bojarczuk+czesław Bojarczuk Czesław]
 +
</p>
  
 
{{DEFAULTSORT:Bojarczuk Czesław}}
 
{{DEFAULTSORT:Bojarczuk Czesław}}
 
[[Category:Pszczelarze polscy]]
 
[[Category:Pszczelarze polscy]]

Aktualna wersja na dzień 12:14, 9 sie 2012

Czesław Bojarczuk (1924 - 1997) pszczelarz, zasłużony na polu kwalifikowanej hodowli matek pszczelich i upowszechniania wiedzy pszczelarskiej.

Biografia

Urodził się 5 lipca 1924 w Mojsławicach k. Hrubieszowa. Od wczesnego dzieciństwa obznajomiony z pszczołami w rodzinnym gospodarstwie pasiecznym, już w 1939 zajął się pasieką Braci Bojarczuków w Mojsławicach, a od 1940 w pobliskich Jankach aż do czasu wkroczenia w 1944 wojsk sowieckich niosących nowy porządek, gdy jako żołnierz Armii Krajowej szukając azylu zaciągnął się w listopadzie 1944 do Wojska Polskiego, z którym dzielił losy do końca w pochodzie na zachód jako wielce ceniony łącznościowiec (m.in. Medal za udział w walkach o Berlin). Zdemobilizowany w listopadzie 1946 osiedlił się w Lublinie, podejmując naukę średniego szczebla, a w sierpniu 1947 - pracę zawodową w pszczelarstwie jako młodszy asystent w Instytucie Pszczelarskim, i przetrwał jego kolejne reorganizacje aż do 1955, gdy ta placówka naukowa ostatecznie jako Oddział Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa Została przeniesiona z Lublina do Skierniewic. Przyjął wówczas funkcję kierownika Pszczelarskiej Stacji Doświadczalnej Instytutu Sadownictwa w Górnej Niwie k. Puław, co wiązało się ze zmianą miejsca zamieszkania. Ostatecznie osiedlił się w Końskowoli, dokąd w lipcu 1959 została przeniesiona kierowana przez niego Stacja i przekazana dla Rejonowego Rolniczego Zakładu Doświadczalnego (późniejszy Wojewódzki Ośrodek Doradztwa Rolniczego). Po tej reorganizacji podejmując nowe zadania jako główny specjalista do pszczelarskich, urządził ośrodek pszczelarski w Pożogu z wzorowo prowadzoną pasieką, która wkrótce zyskała status zarodowej. W pracach ośrodka postawił przede wszystkim na selekcję pszczół i na działalność wdrożeniową i szkoleniową, zasięgiem wychodzącą poza Lubelszczyznę. U zarania końskowolskiej działalności swoje wykształcenie średnie techniczne dopełnił akademickimi studiami rolniczymi uzyskując stopień inżyniera. Łatwy był w obejściu, świetny dydaktyk o dużym zasobie praktycznej wiedzy pszczelarskiej, z powodzeniem uprawiał szkolenie i wdrożenia, cenione i chętnie odbierane przez pszczelarzy, tak jak i pszczeli materiał hodowlany w postaci matek pszczelich różnej klasy, najpierw rasy miejscowej, a od lat siedemdziesiątych - pszczoły kaukaskiej, której licencjonowaną hodowlę podjął jako pierwszy w kraju. Jego warsztat pracy selekcyjnej opierał się na pasiece statusu zarodowego z rozumnie rozbudowanym zapleczem. Zainicjował i doprowadził do wybudowania unikalnego w skali kraju pawilonu pszczelarskiego, znakomicie urządzonego, od pracowni stolarskiej i pasiecznej do pracowni hodowlanej i podręcznego laboratorium, służącego także jako miejsce pszczelarskich szkoleń specjalistycznych. Tym osiągnięciem przełamał panujący stereotyp, że byle jak sklecona budka wystarczy na pomieszczenie pasieczne. W pracy codziennej szanował ład i porządek, podobnie zresztą jak i w dokumentacji pasiecznej i hodowlanej. Cechowała go przy tym wielka precyzja, co przekładało się m.in. na ule i sprzęt pasieczny, wyrabiany głównie we własnym zakresie. W szkoleniach miał nie lada osiągnięcia, bazujące na oryginalnych rozwiązaniach. Opracował i wprowadził w życie model konsultacji połączonych z zajęciami praktycznymi w pasiece, które wkrótce zyskały duże uznanie wśród pszczelarzy. Zorganizował na Lubelszczyźnie sieć pasiek wdrożeniowych dla transformacji dorobku doświadczalnego na obszar praktyki, przede wszystkim z zakresu genetycznego doskonalenia pogłowia pszczół. Był współautorem kilku prac naukowych oraz podręczników Podręcznik pszczelarski (trzy wydania: 1961, 1967, 1974). Ponadto na jego koncie figuruje ponad 50 artykułów w czasopismach pszczelarskich i rolniczych oraz 3 broszury przydatne na szkoleniach pszczelarzy. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Wojewódzkiego Związku Pszczelarskiego w Lublinie i wiceprezesa Polskiego Związku Pszczelarskiego. Ściśle współpracował także ze Spółdzielnią Pszczelarską w Lublinie. Brał udział w pracach Rady Hodowlanej Centralnej Stacji Hodowli Zwierząt, współpracował z Radą Naukową Techniczną przy Ministerstwie Rolnictwa i z Polskim Komitetem Normalizacji. Uhonorowany był licznymi odznaczeniami państwowymi i branżowymi. Zmarł 5 grudnia 1997 w Lublinie.

Publikacje

Podręcznik pszczelarski (trzy wydania: 1961, 1967, 1974).

Poradnik pszczelarski [red. Jadwiga Guderska, Henryk Lisiecki]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, wyd. 1 1961, wyd. 2 1967, wyd. 2 dodr. 1969, wyd. 3 popr. i uzup. 1974.

Przygotowanie rodzin pszczelich do zimowania. Końskowola: WOPR wyd. 1 1979, wyd. 2 1985.

Zapobieganie chorobie zarodnikowcowej u pszczół. Końskowola: WOPR, 1980.

Warroza - nowa groźna choroba pszczół [współaut. Stanisław Różyński]. Końskowola: WOPR, 1982.

Przygotowanie rodzin pszczelich do wykorzystania pożytków wczesnych. Końskowola: WOPR 1985.

Katalog Biblioteki Narodowej: Bojarczuk Czesław

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia