Karl Kehrle

Karl Kehrle (1898-1996) - znany pszczelarzom jako Brat Adam, zakonnik reguły benedyktyńskiej i wielkiej klasy pszczelarz indywidualista, twórca gospodarstwa pasiecznego opactwa Buckfast w Anglii, poszukiwacz i hodowca najlepszej pszczoły na miarę środowiska hodowlanego klasztornej pasieki. Urodził się 3 sierpnia 1898 w Biberach na południu Niemiec. Od lat chłopięcych związał się z zakonem Benedyktynów. W 1910 przybył do Anglii z grupą mnichów, urządzających tam od 1907 opactwo Buckfast. Wkrótce ciężko się rozchorował. W mniemaniu że będzie to służyło jego zdrowiu, troskliwy opat, Anscar Vonier, przygarnął go jako swojego pomocnika do zajęć w pasiece i umiejętnie objaśniał mu sztukę doglądu pszczół, trafiając na podatny grunt. Młody zakonnik okazał się z czasem wielką indywidualnością pszczelarską, stworzył bowiem niepowtarzalny wizerunek gospodarstwa pasiecznego, opartego na populacji pszczół własnej hodowli i na oryginalnych rozwiązaniach technologicznych, przynoszącego klasztorowi niemałe dochody. W 1919 przejął prowadzenie pasieki klasztornej, a w rok później był zmuszony podjąć odbudowę jej pogłowia niszczonego skutecznie (niemal do 90%) przez niespodziewaną inwazję choroby roztoczowej (choroba z wyspy Wight, gdzie jej początki sięgały 1904), pustoszącą wówczas brytyjską populację miejscowej pszczoły wrzosowej. W poszukiwaniu pszczół odpornych na choroby, ale i wysoce produkcyjnych, postawił on najpierw na pszczołę włoską, wywodzącą się z Alp Liguryjskich, w toku reprodukcji w nowym dla niej środowisku krzyżującej się z pszczołą miejscową. Ta populacja mieszańców stanowiła fundament, na którym drogą selekcji i doboru uformował on syntetyczną populacji pszczoły z Buckfast, ciągle wprowadzając do niej wartościowe cechy pszczół różnych ras, najpierw pszczoły francuskiej środkowoeuropejskiej, później kraińskiej i kaukaskiej, wreszcie z Basenu Morza Śródziemnego, gdy w poszukiwaniu najlepszych dla klasztornej pasieki pszczół w latach sześćdziesiątych odbywał wielkie pszczelarskie podróże, na Bałkany i na Bliski Wschód, do Azji Mniejszej i do północnej Afryki. Przyjmowany był wszędzie przez pszczelarzy z wielką estymą, przynależną jego pozycji w świecie pszczelarskim, jako że jego niebagatelne osiągnięcia w tej dziedzinie były już szeroko znane i uznane, wzbudzające ogromne zainteresowanie i gorące komentarze. Poświęcano mu dużo miejsca w czasopismach pszczelarskich różnych narodów, sam też publikował, zwłaszcza opisy podróży pszczelarskich. Na światowych kongresach pszczelarskich, które zaszczycał swoją obecnością, liczył się bardzo jego udział, był mile widziany, oblegany i chętnie słuchany, nie narzucający się i skromny. Jego klasztorne gospodarstwo pasieczne było celem licznych wycieczek pszczelarzy z całego świata, wzorowo prowadzone i rozbudowane, z pasiekami na wielu toczkach (10 pasiek po około 40 pni), z własnym trutowiskiem i ośrodkiem wychowu matek pszczelich, oparte na racjonalnych i nieskomplikowanych metodach pasiecznych, optymalnych w miejscowych warunkach środowiskowych, oszczędnych w nakładach środków i pracy. Był honorowany przez towarzystwa pszczelarskie, przede wszystkim brytyjskie i niemieckie, branżowe i naukowe. Uzyskał honorowy stopień naukowy nadany w 1988 przez Uniwersytet w Uppsali (Szwecja), a nieco późnij także przez Uniwersytet w Exeter (Anglia). Zmarł 1 września 1996 w opactwie Buckfast.